Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Στην εποχή μας το εθνικό συμπίπτει με το λαϊκό και το λαϊκό με το εθνικό.
(Δημήτρης Γληνός, «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ»)
Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απειλείται με διάλυση και αποσύνθεση. Το αν θα επιβιώσει, εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, ο πιο κρίσιμος όμως (όχι ασφαλώς ο μόνος) από όλους είναι η στάση που θα κρατήσει στην επερχόμενη ελληνο-τουρκική (δηλαδή αμερικανο-τουρκική) διαπραγμάτευση.
Θα σταθεί στο πλευρό του ελληνικού λαού που θέλει, στη μεγάλη του πλειοψηφία, να υπερασπιστεί ό,τι έχει απομείνει από το κράτος του, τα νόμιμα και θεμιτά εθνικά συμφέροντά του, ακόμα και ό,τι λειτουργεί από το δημοκρατικό καθεστώς (που είναι το αντίθετο της ξενοκρατίας); Θα αντιταχθεί ενεργά σε μια πολιτική που είτε θα προκαλέσει νέα και πιο σοβαρή κρίση στις σχέσεις με την Τουρκία, είτε θα οδηγήσει σε παραχωρήσεις που θα καταστήσουν μη βιώσιμο το ελληνικό (και το κυπριακό) κράτος; Μια πολιτική που ενδέχεται να οδηγήσει σε μείζονα εθνική κρίση;
Η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι μια ιστορική, μάλλον και η τελευταία, ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι δεν ήταν ένα απλό πυροτέχνημα.
Ή μήπως θα ταχθεί με διάφορες δικαιολογίες και υπεκφυγές, δια πράξεων ή δια παραλείψεων, ανοιχτά ή με τη μέθοδο της ανοχής και του στρίβειν δια του αρραβώνος, υπέρ των συμφερόντων της Αμερικής και της «συλλογικής Δύσης», που έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και επιδιώκουν όχι τόσο τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας και της Κύπρου, όσο την πλήρη κατάργησή τους ως ανεξάρτητων, δημοκρατικών, κυρίαρχων και, εν τέλει, ελληνικών κρατών;
Το επιδιώκουν γιατί χρειάζονται πάση θυσία (της Ελλάδας και της Κύπρου εκτός των άλλων) να «στρατολογήσουν» πλήρως την Τουρκία στον πόλεμο κατά της Ρωσίας και είναι διατεθειμένοι να της δώσουν ό,τι ζητάει. Βλέπετε, η Άγκυρα δεν είναι δεδομένη και προβλέψιμη, όπως είναι οι δικοί μας πολιτικοί και περηφανεύονται μάλιστα για αυτό.
Αν τώρα ο Ερντογάν μείνει σταθερός στο νέο φλερτ του ή εισπράξει τις παραχωρήσεις και τα γυρίσει μετά, είναι anybody’s guess.
Αλλά και γιατί θέλουν, το «βαθύ δυτικό κατεστημένο» δηλαδή, να αρπάξουν τη «γεωπολιτική υπεραξία» του ευρύτερου ελληνικού χώρου, όπως άρπαξαν την οικονομία και την πολιτική μας, θέλουν να ολοκληρώσουν την αρπαγή του ελληνικού έθνους-κράτους, να μείνει εδώ μια χώρα θνήσκοντος και συρρικνούμενου πληθυσμού, μείζων στρατιωτική βάση για τις εκστρατείες τους στην Ανατολή, που θα λέγεται μεν «Ελληνική Δημοκρατία», δεν θα έχει όμως τίποτα το ελληνικό και τίποτα το δημοκρατικό και θα οδεύει προς «μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες», όπως προφήτεψε στην αρχή των μνημονιακών προγραμμάτων με την καταπληκτική του διαίσθηση ο Μίκης Θεοδωράκης.
Στις σημερινές παγκόσμιες και ιδιαίτερα ελληνικές συνθήκες, ενός απειλούμενου, όχι μόνο από την Τουρκία, αλλά από το σύνολο της «πολιτικο-οικονομικής» συλλογικής Δύσης λαού και κράτους, η υπεράσπιση του έθνους-κράτους, της μεγαλύτερης κατάκτησης της Γαλλικής Επανάστασης, της ενσάρκωσης του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση των εθνών που διακήρυξε η Ρωσική Επανάσταση είναι το πιο βασικό προοδευτικό καθήκον κάθε ανθρώπου και κάθε πολιτικού που θέλει να λέγεται αριστερός και προοδευτικός.
Μπορεί στο μέλλον να έχουμε δημοκρατικές ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες που να τερματίσουν την προϊστορία της ανθρωπότητας και να ανοίξουν το δρόμο σε έναν ανώτερο πολιτισμό.
Προς το παρόν, αλλά και για να υπάρξει μια τέτοια προοπτική, να παραμείνει ανοιχτή, οφείλουμε να υπερασπιστούμε – και ασφαλώς να εργαστούμε για να κάνουμε πολύ καλύτερο, τον μοναδικό θεσμό που φροντίζει να έχουμε νοσοκομεία και συντάξεις και την ασφάλειά μας. Όχι ότι τα πολυέχουμε, έτσι που κατάντησε η Ελλάδα, φανταστείτε όμως να μην τα είχε και αυτά.
Η ελληνική Αριστερά δεν δρα στα πλαίσια ενός ιμπεριαλιστικού έθνους, όπου θα έπρεπε ασφαλώς να κινηθεί μετωπικά εναντίον του ιμπεριαλισμού. Δρα στα πλαίσια ενός βασικά απειλούμενου πολύπλευρα έθνους.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και το ΠΑΣΟΚ) σταθούν αποφασιστικά στο πλευρό του ελληνικού λαού και όχι των Αμερικανών, θα προσφέρουν μεγάλη υπηρεσία στη χώρα τους και ιδίως στα λαϊκά στρώματα. Αυτά κυρίως που χρειάζονται το κράτος τους και το έθνος τους, την προστασία τους και που δεν έχουν σπίτια στο Λονδίνο και καταθέσεις στη Γενεύη. Θα διατηρήσουν και μια θέση στον μελλοντικό πολιτικό χάρτη της Ελλάδας. Θα ξεπλύνουν ένα μέρος τουλάχιστο της ντροπής του ’15 (και του ’10 για το ΠΑΣΟΚ).
Αν δεν το κάνουν, όχι μόνο θα εξαφανιστούν από την ελληνική πολιτική ζωή, θα έχουν ανοίξει και πολύ άσχημους δρόμους για ό,τι απομείνει από τη χώρα.
Αν η κυπριακή τραγωδία άνοιξε το δρόμο στην πτώση του δικτατορικού καθεστώτος, η ελληνική τραγωδία που προετοιμάζεται, αν δεν τη σταματήσουμε, θα θέσει τις βάσεις για την περαιτέρω (γιατί εν πολλοίς έχει ήδη συντελεσθεί «στα μουλωχτά») ανατροπή του δημοκρατικού καθεστώτος που επεβλήθη στην Ελλάδα με την μεταπολίτευση και με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ. Άθλιες δυνάμεις, που η αριστερά λέει ότι τις αντιμάχεται και τις απεχθάνεται, θα αναλάβουν τελικά τη διαχείριση αυτού που θα απομείνει από τον ελληνικό χώρο.
‘Ηγγικεν η ώρα της αλήθειας για την ελληνική Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της (όπως επίσης ήγγικεν και για το ΠΑΣΟΚ και για τους πάντες στη χώρα).
Πηγή: kosmodromio.gr
