Έφυγε από τη ζωή ένας άνθρωπος που δεν φοβήθηκε ποτέ να πει τα πράγματα με το όνομά τους.
Ένας δημιουργός, ένας αγωνιστής, ένας άνθρωπος που έζησε για να καταγγέλλει την αδικία, την υποκρισία και την κατάχρηση εξουσίας.
Τον Δημήτρη Κολλάτο τον γνώρισα μέσα από το καταγγελτικό του θέατρο, με έργα που συγκλόνιζαν και άνοιγαν τα μάτια, όπως Σόδομα και Γόμορα, Οι Εφοπλιστές και Ο Άγιος Πρεβέζης.
Ένα θέατρο που δεν χάιδευε αυτιά, αλλά προκαλούσε, ενοχλούσε, έκανε τους θεατές να σκεφτούν. Αργότερα, ως εκπαιδευτικός, εκτίμησα βαθιά τη δράση του για τα παιδιά με αυτισμό, μέσα από την αγάπη και την αφοσίωσή του στον γιο του.
Ένας πατέρας που πάλεψε για να δώσει φωνή σε όσους η κοινωνία συχνά αγνοεί.
Τον γνώρισα όμως και ως αγωνιστή των δρόμων, μέσα από την ακτιβιστική ομάδα «Πόρτα Πόρτα», όπου συμμετείχα την εποχή των μνημονίων.
Διαμαρτυρίες έξω από πρεσβείες, έξω από σπίτια ισχυρών, απέναντι σε όσους κακοποιούσαν τη χώρα μας.
Δεν δίστασε να φωνάξει, να συγκρουστεί, να σταθεί μόνος του αν χρειαζόταν.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα πανό που ύψωσε απέναντι από τη γερμανική πρεσβεία και τη βίαιη σύλληψή του;
Ο Δημήτρης Κολλάτος δεν ήταν ένας άνθρωπος που περνούσε απαρατήρητος. Δεν ήταν ποτέ σιωπηλός.
Και σήμερα, που έφυγε, αφήνει πίσω του φωνές, εικόνες, σκέψεις, και κυρίως μια στάση ζωής που δύσκολα συναντά κανείς.
Καλό ταξίδι, Δημήτρη.
