Φώντας Τρούσας
H διάσπαση της «Ζωής» το 1959 και η δημιουργία του «Σωτήρος» υπήρξε κομβική για την εξέλιξη των νεότερων και παλαιότερων θεολόγων. Ο «ζωικός» Τσιριντάνης αποχωρώντας ουσιαστικά, ιδρύει το περιοδικό «Συζήτησις», επιχειρώντας να θέσει τον «χριστιανικό πολιτισμό» σε νέες βάσεις, καθώς καρκινοβατούσε στο πλαίσιο της «Ζωής», που αδυνατούσε να απευθυνθεί στη νεότητα με λόγο σύγχρονο (αργότερα ο Τσιριντάνης θα έγραφε για τους Beatles κ.λπ.).
Τη σκυτάλη, το 1961, θα έπαιρνε ένας νεαρός θεολόγος, ο 26χρονος Γιανναράς, ο οποίος θα βρισκόταν πίσω από το νεανικό περιοδικό «Σκαπάνη», επιχειρώντας να τρέξει ακόμη πιο γρήγορα από τον Τσιριντάνη τον «χριστιανικό πολιτισμό», απευθυνόμενος στη νεολαία (παιδιά των τελευταίων τάξεων του εξαταξίου Γυμνασίου και φοιτητές) με γλώσσα ακόμη πιο τολμηρή (κάνοντας προσεκτικό αντικομμουνισμό, στυλ Γεωργαλά εποχής «Σοβιετολογίας», τηρώντας πολύ σκληρές θέσεις στα εθνικά θέματα, όπως στο μακεδονικό κ.λπ.), γράφοντας παράλληλα ποικίλων ειδών κομμάτια, έως και διηγήματα.
Μάλιστα μ’ ένα απ’ αυτά, που είχε δημοσιευτεί στα πρώτα τεύχη της «Σκαπάνης», είχε γίνει το σώσε , γιατί ο Γιανναράς είχε τολμήσει να γράψει σ’ ένα περιοδικό, χριστιανικό οπωσδήποτε, έστω και με ψευδώνυμο, κάτι τέτοια... Η Πόλα... ίσωσε μεσ’ την παλάμη της το χνούδι στο στενό κόκκινο κοτλέ παντελόνι της, που έφτανε σχιστό μέχρι τη μέση της γάμπας... κ.λπ. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει σε δυσμένεια από την επιτροπή που τύπωνε τη «Σκαπάνη», αρχίζοντας να γράφει ή ανώνυμα ή μόνο με τα αρχικά του (Χ.Γ.).
Είχε γράψει για πολλά απ’ αυτά ο ίδιος Γιανναράς σε βιβλίο του – και γενικά αυτή η φάση της ζωής του, που θα εξελισσόταν με το περιοδικό «Σύνορο» λίγο αργότερα έχει πολύ ενδιαφέρον. Ιδίως, όταν η νεολαία έχει αγκαλιάσει την ποπ, μετά το 1964, και η «ξενομανία» χτυπούσε κόκκινο.
