Γιάννης Παπουτσάνης
Προφανώς: ούτε η πολιτική, ούτε το Κοινοβούλιο, ούτε η Εύβοια χρειάζονται έναν αμερικανοτραφη καθηγητή της ιατρικής που μετέφερε (με λάθος τρόπο, σε λάθος χώρο και χρόνο, σε λάθος ακροατήριο - ναι, όλα λάθος) μια επιστημονική και κατ' επέκταση πολιτική συζήτηση που γίνεται δημόσια στις ΗΠΑ αλλά και, πίσω από κλειστές πόρτες, και στην Ελλάδα.
Η μικρή αυτή ιστορία δείχνει όντως τις συνέπειες της απουσίας ενσυναισθησης του καθηγητή μας. Πλην όμως ικανοποιεί και το περίφημο "κοινό περί δικαίου αίσθημα" που, όσο να ναι, κάποια παραπάνω αξία της καθημερινής, έχει στον αγώνα τον καλό της αυτοδυναμιας.
Επιπλέον αποδεικνύει την μικρή σχέση του ρόλου (και της μιντιακης παρουσίας) ενός επαγγελματία επιστήμονα με αυτόν του επαγγελματία πολιτικού - πόσο μάλλον πολιτικάντη. Καθώς και πως όταν δεν γουστάρουμε το αγωι βαράμε τον αγωγιατη. Πράξη ελάχιστα αξιοπρεπή πλην όμως εκλογικώς συμφέρουσα.
Ο Ροθ έχει γράψει ένα έξοχο μυθιστόρημα - δεν θυμάμαι τον τίτλο του, για έναν καθηγητή (στις ΗΠΑ αυτός) που, για μια κουβέντα του, κατηγορήθηκε για ρατσισμό και πήρε πόδι από το πανεπιστήμιο.
Ε, ο Πνευματικός τη γλύτωσε φθηνότερα.
(Όσο για τις δηλώσεις της κυρίας Αθηνάς Λινου, τι να πεις; Οτι πολιτικά αστραπιαία και επιστημονικά αβασάνιστα μπήκε στο πετσί του (νέου) ρόλου της; Φωτεινό παράδειγμα πως, άμα το έχεις το έρμο το ταλέντο, όλα συνδυάζονται.)
