Η Πυθία αποκαλύπτει
Αναγνώστριες και αναγνώστες μου. Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Εκεί που ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, πήγαινε να μιμηθεί τον Βούδα της Ραφήνας, εκεί που σιωπηλά εξαντλούσε την δραστηριότητά του σε.... παρασκηνιακές ίντριγκες με στόχο την ανατροπή και εκδίωξη του Στέφανου Κασσελάκη από τον ΣΥΡΙΖΑ, τσουπ… εμφανίστηκε, μετά την τοποθέτηση (τοποθέτηση είναι, όχι εκλογή) του Σωκράτη Φάμελλου στην ηγεσία του αντιδημοκρατικού μορφώματος των πραξικοπηματιών. Και όταν γράφω “εμφανίστηκε” δεν εννοώ ότι απλά τοποθετήθηκε, όπως είχε κάνει εξάλλου στο ίδρυμά του, αλλά ότι επανήλθε στο πεδίο των πολιτικών αντιπαραθέσεων, δηλώνοντας “παρών” για το πολιτικό αύριο του τόπου. Αφού έκανε λόγο για έλλειμμα των σημερινών πολιτικών ηγεσιών, επιτέθηκε στον Νίκο Ανδρουλάκη, στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, λέγοντας ότι ζητούμενο είναι η αντιπολίτευση και όχι οι συναινέσεις. Μην ανησυχείτε, όμως. Δεν πρόκειται να κυβερνήσει ξανά ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν πρόκειται να γίνει ξανά πρωθυπουργός. Κάτι άλλο έχει στο μυαλό του. Σε κάτι άλλο συμμετέχει.
Γιατί επιτίθεται ΤΩΡΑ και με σφοδρότητα ο Αλέξης Τσίπρας στον Νίκο Ανδρουλάκη; Η απάντηση είναι απλή. Η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη εμπόδισε ή τέλος πάντων έχει καθυστερήσει το σχέδιο συγκεκριμένου συστήματος της διαπλοκής, ενός συμπλέγματος επιχειρηματικών-τραπεζοκρατικών συμφερόντων, για τη δημιουργία ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς, απολύτως ελεγχόμενου από τα αυτά τα συμφέροντα. Το σχέδιο παραμένει και η αλλαγή δεδομένων επιβάλλει την μεταβολή και αναπροσαρμογή του σχεδιασμού. Αντικειμενικός σκοπός των δομημένων συμφερόντων που παρασιτούν στο σώμα της πατρίδας παραμένει να τοποθετήσουν στην ηγεσία του εν λόγω κεντροαριστερού πολιτικού εκτρώματος τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έχει συνθηκολογήσει εδώ και πολύ καιρό στο παρασκήνιο με εκείνα τα διαπλεκόμενα συμφέροντα τα οποία τον είχαν πολεμήσει με λύσσα όσο ήταν πρωθυπουργός. Τελικός στόχος του πολιτικού φορέα της διαπλοκής είναι να αποτελέσει τον δεύτερο πυλώνα συναίνεσης στην μεσομακροπρόθεσμη επιβολή τεχνοκρατικής χούντας και δοτού πρωθυπουργού, πιθανότατα του Γιάννη Στουρνάρα, όταν η κατάσταση της οικονομίας δήθεν το επιβάλει, κατά το πρότυπο της επιβολής του Λουκά Παπαδήμου το 2011.
