Η Eurostat μίλησε και η αλήθεια είναι αμείλικτη: Η Ελλάδα του 2024 κατέχει πανευρωπαϊκή πρωτιά στις ανεκπλήρωτες ανάγκες ιατρικής περίθαλψης. Όχι δεύτερη. Όχι τρίτη. Πρώτη και με διαφορά, με το 21,9% των πολιτών να δηλώνουν ότι δεν κατάφεραν να λάβουν την ιατρική φροντίδα που χρειάζονταν. Γιατί; Δεν είχαν λεφτά. Περίμεναν μήνες και ήταν μακριά από δομές. Και αυτό το ποσοστό ξεπερνά κατά σχεδόν 19 ποσοστιαίες μονάδες τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Απέναντι σε αυτήν την εθνική ξεφτίλα, ο Άδωνις Γεωργιάδης, εμφανίζεται χωρίς ίχνος ντροπής και δηλώνει ότι «το ΕΣΥ είναι στην καλύτερη κατάσταση που ήταν ποτέ». Τι να πει κανείς; Όταν ο κυνισμός νικά την αλήθεια, η προπαγάνδα φοράει κοστούμι και βγαίνει στα κανάλια να πανηγυρίσει για το έργο της. Αλλά ο λαός δεν ζει σε τηλεοπτικά πάνελ. Ζει στα νοσοκομεία-φαντάσματα, στα ράντζα των επειγόντων, στα ασανσέρ που πέφτουν και στα κλειστά ιατρεία της επαρχίας. Ζει στην ανασφάλεια, στην ταπείνωση, στην απόγνωση. Και ξέρει πολύ καλά ότι το «καλύτερο ΕΣΥ όλων των εποχών» είναι ένας ετοιμόρροπος μηχανισμός, απογυμνωμένος από γιατρούς, εξοπλισμό και αξιοπρέπεια.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν «κατάφερε» να καταστρέψει το ΕΣΥ. Το επιδίωξε. Μεθοδικά. Ψυχρά. Συνειδητά. Το σχέδιο ήταν και είναι απλό: Απαξίωση του δημόσιου τομέα Υγείας, ώστε να αναλάβει τη "δουλειά" ο ιδιωτικός. Ποιος ωφελείται; Οι κλινικάρχες, οι εργολάβοι, οι σύμμαχοι του «επιτελικού κράτους». Ποιος πληρώνει το τίμημα; Ο φορολογούμενος πολίτης που ψάχνει για αξιοπρέπεια σε μια νοσηλεία και βρίσκει ταπείνωση.
Το πιο ανατριχιαστικό στοιχείο από τα ευρωπαϊκά στατιστικά αφορά τους φτωχούς: 32% όσων κινδυνεύουν από φτώχεια στην Ελλάδα δεν έλαβαν την αναγκαία ιατρική φροντίδα. Μιλάμε για κοινωνική γενοκτονία με γραβάτα. Αν είσαι φτωχός, θα περιμένεις. Αν δεν έχεις να πληρώσεις, θα πονάς. Κι αν δεν αντέχεις άλλο, απλώς... δεν θα νοσηλευτείς. Η «αγορά» δεν χωράει τους αδύναμους. Η κυβέρνηση επίσης. Αυτή η κυβέρνηση δεν θέλει ΕΣΥ. Θέλει «πελάτες υγείας». Θέλει τον πολίτη εξαρτημένο από τον ιδιώτη, τη χορηγία, το ρουσφέτι. Ό,τι κινείται δημόσιο, πρέπει να σπάσει, να σαπίσει, να πουληθεί. Είναι το ίδιο μοντέλο που βλέπουμε στην ενέργεια, στα τρένα, στην παιδεία. Τώρα η σειρά του είναι η Υγεία.
Οι τεχνοκράτες του Μαξίμου μπορεί να φτιάχνουν ερωτηματολόγια, powerpoints και ψηφιακά dashboards. Ο κόσμος, όμως, δεν ζητά πλατφόρμες – ζητά γιατρούς, ράντζα που δεν υπάρχουν, μονάδες που λειτουργούν και φροντίδα χωρίς πορτοφόλι στο χέρι.
Αν υπάρχει ακόμη ντροπή και φιλότιμο – έστω και μια σταγόνα – ας πάνε ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Υγείας χωρίς κάμερες και συνοδεία σε ένα δημόσιο νοσοκομείο να δουν από κοντά «την καλύτερη κατάσταση του ΕΣΥ όλων των εποχών». Αλλά δεν θα πάνε. Γιατί το ξέρουν. Και το χειρότερο: τους βολεύει. Η Υγεία καταρρέει. Όχι από ανάγκη, αλλά από επιλογή. Η σιωπή μας δεν πρέπει να είναι συνενοχή. Πρέπει να γίνει κραυγή. Πριν το ΕΣΥ γίνει παρελθόν – όπως και κάθε έννοια κοινωνικού κράτους σε αυτή τη χώρα.
