Γράφει ο Πέτρος Πιτσίνης
Ολοένα περισσότεροι ποδηλάτες κυκλοφορούν στους δρόμους των ελληνικών πόλεων. Δυστυχώς οι σχετικές υποδομές στην πατρίδα μας βρίσκονται ακόμη στα σπάργανα, αφού οι σύγχρονοι και ασφαλείς ποδηλατόδρομοι είναι ελάχιστοι σε σύγκριση με αντίστοιχα δίκτυα ξένων χωρών, όπου τα δίκυκλα χρησιμοποιούνται μαζικά από τους πολίτες. Ακόμη όμως και σε σημεία του δικτύου μας, όπου υπάρχουν ποδηλατόδρομοι, πολλοί συμπολίτες μας τους χρησιμοποιούν ως υποκατάστατα του πεζοδρομίου, για να σταθμεύσουν το αυτοκίνητό τους ή απλά για να κάνουν τζόκινγκ με ασφάλεια. Μακάρι να αλλάξουν αυτά στο μέλλον, αφού τα οφέλη από τη μαζική χρήση του ποδηλάτου είναι τεράστια για την οικονομία, την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά και για την υγεία μας, καθώς η ποδηλασία θεωρείται από τους ειδικούς ως ιδανικό άθλημα για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Ο ελληνικός Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας δεν διευκρινίζει ρητά, ποια θα πρέπει να είναι η ελάχιστη πλευρική απόσταση ενός αυτοκινήτου από έναν ποδηλάτη τη στιγμή της προσπέρασης. Τονίζει όμως ότι ο οδηγός ενός μηχανοκίνητου οχήματος οφείλει να διατηρεί ασφαλή απόσταση από το ποδήλατο. Σε κάποιες χώρες του εξωτερικού θεωρείται ως ελάχιστη απόσταση ασφαλείας το ένα μέτρο, όμως το παγκόσμιο κίνημα ‘’Share the Road’’ την καθορίζει στο 1,5 μέτρο. Σε κάθε περίπτωση αποφεύγουμε να μπούμε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας κατά την προσπέραση. Eδώ να διευκρινίσουμε ότι και ο ποδηλάτης οφείλει να απέχει τουλάχιστον ένα μέτρο από τα σταθμευμένα οχήματα, ώστε να μην χτυπήσει σε κάποια πόρτα, που θα ανοίξει απότομα μπροστά του.
Αν θέλουμε όμως να φερθούμε ως υπεύθυνοι οδηγός ενός αυτοκινήτου, θα πρέπει να προσέξουμε επίσης τα εξής, όταν έχουμε μπροστά μας ένα ποδήλατο και σκοπεύουμε να το προσπεράσουμε:
Στις ανηφόρες κρατάμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερες αποστάσεις από τον ποδηλάτη, επειδή μπορεί να αρχίσει να ταλαντεύεται λόγω κούρασης και μειωμένης ταχύτητας.
Δεν σταματάμε ακριβώς μπροστά από έναν ποδηλάτη, μόλις τον προσπεράσουμε, ώστε να μη χρειαστεί να φρενάρει απότομα. Σε τέτοιες περιπτώσεις περιμένουμε πίσω του και προσπερνάμε αργότερα σε ασφαλές σημείο.
Αποφεύγουμε την κόρνα για ψύλλου πήδημα και τη χρησιμοποιούμε μόνον αν το κρίνουμε απαραίτητο, επειδή αλλιώς μπορεί να τρομάξουμε ή να αναστατώσουμε τον ποδηλάτη και να κάνει κάποια στραβοτιμονιά.
Οδηγούμε πολύ αργά και προσεκτικά και τηρούμε τουλάχιστον 1,5 μ. πλευρικά απόσταση, αν είναι βρεγμένος ο δρόμος, για να μην κάνουμε τον δικυκλιστή μούσκεμα.
Αν υπερβαίνει η ταχύτητα κίνησης του αυτοκινήτου μας τα 50 χλμ./ώρα, θα πρέπει να αφήνουμε και σε αυτή την περίπτωση τουλάχιστον 1,5 μ. απόσταση από το ποδήλατο, για να μην επηρεαστεί ο αναβάτης του από τους στροβιλισμούς του αέρα. Δεν είναι τυχαίο, ότι σε ορισμένες χώρες αυξάνεται η υποχρεωτική πλευρική απόσταση αυτοκινήτου από ποδήλατο, όταν πραγματοποιείται η προσπέραση εκτός αστικών περιοχών.
Τελευταίο και σημαντικό! Η λέξη κλειδί, όταν κινείται ένα ποδήλατο μπροστά μας, είναι η ‘’υπομονή’’. Η προσπέραση του ποδηλάτη πρέπει να γίνεται μόνον, όταν είμαστε βέβαιοι για την ασφάλεια τη δική του, αλλά και των υπολοίπων χρηστών των δρόμων, αφού μία σύγκρουση αυτοκινήτου με ποδήλατο μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες.
