ΠΑΡΑΓΩΝ αποσταθεροποίησης...

Το προπέτασμα της «πολιτικής σταθερότητας που μόνο η ΝΔ εγγυάται» πρόβαλε για μία ακόμη φορά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από το συνέδριο της ΟΝΝΕΔ. Το κάνει μονίμως τελευταία, υποκρύπτοντας στην πραγματικότητα την πλήρη ταύτιση της σταθερότητας με τη δική του παραμονή στην εξουσία.

Η επίκληση της σταθερότητας έχει μετατραπεί σε εκβιαστικό εργαλείο. Παρουσιάζεται ως μονόδρομος και χρησιμοποιείται σαν όπλο, όχι σαν αξία. Αυτό όμως που βιώνουμε είναι πράγματι σταθερότητα; Ή μήπως μια καθεστωτική άσκηση εξουσίας που έχει οδηγήσει σε κρίση θεσμών, κόπωση, απώλεια αξιοπιστίας και γενικευμένη παρακμή;

Χωρίς κοινωνική συνοχή, θεσμική υγεία, διαφάνεια και πολιτική λογοδοσία, σταθερότητα δεν νοείται. Ένας πραγματικός ηγέτης δεν αγκιστρώνεται στην εξουσία, αλλά αφουγκράζεται την κοινωνία και αντιλαμβάνεται πότε ο ίδιος γίνεται τροχοπέδη στις εξελίξεις. Η σταθερότητα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσο για κοινωνική ειρήνη, πρόοδο και συμμετοχή. Αυτό όμως δεν συμβαίνει σήμερα. Η «σταθερότητα» του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι επίπλαστη, εύθραυστη και προσωποκεντρική.

Ο ίδιος ποντάρει στην απουσία εναλλακτικού πόλου, σε μια ιδιότυπη «αντιπολίτευση του κενού». Την ίδια στιγμή, δια της τεθλασμένης και με "λαγούς" τύπου Άδωνι Γεωργιάδη, προβάλλει την απειλή του χάους “εάν πέσει”. Μια ρητορική τρόμου που δεν ενώνει, αλλά πολώνει. Και όταν το 75-80% της κοινωνίας έστω και ετερόκλητα τάσσεται απέναντι στην κυβέρνηση, τέτοιες κραυγές δεν πείθουν κανέναν. Αντίθετα, ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ενισχύουν την ένταση της αρνητικής ψήφου. Καλλιεργούν τον θυμό, όχι τη συναίνεση. Έτσι, στο όνομα της σταθερότητας, ο ίδιος γίνεται τελικά παράγοντας αποσταθεροποίησης την οποία και θα χρεωθεί εξ ολοκλήρου.

Ως ο τρίτος μακροβιότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης, μετά τον Παπανδρέου και τον Σημίτη, ο κ. Μητσοτάκης δεν θα έπρεπε να έχει πια αυτό το άγχος. Το ζήτημα δεν είναι η διάρκεια, αλλά το αποτύπωμα. Τι θα γράψει η Ιστορία, που κάνει πάντα τα δικά της παιχνίδια, στις δύο-τρεις αράδες που του αναλογούν; Και έχει ήδη τόσα αρνητικά…

Ένας πραγματικός ηγέτης μπορεί να σώσει την παρτίδα της υστεροφημίας, έστω και την τελευταία στιγμή. Αρκεί να πιάσει τα μηνύματα των καιρών και να ανταποκριθεί. Όταν όμως ακόμη και επιφανή στελέχη, όπως ο Αβραμόπουλος, τον εγκαλούν ότι δεν διαφυλάσσει “την ενότητα, σταθερότητα και συνοχή της κοινωνίας”, εκείνος από την Αμοργό κάνει ότι… ψιχαλίζει. Όμως το σύστημα έχει "μπουκώσει". Κι αν δεν υπάρξει σύντομα εκτόνωση της πίεσης, τα πράγματα θα χειροτερεύουν νομοτελειακά και η έκρηξη δεν θα αργήσει.

Ως επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας, στο πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα διακυβέρνησης, ο Κ. Μητσοτάκης κρατά το κλειδί των εξελίξεων ανάλογα με τις πρωτοβουλίες που θα πάρει. Πριν από λίγες ημέρες εγκωμίαζε τον Π. Μπακογιάννη, στην επέτειο της δολοφονίας του, αλλά ξέχασε τη διδαχή του ότι «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Ο ίδιος θέλει να μας πείσει ότι υπάρχουν. Εκτός κι αν αφελώς πιστεύει ότι μέσα από το χάος θα διασωθεί — από την Ιστορία ή και από τη Δικαιοσύνη.

Ο ΚΟΡΙΟΣ