Όσο κυλούν οι μέρες, τόσο εδραιώνονται μια βεβαιότητα και μια αβεβαιότητα για το βιβλίο Τσίπρα. Από τη μία, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πριν συμπληρωθούν τα πρώτα εικοσιτετράωρα είναι μια εκδοτική και εισπρακτική επιτυχία. Από την άλλη, μεγαλώνουν τα ερωτήματα για το περιεχόμενό του. Αν μη τι άλλο, προβολή και αναγνωρισιμότητα είχε ο πρώην πρωθυπουργός. Δεν το χρειαζόταν...
Για το 2008 γράφει την αλήθεια. Ο Αλαβάνος τον ήθελε για κομπάρσο. Με όρους πολιτικού κυνισμού, επομένως, η πατροκτονία ήταν απαραίτητη για να γίνει αρχηγός πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Κι όταν το 2012, ύστερα από τη μνημονιακή κωλοτούμπα του Σαμαρά, αποδεκάτισε το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα και υποδύθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου, αυτός ήταν μονόδρομος για την κατάκτηση της Τροίας...
Κι αν επιβεβαιώνεται τώρα κάτι, είναι ότι η εξουσία τον ενδιέφερε πάνω απ’ όλα. Για χάρη της ήταν έτοιμος να θυσιάσει -όπως και έκανε από το καλοκαίρι του 2015- τα πάντα. Ένας μικρός Λένιν που έφερε στην ελληνική πραγματικότητα τη ρήση του Βλαντιμίρ Ιλίιτς Ουλιάνοφ μετά το Brest Litovsk, το 1918, ότι «αν δεν υπογράφαμε την ειρήνη του Μπρεστ, θα είχαμε παραδώσει με μια στολή την εξουσία στη ρωσική αστική τάξη». Η ταπεινωτική Συνθήκη, με τις τεράστιες εδαφικές παραχωρήσεις στις Κεντρικές Δυνάμεις, δεν ήταν «προδοσία», αλλά «αναγκαίο κακό»...
Όλα αυτά είναι απολύτως κατανοητά. Τώρα, όμως, είναι δυνατόν να πιστεύει πραγματικά ότι αυτός ο δρόμος θα τον επαναφέρει στην εξουσία; Μπορεί ο Μαραντζίδης να τον παραμυθιάζει λέγοντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η Ένωση Κέντρου του Μαύρου και ο Τσίπρας, ο Ανδρέας του ’74», αλλά ο Παπανδρέου -μολονότι ο Μαύρος τον κατηγορούσε από τα προεκλογικά μπαλκόνια για “μεθόδους Fifth Avenue” (αμερικάνικης μαφίας!)- τον έχρισε βουλευτή Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.
Το μόνο ελαφρυντικό που εν προκειμένω έχει (;), όπως λένε όσοι τον έχουν συναναστραφεί από πολύ παλιά, είναι ότι ούτε οι βαθιές ιστορικές γνώσεις ήταν ποτέ το δυνατό σημείο του...
Η δημόσια “εξολόθρευση” των πρώην συντρόφων του είναι το έλασσον. Ποιους πιστεύει, με όσα γράφει, ότι μπορεί να (επανα)σπειρώσει από την κοινωνία για την επανακατάκτηση της εξουσίας; Και ποιοι από τους πολλούς (γιατί οι λίγοι από μόνοι τους δεν φτάνουν) θα τον εμπιστευτούν αυτή τη φορά; Το «φταίνε οι άλλοι», η αποκήρυξη του παρελθόντος και τα διαπιστευτήρια στο σύστημα που κάποτε πολεμούσε (και τον πολεμούσε), είναι συνταγή επιτυχίας ή πέτρα στο λαιμό;
Αν ο καημός του είναι να πείσει ότι “έσωσε”, μόνος, τη χώρα -που στο μεταξύ εξακολουθεί να καταστρέφεται- ας γυρίσει πίσω να κοιτάξει πού βρίσκονται οι άλλοι “σωτήρες”: στα αζήτητα.
Στα σοβαρά, ένα τέτοιο βιβλίο αποτελεί «μια απαραίτητη ενέργεια» για νέο κόμμα εξουσίας; Εκτός κι αν (έχοντας σε αυτά την “εμπειρία” του παρελθόντος) το σκαρφίστηκε ο πολυμήχανος Οδυσσέας (συγγνώμη, Αλέξης...) για να πετύχει, κόντρα σε προτροπές και πιέσεις, το αντίθετο...
Ο ΚΟΡΙΟΣ
