του Βασίλη Στύλου*
Η πολιτική έχει χάσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, τα κόμματα ανακυκλώνουν τον εαυτό τους με όρους ευνοιοκρατίας και εφαρμόζουν τις πολιτικές τους αδιαφορώντας για τις κοινωνικές ανάγκες. Στην Ελλάδα της μνημονιακής λιτότητας και των πρωτογενών πλεονασμάτων δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος για την προστασία των πολιτών, μόνο χώρος για την προστασία των οικονομικών συμφερόντων των ολιγαρχών εγχώριων και μη. Αυτό είναι το συστημικό αφήγημα εδώ και 13 χρόνια, από όλα τα κόμματα της μνημονιακής συναίνεσης «θέλουμε αλλά δεν μπορούμε» και συνακόλουθα είναι το βασικό άλλοθι όλων των κυβερνήσεων κάθε φορά που ληστεύουν τη δημοκρατία, τα δικαιώματά μας, το κοινωνικό κράτος, τα δημόσια αγαθά, κάθε φορά που στο όνομα μιας στρεβλής ανάπτυξης καταστρέφουν τη φυσική και πολιτιστική κληρονομιά μας· 13 χρόνια στη φυλακή του χρέους, τα επενδυτικά προϊόντα της «ανάπτυξης» είναι ο νεοναζισμός, η βία, ο εργασιακός μεσαίωνας, η εκμετάλλευση του ευάλωτου.
Η επέλαση της νεοφιλελεύθερης δυστοπίας με το συνοδό νόσημα της προπαγάνδας αφενός, αλλά και η μάχη της καθημερινής επιβίωσης, αφετέρου, έχει βυθίσει μεγάλο τμήμα της κοινωνίας στην ματαίωση και τον πολιτικό αποχωρητισμό. Ούτε καν στην λογική της ανάθεσης δεν «αναπαύεται» ο πολίτης. Δεν επιβίωσε της κρίσης και της διαφθοράς η δημοκρατική υπόσχεση της αντιπροσώπευσης από τη στιγμή που τα πολιτικά πρόσωπα συνδέονται κυρίως με επιχειρηματικά συμφέροντα και καθόλου με το εκλογικό σώμα που καλείται να τους ψηφίσει. Η αποστασιοποίηση και η αποχή απομακρύνουν ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα αντίδρασης της κοινωνίας στην συντηρητικοποίηση.
Αν αυτή η δυστοπία θέλουμε να αλλάξει και να τους χαλάσουμε τα σχέδια, πρέπει εμείς να βάλουμε τέλος, τώρα. Το πρώτο βήμα είναι η ψήφος μας στις εκλογές της 21ης Μαΐου. Αλλά δεν θα μείνουμε εκεί. Το κλειδί για την κοινωνική και πολιτική μεταμόρφωση που μας αξίζει είναι: Η άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών μας στο έπακρο, η ενεργοποίηση του συλλογικού μας εαυτού, η πολιτική παρουσία και έκφρασή μας, η συμμετοχή, η διεκδίκηση, η αλληλεγγύη στον αγώνα του «άλλου», η εγρήγορση, το ενδιαφέρον και η φροντίδα για τα κοινά, η πολιτική στάση του κάθε ενός στη γειτονιά, στη δουλειά, στο δρόμο, η οργανωμένη πολιτική δράση μέσα από συλλογικότητες και σωματεία. Το «χώρο» για μια αξιοπρεπή ζωή για όλους θα τον δημιουργήσουμε μαζί, αν αποφασίσουμε να εμπλακούμε και δεν εναποθέσουμε τις ζωές μας σε όσους έχουν συμφέρον να μείνουμε στο περιθώριο, να ζήσουμε στη σιωπή.
Όλοι εμείς, εργαζόμενοι, φοιτητές, ελεύθεροι επαγγελματίες, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, άνεργοι, συνταξιούχοι, γνωρίζουμε καλά ότι ο ταξικός πόλεμος δεν είναι γραφικότητα και παρωχημένη ρητορική της αριστεράς. Είναι ένας πόλεμος που τον βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας:
- Το νερό, το ρεύμα, εμπορευματοποιούνται με τον φερετζέ μιας ρυθμιστικής αρχής που υποτίθεται πως θα ενεργοποιούσε τον υγιή ανταγωνισμό των ιδιωτών προς όφελος των καταναλωτών. Στην πραγματικότητα, τα δημόσια αγαθά χαρίζονται στα ολιγαρχικά καρτέλ τα οποία χειραγωγούν την αγορά εξασφαλίζοντας εύκολα υπερκέρδη σε βάρος όλων μας.
- Οι λαϊκές κατοικίες και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις χιλιάδων δανειοληπτών κινδυνεύουν με σαρωτικούς πλειστηριασμούς από τα αρπακτικά funds καθώς οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ φρόντισαν εναλλάξ να διασφαλίσουν τη βίαιη μεταφορά πλούτου και μάλιστα με εγγυήσεις 23 δις ευρώ που πρέπει να δανειστούμε για να τα προσφέρουμε στα κοράκια των φορολογικών παραδείσων. Το αίμα και ο ιδρώτας των δανειοληπτών μπαίνει στην δευτερογενή αγορά του «ΗΡΑΚΛΗ» και αποδίδει δις ευρώ στα παράσιτα.
