ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΚΑΚΗΣ : "55 χρόνια από την δολοφονία του Παλληκαρίδη"

<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br /> <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img height="320" src="http://www.erevos.com/freedom/evagoras/images/evagoras.jpg" width="237" /> </span></div><span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <b><span style="font-size: large;">Γράφει o συγγραφέας Γιώργος Λεκάκης </span></b><br /> <span style="font-size: large;">Σήμερα, μια τέτοια μέρα, δεν μπορείς να γράψεις τίποτε άλλο, παρά για έναν ήρωα-όνομα και πράγμα: Τον Παλληκαρίδη.</span><br /> <span style="font-size: large;">Σήμερα, που όσο ποτέ, η Ελλάς έχει ανάγκη από πρότυπα και από ήρωες, και όχι από σαπιοκοιλιές, προγούλια, νούμερα και τουρκικά σήριαλ στην τηλεόρασή της.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Ο ήρωας, μα και ποιητής (αυτά τα δυο στην διαχρονική ιστορία της Ελλάδος πήγαιναν πάντα μαζί) Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1938 στην Τσάδα Πάφου. Άριστος στο Δημοτικό, μα όχι και στο Γυμνάσιο. Γιατί; Διότι άλλα άρχισαν ν' απασχολούν τον νεαρό Κύπριο. Τι; Μα. η μητέρα του, Κύπρος. Ήταν σε αναβρασμό. Μύριζε ξεσηκωμός. Ο πολυαθλητής μας συνδυάζει την Ένωση με την Ελλάδα, με τα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα (ίδιον της νειότης):</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Την Ελλάδα αγαπώ, </span><br /> <span style="font-size: large;">αλλά κι εσένα,</span><br /> <span style="font-size: large;">μ' έναν έρωτα μεγάλο, </span><br /> <span style="font-size: large;">αληθινό, τα γαλάζια σου </span><br /> <span style="font-size: large;">τα μάτια τα θλιμμένα</span><br /> <span style="font-size: large;">τον καθάριο της </span><br /> <span style="font-size: large;">θυμίζουν ουρανό.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Και αποφασίζει ν' αφιερώσει εαυτόν - όχι στον έρωτα - μα στην πατρίδα. Κάθε γνήσιος Έλληνας δεν αντέχει και δεν ανέχεται την σκλαβιά, την ανελευθερία, τον ζυγό. Λατρεύει την βασίλισσά του, την κυρα-Λευτεριά, ζει και αναπνέει μόνο γι' αυτήν... </span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Στις 2 Ιουνίου θα εστέφετο βασίλισσα η Ελισσάβετ. Όπως σας είπα όμως, ο Έλληνας δεν θέλει πια την βασίλισσά του σάρκινη. Στην δαμασίμβροτο Αγγλία - και σ' όλες τις με το ζόρι αποικίες της - γίνονταν προετοιμασίες για το «μεγάλο γεγονός». Στην ερωτική Πάφο στο «Ιακώβιο Γυμναστήριο» αναρτάται η αγγλική σημαία. Αυτό εξοργίζει τους μαθητάς! Παραμονή της στέψεως οι Παφίτες μαθητές και οι φοιτητές του «Λιασιδίου Κολλεγίου» οργανώνουν διαδήλωση, μ' αίτημα να υποσταλεί η αγγλική σημαία και παραλλήλως να εκκενωθεί το γήπεδό τους από στρατιώτες και αστυνομικούς. Ο 15χρονος (!) τότε Ευαγόρας - που τον φώναζαν ακόμη παιδιάστικα Βαγορή - αναρριχάται στον ιστό, κατεβάζει την αγγλική σημαία και την ξεσκίζει. Η πρώτη επαναστατική του πράξη. Το σύνθημα είχε δοθεί. Επέκταση των διαδηλώσεων. Οι Παφίτες συγκρούονται με την. αστυνομία, η οποία ενισχύεται από. Τούρκους! (Ποτέ δεν κατάλαβα σ' αυτήν την χώρα με ποιανού το μέρος είναι η αστυνομία.). Ο διοικητής διατάσσει ν' αποσυρθούν οι αστυνομικοί, για να μη χυθεί αίμα στην στέψη της ξενομερίτισσας βασίλισσας... Θα ήταν κακό σημάδι. Έτσι οι μαθητές βρίσκουν ελεύθερο πεδίο και ξεχύνονται και χειμαρρωδώς παρασύρουν ό,τι είχε στηθεί για τους εορτασμούς της στέψεως. Η Πάφος ήταν το μόνο μέρος της αγγλοουράς, όπου δεν εορτάσθηκε η στέψη μιας κληρονόμας. Ο Ευαγόρας συνελήφθη. Αλλά αφέθη ελεύθερος, λόγω του νεαρού ηλικίας του.