Αντώνης Ανδρουλιδάκης
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Σχηματίζεται μια ουρά
όχι από βιασύνη,
αλλά από ανάγκη.
Ένας–ένας,
φέρνουμε την ψυχή μας κοντά στη δική σου,
σαν να αφήνουμε λουλούδι
στην παλάμη σου.
Δεν έχουμε δώρα,
ούτε μεγάλες κουβέντες.
Μόνο βλέμματα,
δάκρυα που δεν βρίσκουν σπίτι,
και μια χειραψία που λέει:
«Είμαστε εδώ».
Το σώμα σου νηστεύει,
μα τρέφει εμάς.
Η απουσία γίνεται φως,
και ο πόνος σου
διδάσκει να θυμόμαστε.
Γιατί ξέρουμε πως,
όταν ένας πατέρας νηστεύει για την αλήθεια,
προσκαλεί όλο τον Λαό
να σταματήσει να τρέφεται
με ψέματα.
Είναι ένα προσκύνημα αυτό
χωρίς εικόνες,
χωρίς ναό·
μόνο μια πλατεία
κι ένας πατέρας
που έγινε μνημείο ζωντανό.
Είναι ο πατέρας το νέο Ιερό που μας ενώνει.
