Όλοι μας, λίγο ή πολύ, καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά στην σημερινή κοινωνία. Υπάρχει ένα νέο είδος λαγνείας που αφορά τους πάντες. Η λαγνεία για απόκτηση “γνώσης”.
Για ποια γνώση όμως μιλάμε;
Για μία “γρήγορη γνώση” η οποία προσφέρει απόκτηση των λεγόμενων δεξιοτήτων, έτσι ώστε να γίνουμε πιο παραγωγικοί, πιο περιζήτητοι και να πουλάμε με τη σειρά μας την τεχνογνωσία μας έναντι αδρών αμοιβών.
Αυτή η γνώση είναι τόσο ατελής και καταστροφική όσο το να ξέρεις να οδηγείς μεν αλλά να γκαζώνεις προς τον τοίχο δε. Ναι, ξέρεις οδήγηση, αλλά ποιος είναι ο προορισμός;
Η επιλογή του προορισμού είναι αυτή που απαιτεί την πραγματική γνώση για έναν άνθρωπο. Διαφορετικά, απλώς επιταχυνόμαστε προς τον όλεθρο.
Συσσώρευση πτυχίων, τίτλων και πιστοποιήσεων με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής που όμως εν τω μεταξύ φεύγει μακριά… Το όνειρο αρχίζει και γίνεται εφιάλτης και εμείς δυστυχώς το συνηθίζουμε.
Και κάπως έτσι αρχίζει να φαντάζει ουτοπική η ευτυχία. Τι να τις κάνεις τις γνώσεις αν χάθηκε το όνειρο;
Διάβασα κάπου ότι “υπάρχει μία κάποια αγραμματοσύνη της ψυχής την οποία κανένα πτυχίο δεν μπορεί να θεραπεύσει” και αυτή η αγραμματοσύνη αφορά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που είναι η συμπόνοια, η ενσυναίσθηση, η κατανόηση, η καλή σχέση με τη Φύση, η ταπεινότητα και γενικότερα η Αγάπη.
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που κάνουν έναν άνθρωπο εξελιγμένο και ευφυή και όχι τα πτυχία. Εξάλλου οι τεχνικές γνώσεις πολλαπλασιάζονται αναλογικά με την κοινωνία που δίνει έμφαση ξεκάθαρα στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα των πολιτών της.
Προσπαθώντας να τιθασεύσουμε τους αριθμούς, γίναμε οι ίδιοι στατιστικά νούμερα στον αλγόριθμο του διεθνούς εμπορίου.
Το φως του ονείρου όμως, συνεχίζει να φέγγει πάνω μας και μας περιμένει να το αντιληφθούμε ξανά. Το πρόβλημα είναι ότι δεν συγκινούμαστε πια.
Η Ποίηση, η Μουσική, η Λογοτεχνία, ο Κινηματογράφος, το Θέατρο, ο Χορός, η Ζωγραφική. Πηγές πραγματικής συγκίνησης που μοιάζει σαν να θέλουμε ακόμη και να τις αποφύγουμε στις μέρες μας.
Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι κανείς προτιμά την τηλεόραση από την Τέχνη, αλλά μάλλον κάποτε πληγώθηκε πολύ και προτίμησε να θάψει την ευαισθησία του κάτω από τα σκουπίδια.
Ακόμη κι έτσι, ο άνθρωπος είναι ο μοναδικός που μπορεί και νιώθει τόσο βαθιά συγκίνηση για το θαύμα της ζωής, αλλά και του υπαρξιακού δράματος.
Καλείται τώρα να κάνει μια επανάσταση και να ξεμουδιάσει τη μουδιασμένη του ψυχή έτσι ώστε να συγκινηθεί και πάλι και να αντιληφθεί το θαύμα στο οποίο παίρνει μέρος. Να στρέψει το κεφάλι του και να αφήσει τις ηλιαχτίδες του ονείρου να του χαϊδέψουν το γυμνό πρόσωπο.