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Είναι 17 Νοεμβρίου (δες κάτι συμπτωματικά πράγματα.) 1955. Τα Γυμνασιόπαιδα συγκεντρώθηκαν. (Απ' αυτές τις ηλικές περιμένει η Ιστορία άλλωστε την αλλαγή). Προετοίμαζαν μια ακόμη διαδήλωση, απ' αυτές των Αλκίμων (ΑΝΕ - Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ). Αυτήν την φορά, όμως, οι στρατιώτες είχαν διαταγή να πυροβολήσουν αδιακρίτως. Ο Βαγορής συλλαμβάνεται και πάλι. Οδηγείται στο δικαστήριο. Κατηγορία; «Συμμετοχή παράνομα σε οχλαγωγίες». Ο Ευαγόρας δεν παραδέχθηκε την κατηγορία. Η δίκη ανεβλήθη για τις 6 Δεκεμβρίου. Μια ημέρα πριν την δίκη, Ο Βαγορής εισέρχεται κρυφά στο σχολείο του και αφήνει στην έδρα ένα σημείωμα. Είχε τίτλο «Εγερτήριον Σάλπισμα». Το άλλο πρωί οι συμμαθητές του διαβάζουν:</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">«Παλιοί συμμαθηταί, </span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μην τον ξαναδείτε παρά μόνον νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Θα πάρω μιαν ανηφοριά, </span><br /> <span style="font-size: large;">θα πάρω μονοπάτια,</span><br /> <span style="font-size: large;">να βρω τα σκαλοπάτια </span><br /> <span style="font-size: large;">που παν στη Λευτεριά.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Θ΄ αφήσω αδέλφια, </span><br /> <span style="font-size: large;">συγγενείς, τημ μάνα, τον πατέρα</span><br /> <span style="font-size: large;">μεσ΄ στα λαγκάδια πέρα </span><br /> <span style="font-size: large;">και στις βουνοπλαγιές.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Ψάχνοντας για τη Λευτεριά </span><br /> <span style="font-size: large;">θα ΄χω παρέα μόνη</span><br /> <span style="font-size: large;">κατάλευκο το χιόνι, </span><br /> <span style="font-size: large;">βουνά και ρεματιές.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, </span><br /> <span style="font-size: large;">θα ΄ρθει το καλοκαίρι</span><br /> <span style="font-size: large;">Την Λευτεριά να φέρει </span><br /> <span style="font-size: large;">σε πόλεις και χωριά.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Θα πάρω μιαν ανηφοριά, </span><br /> <span style="font-size: large;">θα πάρω μονοπάτια,</span><br /> <span style="font-size: large;">να βρω τα σκαλοπάτια </span><br /> <span style="font-size: large;">που παν στη Λευτεριά.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, </span><br /> <span style="font-size: large;">θα μπω σ΄ ενα παλλάτι,</span><br /> <span style="font-size: large;">το ξέρω θα 'ν' απάτη, </span><br /> <span style="font-size: large;">δεν θα 'ν' αληθινό.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Μεσ΄ το παλλάτι θα γυρνώ </span><br /> <span style="font-size: large;">ώσπου να βρω τον θρόνο,</span><br /> <span style="font-size: large;">βασίλισσα μια μόνο να </span><br /> <span style="font-size: large;">κάθεται σ΄ αυτό.