Αρχική προϋπόθεση για την εκτέλεση του παραπάνω σχεδίου και την τελική επιβεβαίωση των σεναρίων που απεργάζονται τα συμφέροντα επιχειρηματικών κύκλων και τμήματος της τραπεζοκρατικής ελίτ που βρίσκονται πίσω από τις κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα, υπήρξε η εκλογή του Χάρη Δούκα στο ΠΑΣΟΚ, η οποία θα διευκόλυνε την ενσωμάτωση σε ενιαίου φορέα τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και των πραξικοπηματιών του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογή Ανδρουλάκη ανέτρεψε τον αρχικό σχεδιασμό και έχει δημιουργήσει δεδομένα που δεν ευνοούν την πολιτική ενοποίηση δυνάμεων από τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς-Κεντροαριστεράς. Το ΠΑΣΟΚ, υπό τον Νίκο Ανδρουλάκη, παραμένει σχετικά περιχαρακωμένος και στεγανοποιημένος πολιτικός φορέας, έτοιμος, όταν χρειαστεί, να αποτελέσει ξανά, όπως και στο παρελθόν, την ουρά της Δεξιάς, την ουρά της Νέας Δημοκρατίας (θα το εξηγήσω παρακάτω) Επομένως, με τα σημερινά δεδομένα, η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή θα γίνει με άλλους όρους και άλλες προϋποθέσεις και θα πρέπει να βασιστεί σε διεργασίες που αφορούν κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά.
Αλλά και ο Νίκος Ανδρουλάκης συμμετέχει σε έναν άλλο σχεδιασμό. Άλλου συστήματος της διαπλοκής, το οποίο επιδιώκει με τους καλύτερους δυνατούς όρους την εξασφάλιση τρίτης θητείας Μητσοτάκη. Η οικογένεια Μητσοτάκη βρίσκεται στον πυρήνα αυτού του συμπλέγματος συμφερόντων και αντιστέκεται σε αποσταθεροποιητικές ενέργειες και σε επιθέσεις, είτε από δυσαρεστημένα επιχειρηματικά συμφέροντα, είτε από πολιτικούς κύκλους. Το σύστημα Μητσοτάκη, που τα τελευταία χρόνια διακρίνεται στον τομέα της παρέμβασης στα εσωκομματικά αντιπάλων πολιτικών φορέων, ώστε να διασφαλίζεται η παντοδυναμία του, “φύτεψε”, κυριολεκτικά, την Άννα Διαμαντοπούλου στην κούρσα για την ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ. Η Άννα Διαμαντοπούλου ανέκοψε τη δυναμική που εμφάνιζε ο Παύλος Γερουλάνος, ο οποίος αποκλείστηκε οριακά από την πρόκριση στον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών, τις οποίες θα κέρδιζε αν περνούσε. Ο Νίκος Ανδρουλάκης χρωστάει στην Άννα Διαμαντοπούλου, στην επικεφαλής της Μητσοτακικής συνιστώσας του ΠΑΣΟΚ, η οποία είναι το ραντάρ του Μητσοτάκη που ελέγχει εσωτερικά την κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και η “επίτροπος” του Μαξίμου που ελέγχει απευθείας τον Ανδρουλάκη. Εξάλλου, στο πεδίο του παρασκηνιακού – πολιτικού δούναι και λαβείν, ο Ανδρουλάκης έδωσε στην Άννα Διαμαντοπούλου κορυφαίο πόστο. Το Μαξίμου, μέσω της Διαμαντοπούλου, επιδιώκει τον περιορισμό πιθανής ανάπτυξης εκλογικής δυναμικής του ΠΑΣΟΚ που θα απειλήσει τη ΝΔ και το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης, ώστε να μην έχουμε κάποιο “ατύχημα” που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αλλαγή των συσχετισμών στο πολιτικό σκηνικό.
Επομένως; Όπως διαβάσατε αναγνώστριες και αναγνώστες μου, συντρόφισσες και σύντροφοι, έχουμε δύο κεντρικά συστήματα διαπλοκής, τα οποία ανταγωνίζονται στο παρασκήνιο για τη διαμόρφωση ρυθμιστικού, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, πλαισίου στην πολιτική ζωή. Δύο είναι τα σενάρια που απεργάζονται, λοιπόν, οι ανταγωνιστικοί πόλοι της διαπλοκής, στα οποία στηρίζονται και τα σχέδιά τους. Το ένα περιλαμβάνει ως καθοριστικό παίκτη τον Αλέξη Τσίπρα σε μία τεχνοκρατική κυβέρνηση και το δεύτερο τον Νίκο Ανδρουλάκη σε μία συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη.
Διαλέγετε και παίρνετε…
