Η Ελλάδα, η χώρα που καταφέρνει το ακατόρθωτο: να εισπράττει ταυτόχρονα σφαλιάρα από την Ουάσινγκτον και από τη Μόσχα μέσα σε 48 ώρες. Παγκόσμιο ρεκόρ. Μόνο εμείς μπορούμε να ενοχλούμε και τους δύο πόλους ταυτόχρονα, σαν να παίζουμε διπλωματικό πινγκ-πονγκ με χειροβομβίδες.
Την Τετάρτη η Κίμπερλι, η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που μοιάζει να ξύπνησε και να θυμήθηκε ξαφνικά ότι υπάρχει και Πειραιάς, μας έβαλε στη γωνία σαν άτακτο παιδί: «Το λιμάνι του Πειραιά δεν θα γίνει κινεζική βάση. Τελεία και παύλα». Όχι «συζητάμε», όχι «μας ανησυχεί», όχι «παρακαλούμε». «Δεν θα γίνει». Σαν να μας λέει «το σπίτι σου είναι δικό μου, θα σου πω εγώ ποιος θα μπαίνει».
Και πριν καν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα και να πούμε «ναι αφεντικό», πετάγεται η Μαρία Ζαχάροβα από τη Μόσχα και μας απειλεί με «συνέπειες»: Η Ρωσία θα απαντήσει κατάλληλα στην απόφαση της Ελλάδας να κατασκευάσει και να χρησιμοποιήσει θαλάσσια μη επανδρωμένα αεροσκάφη με την Ουκρανία.
Και οι δύο μας βλέπουν σαν τον φτωχό συγγενή που δεν ξέρει πού να καθίσει στο τραπέζι. Οι Αμερικανοί μας θέλουν αποθήκη όπλων και φιλοξενούμενο του COSCO με ημερομηνία λήξης. Οι Ρώσοι μας θέλουν ουδέτερη Ελβετία των Βαλκανίων που θα κλείνει το μάτι όταν βομβαρδίζουν την Ουκρανία. Και οι δύο ταυτόχρονα μας λένε: «Διάλεξε στρατόπεδο». Και εμείς, όπως πάντα, απαντάμε με το εθνικό μας σπορ: «Και με τους μεν και με τους δε, και όποιον πάρει ο χάρος».
Μόνο που ο χάρος έχει αρχίσει να παίρνει εμάς. Γιατί στο τέλος της ημέρας, ο Πειραιάς δεν θα γίνει ούτε κινεζική βάση, ούτε αμερικανική, ούτε ρωσική. Θα γίνει αυτό που ήταν πάντα: ελληνικό λιμάνι που θα το διαχειρίζεται ξένος, θα το ελέγχουν ξένοι, και θα το πληρώνουμε εμείς. Και η Ζαχάροβα με την Κίμπερλι θα συνεχίσουν να μας δίνουν χαστούκια από δεξιά και αριστερά, ενώ εμείς θα ψάχνουμε παυσίπονο και θα λέμε «ευχαριστώ που μας χτυπάτε μαζί, τουλάχιστον δεν βαριόμαστε».
Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα του 2025. Χώρα-σάντουιτς. Μας τρώνε και από τις δύο πλευρές.