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Κόρη πανώρια θα της πω, </span><br /> <span style="font-size: large;">άνοιξε τα φτερά σου</span><br /> <span style="font-size: large;">και πάρε με κοντά σου, </span><br /> <span style="font-size: large;">μονάχα αυτό ζητώ.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Γειά σας, παλιοί συμμαθηταί! Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει έναν χαμένο αδελφό, έναν παλιό του φίλο.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Ας πάρει μιαν ανηφοριά </span><br /> <span style="font-size: large;">ας πάρει μονοπάτια</span><br /> <span style="font-size: large;">να βρει τα σκαλοπάτια που</span><br /> <span style="font-size: large;">παν στη Λευτεριά.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Με την ελευθερία μαζί, </span><br /> <span style="font-size: large;">μπορεί να βρει και μένα.</span><br /> <span style="font-size: large;">Αν ζω, θα με βρει εκεί.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Ευαγόρας Παλληκαρίδης, 5.12.1955».</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Στα 17 του χρόνια, μαθητής της 6ης Γυμνασίου, εγκατέλειψε το σχολειό και βγήκε στα βουνά, αντάρτης της ΕΟΚΑ.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Στις 15.12.1955 ο Παλληκαρίδης στιχούργησε για τον θυσιασθέντα αντάρτη Χαράλαμπο Μούσκο:</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Τώρα κι αν επέθανες </span><br /> <span style="font-size: large;">ζεις μεσ' στην καρδιά μας,</span><br /> <span style="font-size: large;">γιατί επέθανες κι εσύ </span><br /> <span style="font-size: large;">για τη Λευτεριά μας.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Στην σύντομη επίγεια διέλευσή του πρόλαβε κι έγραψε 500 ποιήματα όλα κι όλα. Δεν μάχεται μόνον με τα όπλα, μάρναται και με τα γραπτά.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Πέρασε ένας χρόνος ένοπλου αγώνα. Και στις 18 Δεκεμβρίου 1956, μαζί με άλλους δυο συναγωνιστάς του μετέφεραν όπλα και τρόφιμα από την Λυσό. Όταν ξαφνικά ευρέθησαν αντιμέτωποι με μια αγγλική περίπολο. Οι δυο σύντροφοί του κατάφεραν να διαφύγουν. Ο ίδιος όμως συνελήφθη. Στην κατοχή του ευρέθη ένα πυροβόλο «Μπρεν» γρασαρισμένο - άρα ανέτοιμο να χρησιμοποιηθεί. Κουβαλούσε επίσης τρεις γεμάτες γεμιστήρες. Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού. Μεταφέρθηκε στην Λευκωσία. Η δίκη ορίσθηκε για τις 15 Μαρτίου. Κατά την δίκη του, ο Παλληκαρίδης δεν άφησε περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπισθούν. Παρά τις αντιρρήσεις του, παραδέχθηκε την ενοχή του:</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">«Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την ελευθερίαν του. Τίποτ' άλλο!».</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Την επομένη της καταδίκης του Παλληκαρίδη, οι μαθητές του Γυμνασίου της Πάφου απέχουν από τα μαθήματά τους, εις ένδειξιν διαμαρτυρίας. Στέλνουν τηλεγράφημα στον Χάρτινγκ. Ζητούν το αυτονόητο: Ν' απονεμηθεί χάρις στον Ευαγόρα. Όλος ο κόσμος συντάσσεται μαζί τους. Και η ελληνική κυβέρνηση. Η Κυπριακή Αδελφότης Αθηνών ζητεί προσωπική παρέμβαση του βασιλέως Παύλου. Η Βουλή των Ελλήνων αποστέλλει τηλεγραφήματα προς την Βουλή των Κοινοτήτων και τα Ηνωμένα Έθνη. