Stefanos Xenakis
Με πολιτικά σπάνια ασχολούμαι κι ακόμη πιο σπάνια γράφω ή σχολιάζω.
Η Αχτσιόγλου πάντα μου ήταν συμπαθής. Όμορφη, νέα γυναίκα, με φινέτσα και ποιότητα. Μάνα ενός μικρού παιδιού, την είχα απολαύσει σε μια συνέντευξη που έλεγε πόσο της λείπει ο ύπνος. Άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Δεν φωνάζει, δεν εντυπωσιάζει. Αξιοπρέπεια και μέτρο τα χαρακτηριστικά της.
Η λύση που δυστυχώς δεν πουλάει, ειδικά όταν θέλεις γρήγορα αποτελέσματα.
Από την άλλη ο αντίπαλός της, νέος, φέρελπις, πετυχημένος, λαμπερός, εξωστρεφής. Ποιος όμως θεωρεί ότι γνωρίζει αρκετά γι’ αυτόν, μόλις σε ένα μήνα, για να αξιολογήσει τη δυνατότητά του να οδηγήσει πιθανά ένα κόμμα ή ακόμη και μια ολόκληρη χώρα; Ελάχιστοι.
Όμως πουλάει. Ειδικά όταν θέλεις γρήγορα αποτελέσματα, παρότι μπορεί τελικά να σε πάει πίσω. Ο σοφός λαός λέει «όποιος βιάζεται (ίσως) σκοντάφτει».
Δυο δρόμοι και στη ζωή. Ο μακρύς και ο γρήγορος. Αυτός που θα πάρει χρόνο, ο δύσβατος, αυτός που για να σε πάει μπροστά, πρώτα ίσως σε πάει αρκετά πίσω. Από την άλλη ο γρήγορος, ο φανταχτερός, αυτός που γυαλίζει. «Ό,τι γυαλίζει δεν είναι (πάντα) χρυσός», λέει πάλι ο σοφός λαός. Ποιος είναι ο σωστός για σένα; Μόνο εσύ μπορεί να ξέρεις.
Η Αχτσιόγλου αυτή την εποχή μου έγινε ακόμη πιο συμπαθής, μετά τις ελεεινές, ως συνήθως, επιθέσεις του Πολάκη. Επίσης λόγω του ότι την στηρίζει ο Τσακαλώτος, ένας άνθρωπος που επίσης δεν πουλάει, αλλά κατά τη γνώμη μου έχει μέτρο και σύνεση. Αντίθετα, τα ΜΜΕ πόνταραν στον Κασελάκη, για να πουλήσουν ως συνήθως. Ο καλύτερος σύμμαχός τους; Η ανικανότητά μας να αξιοποιήσουμε τον πολύτιμο χρόνο μας και η τάση μας να τον «σκοτώνουμε» συστηματικά για να παρακολουθούμε ζωές άλλων, αντί να τιμήσουμε τη δική μας.
(η ανάρτηση δεν είναι πολιτική, αλλά γράφτηκε με αφορμή ένα πολιτικό γεγονός. Όποιος θέλει να σχολιάσει, παράκληση να σεβαστεί την πρόθεση της ανάρτησης)