- Το λαϊκό εισόδημα πλήττεται βάναυσα από την ακρίβεια και η αγοραστική του δύναμη μειώνεται παρά τις αναιμικές αυξήσεις του κατώτατου μισθού. Το 24% ΦΠΑ μαζί με την ακρίβεια στην ενέργεια καθηλώνει την αγορά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο αδυνατώντας να πληρώσουν την ενέργεια, τις προπληρωμές φόρου 100% και τα ψηλά ενοίκια.
- Η εργασιακή επισφάλεια επικρατεί παντού. Εργολαβικές σχέσεις εργασίας, εργαζόμενοι με μπλοκάκια, κατάργηση του 8ωρου, απλήρωτες υπερωρίες και ο ελεύθερος χρόνος μπαλάκι στα χέρια του εργοδότη. Ο συνδικαλισμός έχει «φακελωθεί» και βρίσκεται σε διαρκή δίωξη καθώς κάθε κοινωνική άμυνα διώκεται. Ο Σ.ΕΠ.Ε. (Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας) έγινε ανεξάρτητη αρχή, υποστελεχωμένη και παρατηρητής των ίσων αποστάσεων. Η έλλειψη συλλογικών συμβάσεων το όργιο υποασφαλισμένης ή και μαύρης εργασίας, η εντατικοποίηση που είναι καθεστώς και η ατιμωρησία των εργοδοτών έχουν σαν αποτέλεσμα τα δύο τελευταία χρόνια να έχουν εκρηκτικά αυξηθεί τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα. Τα περισσότερα από αυτά συμβαίνουν σε ανειδίκευτους και χαμηλού κόστους εργαζόμενους, όπως οι μετανάστες δείχνοντας πως ακόμα και ο θάνατος στην εργασία έχει ταξικά χαρακτηριστικά.
- Η δημόσια υγεία και παιδεία απαξιώνονται και ιδιωτικοποιούνται. Το δικαίωμα πρόσβασης περιορίζεται για τους οικονομικά ευάλωτους και τους άνεργους επομένως διευρύνεται ο κοινωνικός αποκλεισμός τους.
Οι πληγές στο κοινωνικό σώμα δεν αφορούν μόνο εμάς. Αφορούν και τις επερχόμενες γενιές γιατί δεσμεύουν σε καταστροφική πορεία και τη νέα γενιά και τα παιδιά που θα γεννηθούν αύριο. Τα κόμματα των «κοστολογημένων προγραμμάτων» που προσκυνάνε τα πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι τουλάχιστον το 2060, κάνουν προγραμματικές συγκλίσεις με το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και το τραπεζικό καρτέλ. Δεν μας αξίζει να υποθηκεύονται οι ζωές μας και το μέλλον μας, δεν μας αξίζει η πολιτειακή παρακμή και η φτωχοποίηση για τα κέρδη των καρτέλ.
Η ρήξη είναι μονόδρομος.
- Κοινωνικοποίηση των δημόσιων αγαθών με λογοδοσία απευθείας στην κοινωνία.
- Κανένας πλειστηριασμός λαϊκής κατοικίας, προστασία από τα αρπακτικά.
- Προστασία του λαϊκού εισοδήματος από την ακρίβεια με Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή, συλλογικές συμβάσεις, μισθολογική ωρίμανση, δραστική μείωση του ΦΠΑ, φορολογική δικαιοσύνη.
- Μόνιμες δουλειές με ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες χωρίς διακρίσεις.
- Κατάργηση του αντεργατικού, αντισυνδικαλιστικού, αντιδημοκρατικού νόμου Χατζηδάκη.
- Καθολική πρόσβαση στην υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό.
Γιατί όλα μπορούν να είναι αλλιώς τώρα και όχι όταν «ωριμάσουν» οι συνθήκες.
*Βασίλης Στύλος, Υποψήφιος Βουλευτής Β Πειραιά με το ΜέΡΑ25 Συμμαχία για τη Ρήξη, Συνδικαλιστής Διανομέας
Ποιος είναι ο Βασίλης Στύλος
Γεννήθηκα το 1968 και έζησα τα παιδικά μου χρόνια στον Πειραιά. Οι γονείς μου ήταν παιδιά της κατοχής, εσωτερικοί μετανάστες, αριστεροί. Σπούδασα τεχνολόγος μηχανολόγος και εργάστηκα στον τομέα μου με έμφαση στην υγιεινή και την ασφάλεια.
Την εποχή της μνημονιακής κατοχής ταλαιπωρήθηκα όπως πολλοί από τη γενιά μου και ακολούθησα το δρόμο της εργασιακής επισφάλειας. Τα τελευταία χρόνια, είμαι διανομέας σε πλατφόρμα, μια εργασία επικίνδυνη με σκληρή ηλεκτρονική επιτήρηση και συνθήκες διαρκώς επιδεινούμενες.
Μετά την ιστορική νίκη των διανομέων της efood υπήρξα ιδρυτικό μέλος του επιχειρησιακού σωματείου μας στον αγώνα για εργασιακή αξιοπρέπεια ενάντια σε αυτούς που μας θέλουν «εργάτες με μπλοκάκι».
Ας τους χαλάσουμε τα σχέδια!