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Δωρόθεος, ο Χωρεπίσκοπος Σαλαμίνος, Γεννάδιος, ο δήμαρχος Λευκωσίας, Δέρδης, 40 εργατικοί Άγγλοι βουλευτές, ο Αρχιεπίσκοπος Νοτίου Αφρικής Νικόδημος, ο Αμερικανός γερουσιαστής Fulton, διάφορες συντεχνίες. Ο ξεπετσιασμένος Χάρτινγκ, όμως, απορρίπτει την απονομή χάριτος.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Τέσσερις ώρες πριν τον απαγχονίσουν, μόνος στο κελλί των μελλοθανάτων, έγραψε το τελευταίο του γράμμα προς την αδελφή του και το τελευταίο του ποίημα, για την ξαδελφούλα του, που δεν πρόλαβε να την ονοματίσει. Και παρήγγελλε όνομα για το κοριτσάκι: </span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">«Τ' όνομα που θα της δώσεις θέλω να είναι πεντασύλλαβο και να θυμίζει εκείνην, για την οποία ήρθα ως εδώ. Να θυμίζει εκείνην για την οποία έγραψε ο ποιητής Σολωμός το πιο όμορφο τραγούδι του. ΕΚΕΙΝΗΝ, την οποίαν κάθε άνθρωπος επιθυμεί πιο πολύ απ' όλα. Κατάλαβες αδελφή μου;».</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Και συνεχίζει:</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">«Θ' ακολουθήσω με θάρρος την μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτε. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα! Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου! Η πιο όμορφη ώρα! Μη ρωτάτε γιατί.».</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">13 Μαρτίου 1957. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, μέσ' στην σιωπή, σε πείσμα των κατακτητών, ο 18χρονος Παλληκαρίδης ψάλλει τον Εθνικό Ύμνο!.. Οι δήμιοι έρχονται - πάντα έρχονται. «Γειά σας, αδέλφια! Γειά σας λεβέντες! Ελπίζω να 'μαι ο τελευταίος που εκτελούν. Αδέλφια συνεχίστε τον αγώνα. Εγώ βαδίζω στην αγχόνη γελαστός, αποφασιστικός, υπερήφανος».</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Η απόλυτη ησυχία σπάει από το ξύλινο τρίξιμο της καταπακτής της αγχόνης.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Στις 12:02 ένα 18χρονο παλληκάρι, ονόματι Παλληκαρίδης, επέρασε στην αθανασία. Οι Άγγλοι κρέμασαν ένα παιδί! Τον έθαψαν στα Φυλακισμένα Μνήματα. Τον έθαψαν, αλλά δεν πέθανε. Με την θυσία του ένας θνητός αθανατίζεται.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">Όποιοι βολεμένοι υψώνουν τις λευκές σημαίες της συνθηκολόγησης, έχουν τον Παλληκαρίδη για νεκρό. Και του εκφωνούν «διζωνική» επιμνημόσυνη δέηση τέτοια μέρα. Ίσως σε τρεις γλώσσες: Ελληνικά, αγγλικά και τουρκικά. Για να καταλαβαίνουν όλοι στην πολυπολιτισμική κοινωνία που ζούμε. Που πάνω απ' όλα μετράει η προσωπική μας προβολή και η κομματική εκμετάλλευση του κάθε τι. Όμως αυτό που τους εμφρύττει είναι ότι ξέρουν καλά μέσα τους πως ο Παλληκαρίδης δεν πέθανε, και έχει φυτέψει κι άλλα παλληκαρόδενδρα πίσω του, που όπου να 'ναι «ανθούν και φέρουν κι άλλα». Έσεται ήμαρ, αδελφοί, θα το δείτε.</span><br /> <span style="font-size: large;"><br /> </span><br /> <span style="font-size: large;">xronos.gr </span></div></div>

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΚΑΚΗΣ : "55 χρόνια από την δολοφονία του Παλληκαρίδη"

  Γράφει o συγγραφέας Γιώργος Λεκάκης Σήμερα, μια τέτοια μέρα, δεν μπορείς να γράψεις τίποτε άλλο, παρά για έναν ήρωα-όνομα και πράγμα: Τον Παλληκαρίδη. Σήμερα, που όσο ποτέ, η Ελλάς έχει ανάγκη από…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...