Δεν μιλάνε πολλοί, σχεδόν κανένας για το...
χρέος που ταλανίζει σαν Λερναία Ύδρα τον ελληνικό λαό, χρέος που αγγίζει το 1 τρισεκατομμύριο. Οι κονδυλοφόροι της Κυβέρνησης –υπηρέτες του Αστικού, Δεξιού συμφέροντος, οικονομικού και εκλογικού– μας βομβαρδίζουν με καταιγιστικό ρυθμό με «βόμβες μεγατόνων Νεοδημοκρατικής προπαγάνδας, πως «το χρέος είναι ρυθμισμένο», «το χρέος μειώνεται» και άλλα πολύ συμπαθή και χαριτωμένα. Είναι όμως έτσι;Διαβάζουμε στο Documento:«Η είδηση έπεσε σαν βόμβα, λες και έπρεπε να το γράψει η ελβετική τράπεζα UBS για να καταλάβουμε τον βρόχο που έχει περάσει στην κοινωνία το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος. Όπως προκύπτει από την ανάλυση της UBS, το συνολικό χρέος σε όλους τους τομείς (ιδιωτικός, δημόσιος και χρηματοοικονομικός τομέας) ως ποσοστό του ΑΕΠ ανέρχεται στο 305,8%. Σε απόλυτα μεγέθη ο ελβετικός τραπεζικός όμιλος εκτιμά το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος στα 657 δισ. ευρώ…..
...Μέχρι τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αυξήσει το δημόσιο χρέος κατά 67 δισ. ευρώ. Παρέλαβε τον Ιούλιο του 2019 χρέος στα 355 δισ. ευρώ και το έχει φτάσει στα 422 δισ. – σύμφωνα με τον ΟΔΔΗΧ στο τέλος Σεπτεμβρίου ανερχόταν στα 402 δισ. ευρώ. Αν προσθέσουμε όσα αναμφισβήτητα συγκαταλέγονται στο ιδιωτικό χρέος, τότε μιλάμε για βρόχο 351 δισ. ευρώ.
Ως εκ τούτου προκύπτει διαφορά 116 δισ. ευρώ που έχει κρυφτεί μόνο για το ιδιωτικό χρέος. Άρα το συνολικό χρέος της Ελλάδας δεν βρίσκεται στα 657 δισ. ευρώ, όπως αναφέρει στην αποτίμησή της η UBS, αλλά στο θηριώδες μέγεθος των 763 δισ. ευρώ. Όλα αυτά χωρίς να υπολογίζεται το χρέος μεταξύ επιχειρήσεων ή ακόμη και ιδιωτών που δεν μπορεί να μετρηθεί.
Σύμφωνα με μελέτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), το ύψος των επιταγών που ανακυκλώνονται στην ελληνική αγορά προσέγγισε το 2019 τα 90 δισ. ευρώ, ενώ πάνω από 4 δισ. ευρώ υπολογίζονται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς δημόσιες επιχειρήσεις, όπως η ΔΕΗ και οι ΔΕΚΟ.»
Εάν λοιπόν το συνολικό χρέος των Νεοελλήνων είναι κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ για μια οικονομία όπως η ελληνική η οποία:
(1) Έχασε το 27% του ΑΕΠ της λόγω 3 Μνημονίων,
(2) Το Διαθέσιμο Κατά Κεφαλή ΑΕΠ ήταν στο 96% του μέσου όρου της Ευρωζώνης το 2007 και σήμερα στο 65%. Μειώθηκε δηλαδή κατά 31%, περίπου σε 13-14 χρόνια !!!
(3) Οι μισθοί και οι συντάξεις καταβαραθρώθηκαν με εκπληκτικούς ρυθμούς, η ανεργία το ίδιο με αποτέλεσμα τον ξενιτεμό 600.000 περίπου νέων ανθρώπων που έφυγαν στις Ευρωπαϊκές κυρίως χώρες προς αναζήτηση εργασίας, εγκαταλείποντας τη χώρα τους.
(4) Οι πλειστηριασμοί ακινήτων που προγραμματίζονται έως το 2025 ανέρχονται στους 250.000 (α)με στόχο την μείωση της Ιδιοκατοίκησης και (β) την αλλαγή ιδιοκτησίας.
(5) Όμως και το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας την περίοδο Ιανουαρίου-Δεκεμβρίου 2022 έπιασε το ρεκόρ των 38,3 δισ., έναντι 25,4 δισ. το αντίστοιχο δωδεκάμηνο του 2022. Το χειρότερο είναι ότι τεράστια αύξηση του εμπορικού ελλείμματος, κατά 40%, είχε καταγραφεί και το 2021 σε σχέση με το 2020 (από 18 σε 25 δισ. ευρώ). Συνολικά, η συνολική διεύρυνση του ελλείμματος την προηγούμενη διετία ξεπερνά το 100% (!), ποσοστό πρωτοφανές (από 18 δισ. το 2020 σε 38 δισ. το 2022).
