Η συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από την υπογραφή της Συμφωνίας Οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο δίνει την ευκαιρία για να γίνει, πέρα από τις όποιες θεωρητικές θριαμβολογίες από κυβερνητικής πλευράς, ένας ουσιαστικός απολογισμός για το τι έχει συμβεί κατά το διάστημα αυτό και να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στην χρονική φάση που υπογράφηκε η Συμφωνία αυτή, έστω κι αν είχε ήδη προηγηθεί η σύναψη του τουρκολιβυκού συμφώνου, ήταν ένα σωστό και θετικό βήμα. Το μεγάλο ερώτημα που γεννάται όμως σήμερα είναι τι έχει «απομείνει» από την Συμφωνία με την Αίγυπτο εάν όχι κατά πόσο ίσχυσε και εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη μέσα σε αυτήν την τετραετία.
Η οδυνηρή πραγματικότητα είναι ότι όχι μόνο δεν εφαρμόζεται αλλά μόλις πριν από λίγες ημέρες βιώσαμε ως χώρα και την de facto ακύρωσή της με την «πολιορκία» της Κάσου από τουρκικά πλοία και την απόλυτη ενδοτικότητα σε συνδυασμό με φοβικότητα με την οποία αντέδρασε η ελληνική πραγματικότητα.
Δυστυχώς παρά τις διακηρύξεις και τα λόγια, η εξωτερική πολιτική της χώρας εξακολουθεί να παραμένει δέσμια της «σχολής ΕΛΙΑΜΕΠ» με αποτέλεσμα ακόμη και η συγκεκριμένη Συμφωνία με την Αίγυπτο να είναι ένα κενό γράμμα αντί να έχει αποτελέσει την αφετηρία για μια μεγάλη αντεπίθεση της χώρας μας σε διπλωματικό επίπεδο και τη συγκρότηση μιας νέα στρατηγικής ανακατεύθυνσης προς την υπεράσπιση και κατοχύρωση των εθνικών μας συμφερόντων σε αυτή την τόσο ρευστή και κρίσιμη ιστορική συγκυρία. Στο μεταξύ δε η Αγκυρα δεν άφησε το χρόνο να περάσει ανεκμετάλλευτος κάνοντας τα δικά της ανοίγματα και διπλωματικά αλισβερίσια με το Κάιρο.
Διαπιστώσαμε μόλις προ ημερών ότι, ενώ η Συμφωνία άνοιγε το δρόμο για την κατοχύρωση της πλήρους επήρειας των ελληνικών νησιών, της άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της επαφής της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ, ήρθαν ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Γεραπετρίτης και τα μετέτρεψαν σε κουρελόχαρτο υποκύπτοντας εν κατακλείδι στον τουρκικό τραμπουκισμό παραβίασης ακόμη και των 6 ν.μ. και της άρον άρον απόσυρσης του ιταλικού ερευνητικού.
Όλα αυτά πρέπει να συνδυαστούν με τις υποχωρήσεις και στα άλλα εθνικά μέτωπα, προσποιούμενοι οι κυβερνώντες ότι «είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας» έστω κι αν αυτό στην πράξη αποδεικνύεται καθημερινά μύθος. Φθάσαμε μάλιστα στο σημείο να ακούμε τον σημερινό υπουργό Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτη να εγκαλεί ανερυθρίαστα και απροσχημάτιστα τις μέχρι σήμερα ηγεσίες της Κύπρου για “ακινησία και αδράνεια” καθώς και για “έλλειψη πολιτικής γενναιότητας”. Κι αν λάβει κανείς υπόψη ότι αυτό λέγεται ενώ υπάρχει κινητικότητα για τη σύγκληση νέας τριμερούς υπό τον ΟΗΕ και με την Τουρκία να διακηρύσσει σε όλο και πιο υψηλούς τόνους ότι δεν αποδέχεται άλλη λύση πλην εκείνης των “δύο κρατών και της κυριαρχικής ισότητας”, αντιλαμβάνεται ότι η απειλή αποδοχής ενός νέου εθνικού ακρωτηριασμού βρίσκεται προ των πυλών...
ΠΗΓΗ: www.dimokratia.gr
