ι μεγαλύτερες διασπάσεις στην ιστορία των κομμάτων έχουν συντελεστεί στο όνομα της “ενότητας”. Τώρα αυτό πάει να γίνει και με τη διάλυση ενώπιον της οποίας βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ...
Ασφαλώς, ούτε το πρώτο κόμμα ούτε το τελευταίο είναι που έχει αυτή την τύχη. Το νεκροταφείο της Ιστορίας επίσης είναι γεμάτο από πολιτικούς σχηματισμούς που αν και κυριάρχησαν για σημαντικές περιόδους στη συνέχεια είτε αφανίστηκαν, είτε κατέληξαν σφραγίδες και (ξανάγιναν) γκρουπούσκουλα.
Το μεγάλο ζήτημα εν προκειμένω δεν είναι επομένως τι θα συμβεί με ένα (ακόμη) κόμμα αλλά με δεδομένο ότι πρόκειται, από θεσμικής έστω άποψης, για την αξιωματική αντιπολίτευση, πώς θα επηρεάσουν όλα αυτά τη λειτουργία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος αλλά και γενικότερα το δημόσιο βίο τη χώρας...
Η εσωστρέφεια υπήρξε βασικό χαρακτηριστικό στον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και πολύ καιρό. Πριν ακόμη από τις εκλογές του 2023, αλλά ύστερα από αυτές πήρε μόνιμη μορφή και κλιμακώθηκε μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές και τη νέα πτώση των ποσοστών του.
Όπως όλα δείχνουν, η πολιτική ανισορροπία θα συνεχιστεί αλλά και θα επιδεινωθεί καθώς η περιδίνηση αυτή θα είναι μακράς διαρκείας. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό διότι εγκυμονεί πρόσθετους κινδύνους για τη χώρα και την κοινωνία που βρίσκονται περικυκλωμένες από κάθε είδους προβλήματα και απειλές, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι ο εκφυλισμός αυτός σημειώνεται και σε μια περίοδο που η κυβέρνηση παρουσιάζει ολοένα και περισσότερα σημάδια παρακμής και αποτυχίας σε όλους (πλην της προπαγάνδας και της χειραγώγησης...) τομείς. Ήταν που ήταν έως τώρα ασύδοτη, από εδώ και πέρα απειλεί να καταστεί εντελώς ανεξέλεγκτη και πλήρως επικίνδυνη...
Όπως φάνηκε και τις προηγούμενες ημέρες, με τις έντονες αποδοκιμασίες κατά την επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στην Πεντέλη για την καταστροφική πυρκαγιά, όπως και με την “υποδοχή” διαφόρων υπουργών, η λεγόμενη “κοινωνική αντιπολίτευση” σώζει κάπως τα προσχήματα. Αρκεί όμως αυτή; Όχι...
Πέρα από τις παραπολιτικές εκδοχές στα διάφορα κομματικά δρώμενα, η ανάγκη να υπάρξει ισχυρή και αποτελεσματική αντιπολίτευση είναι όσο ποτέ εκ των ων ου άνευ. Αντιπολίτευση μάλιστα όχι όμως μόνο για την αντιπολίτευση, τις διαμαρτυρίες, τις καταγγελίες και τις αποκαλύψεις αλλά και για να αποτελέσει το πειστικό αντίπαλον δέος στην κυβέρνηση. Για να προσφέρει μια αξιόπιστη και πλειοψηφική εναλλακτική λύση που από τις επόμενες κιόλας εκλογές (είτε γίνουν στο τέλος της τετραετίας είτε νωρίτερα) θα μπορέσει να διεκδικήσει βάσιμα τη νομιμοποίηση του εκλογικού σώματος.
Το αν μπορεί να ανταποκριθεί πλέον σε αυτό το ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ (“παλιός” ή “νέος”) είναι όντως μια μεγάλη συζήτηση λόγω και της βαθύτερης κρίσης που διαπερνά την αριστερά και την κεντροαριστερά. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κλείσει τον κύκλο του, μένει να φανεί ποιος και από ποια πλευρά θα πετύχει να καλύψει το κενό και να υπηρετήσει αυτήν την αδήριτη αναγκαιότητα...
Ο ΚΟΡΙΟΣ