(6) Αλλά και το έλλειμμα του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών (ΙΤΣ) βρίσκεται σε οικτρή κατάσταση όπως σημειώνει ο Δρ. Νίκος Μπραγουδάκης-Υποδιευθυντής στην Διεύθυνση Οικονομικής Ανάλυσης και Μελετών, Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ),
«Συγκριτικά με ένα σύνολο ανταγωνιστικών οικονομιών του Ευρωπαϊκού Νότου όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία, η Ελλάδα σημειώνει διαχρονικά τις χειρότερες επιδόσεις στο ΙΤΣ ως ποσοστό του ονομαστικού ΑΕΠ. Πιο συγκεκριμένα, για την Ελλάδα η μέση τιμή του ελλείμματος στο ΙΤΣ ως ποσοστό του ονομαστικού ΑΕΠ την περίοδο 2002-2022 ήταν –6,8%, ενώ για την Πορτογαλία –4,3%, την Ισπανία –1,9% και την Ιταλία +0,3%.
Η Ελλάδα δεν κατάφερε να πετύχει πλεονασματικό ΙΤΣ σε όλη την υπό εξέταση περίοδο και το γεγονός αυτό οφείλεται στο σταθερά ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο αγαθών. Το ισοζύγιο αγαθών (καύσιμα, πλοία και λοιπά αγαθά) είναι σταθερά ελλειμματικό σε όλη την υπό εξέταση περίοδο, ενώ αντιθέτως το ισοζύγιο υπηρεσιών (ταξιδιωτικό, μεταφορές και λοιπές υπηρεσίες) είναι πλεονασματικό (βλ. διαγράμματα).»
Έχοντας υπόψη όλα τα παραπάνω δεδομένα και τα οποία μόνο ενθαρρυντικά δεν είναι αλλά κυριολεκτικά τραγικά, δεν επιτρέπεται εφησυχασμός από κανένα και αναλύσεις χαρωπού και αρκούντως «χαζοχαρούμενου» τύπου όπως συνηθίζουν να βομβαρδίζουν τον εγκέφαλό μας οι προπαγανδιστές –αργυρώνητοι και μη– τηλεκόλακες και τηλεπροπαγανδιστές της Κυβέρνησης. Πάει πολύ να είσαι αισιόδοξος για την πορεία της Οικονομίας όταν αντικρίζεις κατάματα την «αριθμητική πραγματικότητα» όπως την παρουσιάσαμε προηγουμένως. Η πλύση εγκεφάλου την οποία υφίσταται ο ελληνικός λαός και του επιβάλλουν ακατάπαυστα όλοι οι «αποβλακωτές- προπαγανδιστές» του Κυβερνητικού Επιτελείου, όχι μόνο δεν έχει κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα αλλά δημιουργεί και αναπαράγει τεράστιους κινδύνους «μαζικής Κρεττινοποίησης» από φορείς, επαγγελματικές και κοινωνικές τάξεις που κινδυνεύουν να βρεθούν στο κενό εάν πιστέψουν την Κυβερνητική παραμυθολογία και «αερολογία υπεραισιοδοξίας».
Αντίθετα, η αλήθεια είναι πως η Ελληνική Οικονομία κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσει γιατί απλούστατα δεν έχει «στέρεο πεδίο αναφοράς». Με άλλα λόγια, βρίσκεται στον αέρα, στηριζόμενη στις ασύστολες εισαγωγές, στις μειωμένες έως ανύπαρκτες εξαγωγές (ειδικότερα αυτών των Βιομηχανικών προϊόντων ) και στο «Μαγικό Ραβδί της Κίρκης» που λέγεται Τουρισμός και χαρακτηρίστηκε μάλιστα σαν «Βαριά Βιομηχανία της χώρας» (!) από τον ιδιοφυή Θεσσαλονικιό Οικονομολόγο, αντάξιο του Άνταμ Σμιθ, του Ντέιβιντ Ρικάρντο και του Τζων Μέυναρτ Κέυνς και φυσικά μιλάμε για τον Κώστα Καραμανλή τον Β’.
