Νικόλ Λειβαδάρη
Στον Παύλο Πολάκη δεν άρεσε που ο Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκε με τον Γιάννη Στουρνάρα, δεν του άρεσε που έδωσε συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα, όπως δεν του άρεσαν και τα όσα είπε στο Πρώτο Θέμα. Δεν του αρέσει επίσης το πώς εννοεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ την «δεύτερη φορά αριστερά». Για εκείνον η «δεύτερη φορά» πρέπει να είναι κάτι σαν θεία δίκη – να στείλει στο πυρ το εξώτερον καμιά δεκαπενταριά δημοσιογράφους, να οδηγήσει σε αναγκαστική έξοδο περίπου το μισό δικαστικό σώμα, να απολύσει τον επικεφαλής της (ανεξάρτητης) ΑΑΔΕ και να κρατικοποιήσει τουλάχιστον μία τράπεζα.
Για τον Αλέξη Τσίπρα «δεύτερη φορά» σημαίνει άλλα πράγματα: Διαζύγιο με τον πολιτικό ακτιβισμό, στροφή από τον ριζοσπαστισμό στον κυβερνητικό ρεαλισμό, αποκήρυξη του ρεβανσισμού και, όπου απαιτείται, θεσμική συνθηκολόγηση με τους παλιούς «εχθρούς».
Στην συνέντευξή του στο Πρώτο Θέμα ήταν σαφής για το τι εννοεί όταν λέει πως η δεύτερη φορά θα είναι «αλλιώς»: «Θα είναι αλλιώς», είπε, «διότι πλέον έχουμε την εμπειρία και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να υπερασπιστούμε ακόμη καλύτερα τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας. Εμείς θα έρθουμε για να γκρεμίσουμε το πελατειακό κράτος... Θα έρθουμε να δημιουργήσουμε θεσμούς λογοδοσίας και ελέγχου, να σταματήσει αυτή η ιστορία με το ρουσφέτι και την ευνοιοκρατία, να ξανάρθει μια στοιχειώδης αίσθηση αξιοκρατίας».
Ηταν επίσης σαφής και για τα όρια της ανοχής του απέναντι στον Παύλο Πολάκη – όρια που δοκίμασε για τελευταία φορά ο πρώην υπουργός το περασμένο Σαββατοκύριακο όταν απείλησε με βέτο για το ποιος θα μπει και ποιος όχι στο ψηφοδέλτιο των Χανίων. «Ο Παύλος έκανε λάθος, πιστεύω το κατάλαβε. Πάμε παρακάτω. Η μάχη όλων μας είναι με τη Δεξιά του Μητσοτάκη και όχι μεταξύ μας για το ποιος θα βγεί βουλευτής», είπε ο Αλέξης Τσίπρας στέλνοντας σήμα κατευνασμού.
Ο Παύλος Πολάκης όμως δεν πήγε παρακάτω. Επανήλθε με λίστα επικήρυξης δημοσιογράφων και δικαστών, με προσωπική πολιτική πλατφόρμα για το πώς θα είναι η νέα διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και με αιχμές για το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε στο Πρώτο Θέμα.
Το πρόβλημα όμως για τον Παύλο Πολάκη είναι πως στο τέλος τις αποφάσεις τις παίρνει ο Τσίπρας. Και στην δική του περίπτωση η απόφαση ήταν ειλημμένη από το περασμένο Σαββατοκύριακο και δεν περιλάμβανε παρά μόνον μία και τελευταία ευκαιρία. ‘Ητοι, μετά το νέο χτύπημα ο αποκλεισμός του από τα ψηφοδέλτια επικυρώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, η καθαίρεσή του από την θέση του τομεάρχη Διαφάνειας έγινε μονόδρομος μετά τα μηνύματα πολέμου που έστειλε και το μόνο ανοιχτό ερώτημα πια είναι εάν την Τρίτη, στην συνεδρίαση του διευρυμένου Εκτελεστικού Γραφείου, θα δρομολογηθεί και η διαγραφή του από το κόμμα.
Δεν ήταν εύκολη επιλογή για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν όμως η μόνη του επιλογή για τρεις βασικούς λόγους: Ο πρώτος είναι πως σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα συρόταν έως τις εκλογές απολογούμενος στην ΝΔ και ταυτιζόμενος με τον «πολακισμό». Ο δεύτερος είναι πως, σύμφωνα με τις πληροφορίες, ο Αλεξης Τσίπρας είναι πεπεισμένος πλέον ότι ο πρώην υπουργός κινείται με προσωπική, πελατειακή ατζέντα, αδιαφορώντας εάν αυτή υπονομεύει το κόμμα και κάνει service στην ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πηγές της Κουμουνδούρου μιλούν για «προβοκάτσια», ενώ ενδεικτική του θυμού που υπάρχει είναι και η προειδοποίηση στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι «ουδείς δικαιούται να ρίχνει νερό στον μύλο του κ. Μητσοτάκη».
Ο τρίτος λόγος του διαζυγίου Τσίπρα – Πολάκη είναι πως ο βουλευτής πέραν της λίστας προγραφών αμφισβήτησε χθες, και επιχείρησε να ανατρέψει, στοιχεία που βρίσκονται στον πυρήνα της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ: Ο Αλέξης Τσίπρας έχει απορρίψει καθαρά οποιοδήποτε ενδεχόμενο κρατικοποίησης τραπεζών, δεν είναι στην ατζέντα του η κατάργηση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, και η ανάκτηση σχέσης εμπιστοσύνης με τους θεσμικούς παίκτες της αγοράς αποτελεί προτεραιότητά του.
Το πρόβλημα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι πως η επιλογή του θα έχει, - μικρότερο ή μεγαλύτερο - κόστος. Το μανιφέστο και οι προγραφές Πολάκη έχουν ισχυρό ακροατήριο εντός ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο πρώην υπουργός έχει σκληρό και προσωπικό εσωκομματικό κοινό. Η απειλή ρήγματος στην συνοχή της κομματικής βάσης δεν ήταν εκείνο που ήθελε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην αφετηρία της προεκλογικής περιόδου και η καταλαγή δεν μοιάζει εύκολη υπόθεση – όπως, τουλάχιστον δείχνουν τα hastag #με τον Πολάκη και #με τον Τσίπρα που ήδη ανέβηκαν στο twitter. Ουδείς επίσης γνωρίζει τι επίπτωση θα έχει η υπόθεση στην εκλογική μάχη της Κρήτης όπου, εάν ο Παύλος Πολάκης φθάσει στα άκρα, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να βρεθεί αμυνόμενος αντί να διεκδικεί την παραπάνω έδρα στα Χανιά.
Κατά την κρατούσα ανάγνωση στην Κουμουνδούρου το κόστος αυτό θα ήταν μεγαλύτερο εάν ο Αλέξης Τσίπρας δεν «τελείωνε, εδώ και τώρα, με τον Πολάκη». Κατά πολλούς, δε, θα ήταν ακόμη μικρότερο εάν το τέλος είχε έρθει νωρίτερα – εάν ο Παύλος Πολάκης είχε διαγραφεί από την εποχή του πρώιμου ρεβανσισμού και του αντιεμβολιαστικού ανένδοτου.
Το βέβαιο είναι πως, είτε πιο νωρίς είτε πιο αργά, για τον Αλέξη Τσίπρα τα διλήμματα έχουν τελειώσει. Διότι ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ έχει πεθάνει οριστικά και ο νέος δεν έχει χώρο ούτε για συντροφική μεγαθυμία ούτε για προσωπικές σταυροφορίες.