Εφόσον εδώ και περίπου 3-4 δεκαετίες η λέξη «Παραγωγή» εξαλείφθηκε από το ελληνικό λεξιλόγιο, οι Νεοέλληνες επιδόθηκαν –σε Κυβερνητικό επίπεδο κυρίως– στην ασύστολη αύξηση των Εισαγωγών και στην περίεργη «αξιοποίηση» των Κοινοτικών Κονδυλίων που πολλές φορές ισοδυναμούσαν με άμεση καταστροφή της Αγροτικής, Αλιευτικής και Βιομηχανικής Παραγωγής ! Εάν λοιπόν οι Νεοέλληνες :
Δεν επαναφέρουν την λέξη –και όρο– «Παραγωγή» στο λεξιλόγιο και κυρίως στην οικονομική τους πρακτική (Βιομηχανική, Αγροτική, Αγροτομεταποιητική),
Δεν αποφασίσουν να κάνουν την Ελλάδα χώρα «Παραγωγική» με παραγωγή Μεταποιητική/Βιομηχανικών Προϊόντων, Αγροτικής Παραγωγής και Αγροτο/Μεταποιητικής δραστηριότητας,
Δεν καταλάβουν πως ο Τουρισμός δεν είναι «Βιομηχανία» ούτε «Παραγωγή» αλλά Παροχή Υπηρεσιών με τεράστιες διακυμάνσεις, απρόβλεπτους παράγοντες κλπ.,
Δεν κατασκευάσουν πολλές μικρού ή μεσαίου μεγέθους Μεταποιητικές Μονάδες, δεν οργανώσουν την Αγροτική τους Παραγωγή και την Αγροτομεταποίηση ώστε να μην εισάγουν πατάτες από την Ολλανδία, ντομάτες και αγγουράκια από την Τουρκία και ψάρια από την Σενεγάλη, δεν «επανιδρύσουν» τον Αλιευτικό τους στόλο,
Δεν καταρτίσουν ένα Δεκαετές Πρόγραμμα Οικονομικής Ανάπτυξης, στηριγμένο πάνω στην Μεταποίηση και την Αγροτική Παραγωγή,
Δεν αυξήσουν τους μισθούς του Ιδιωτικού Τομέα δηλαδή των Εργαζομένων στην Μισθωτή Τάξη του Ιδιωτικού Τομέα, δηλαδή στην Εργατική Τάξη,
Δεν αναβαθμίσουν την Παιδεία ώστε να προσαρμοστεί στο Νομικό Πρόγραμμα Βιομηχανικής και Αγροτικής Ανάπλασης,
Δεν «Λαϊκοποιήσουν» τον Τουρισμό ώστε τις διακοπές να τις απολαμβάνει πρώτα ο Έλληνας Εργαζόμενος και Επαγγελματίας σε προσιτές και λογικές τιμές του Τουριστικού Προϊόντος,
Δεν φορολογήσουν τις Μεγάλες Επιχειρήσεις (Πετρελαιοειδών, Κατασκευαστικές Εταιρείες και Μεταποίησης και Διάθεσης Τροφίμων) και τον Μεγάλο Πλούτο –στην Ελλάδα και το εξωτερικό– ώστε να βρεθούν Κεφάλαια Ανάπτυξης όπως την περιγράψαμε παραπάνω,
Δεν Ιδρύσουν Αναπτυξιακή Τράπεζα Δημοσίου Χαρακτήρα που να χρηματοδοτεί τις Μικρές και Μεσαίες Επιχειρήσεις,
Δεν Διεκδικήσουν τις Αποζημιώσεις που οφείλουν οι ελεεινές Γερμανικές Κυβερνήσεις στην Ελλάδα και ξεπερνάμε τα 250 δις,
Δεν επαναδιαπραγματευθούν το Ελληνικό Χρέος με τους λεγόμενους Δανειστές και η οποία Επαναδιαπραγμάτευση θα ξεκινά με «Κούρεμα Χρέους»,
Δεν Υποχρεώσει τις Τράπεζες να πληρώσουν τον Αναβαλλόμενο φόρο που χρωστάνε και ξεπερνά τα 250 δις ευρω και
Δεν παγώσουν τους πλειστηριασμούς Πρώτης κατοικίας και επαγγελματικών χωρών,
Εάν λοιπόν ο Νεοέλληνας που παριστάνει τον «ατρόμητο» και «παλικαρά» δεν υλοποιήσει τα παραπάνω –ή τουλάχιστον τα περισσότερα από αυτά– ας μην παραπονιέται για όσα τον περιμένουν. Να μην κατηγορεί κανένα παρά μόνο τον εαυτό του, να μην περιμένει σωτηρία από πουθενά, να μην «κλαψουρίζει γογγύζοντας» και να μην κατηγορεί κανέναν άλλο παρά μόνο το αμετροεπές «Εγώ» του που λειτουργεί ατομιστικά και σχεδόν ποτέ, συλλογικά. Όμως «Λαός» σημαίνει «Συλλογική Συνείδηση» και όχι «Ατομική». Απλούστατα, λαός χωρίς «Συλλογική Συνείδηση», δεν είναι «Λαός». Τελεία και παύλα.
"Ρεσάλτο"
