Είναι επίσης ένα μέρος όπου τα βοοειδή Wagyu εκτρέφονται από τον 8ο αιώνα, κυρίως ως ζώα φορτίου, καλλιεργώντας τους ορυζώνες και μεταφέροντας βαριά φορτία χάρη στα άφθονα αποθέματα ενέργειάς τους.
Αλλά μέχρι που ένας ντόπιος αγρότης βρήκε έναν τρόπο να ενσωματώσει το κύριο εξαγωγικό προϊόν της Shodoshima στη διατροφή των βοοειδών, τα Wagyu δεν μπορούσαν να αντέξουν την πικρή γεύση των ελιών.
Η δημιουργία του wagyu με ελιές αποδίδεται γενικά στον Masaki Ishii, έναν αγρότη στο νησί Shodoshima, ο οποίος, απογοητευμένος από τις ποσότητες χρησιμοποιημένων ελιών – γνωστές και ως “lees” – που έπρεπε να πετάει κάθε χρόνο, αποφάσισε να κάνει κάτι γι’ αυτό. Οι ίζες είναι ουσιαστικά οι συμπιεσμένες ελιές που περισσεύουν από τη διαδικασία παραγωγής λαδιού και είναι πολύ πλούσιες σε θρεπτικά συστατικά, οπότε ο Masaki σκέφτηκε ότι έπρεπε να υπάρχει τρόπος να τις αξιοποιήσει.
Ως ιδιοκτήτης Wagyu ο ίδιος, ο αγρότης προσπάθησε αρχικά να ταΐσει τις χρησιμοποιημένες ελιές στα βοοειδή του, αλλά αυτό αποδείχθηκε πολύ κακή ιδέα. Οι αγελάδες δεν έτρωγαν την ασυνήθιστη τροφή, καθώς η ασυνήθιστη υφή και η πικρή γεύση των ωμών ελιών και απλά δεν τους άρεσαν καθόλου. Αλλά ο Μασάκι δεν εγκατέλειψε έτσι απλά το σχέδιό του. Αντ’ αυτού, άρχισε να αναζητά τρόπους για να κάνει τις χρησιμοποιημένες ελιές πιο εύγευστες.
Μέσα από δοκιμές και λάθη, ο Masaki Ishii διαπίστωσε ότι με ελαφρύ φρυγάνισμα, ξήρανση και συμπίεση των χρησιμοποιημένων ελιών για να αναδείξει τα φυσικά σάκχαρα που περιέχουν, μπορούσε να τις κάνει πολύ πιο νόστιμες για τις αγελάδες. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το καβούρδισμα ανέδειξε τα φυσικά σάκχαρα στις ελιές. Τώρα, τα Wagyu δεν μπορούσαν να τις χορτάσουν.
Αλλά ενώ ο Masaki είχε πετύχει να κλείσει τον κύκλο των αποβλήτων, δεν συνειδητοποίησε ότι είχε καταφέρει να φέρει επανάσταση και στο βόειο κρέας wagyu παρά μόνο πολύ αργότερα. Η συμπλήρωση της διατροφής των βοοειδών με χρησιμοποιημένες ελιές άλλαξε τη γεύση του ίδιου του κρέατος, και οι Ιάπωνες ειδήμονες το παρατήρησαν αυτό από τη στιγμή που το δοκίμασαν. Προφανώς, ο πλούτος των ελιών ενέτεινε τη γεύση umami του κρέατος, κάνοντας τη ζουμερή μπριζόλα ακόμα πιο νόστιμη.
Δεν ήταν μόνο η γεύση που επηρέασε η διατροφή των βοοειδών με ελιές, αλλά και το μαρμάρισμα του κρέατος. Η μαρμάρωση του wagyu είναι ήδη διάσημη στους λάτρεις του κρέατος σε όλο τον κόσμο, αλλά το wagyu από ελιές έχει ακόμη πιο βαθιά μαρμάρωση, η οποία το κάνει ακόμη πιο μαλακό και βουτυρένιο.
Υγιεινή πηγή διαιτητικών λιπαρών
Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι το olive wagyu, λόγω της υψηλής περιεκτικότητας των ελιών σε ελαϊκό οξύ, που θεωρείται ευρέως ως μία από τις πιο υγιεινές πηγές διαιτητικών λιπαρών, είναι πιο υγιεινό από το wagyu που εκτρέφεται κανονικά, και πολύ περισσότερο από το κανονικό μοσχαρίσιο κρέας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στο αυτο το wagyu, αλλά, δυστυχώς, είναι κάτι που λίγοι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν. Λόγω της εξαιρετικά περιορισμένης παραγωγής αυτών των βοοειδών – υπάρχουν μόνο περίπου 2.200 τέτοια wagyu στον κόσμο – το olive wagyu είναι δύσκολο να βρεθεί στην Ιαπωνία, πόσο μάλλον στον υπόλοιπο κόσμο. Σύμφωνα με πληροφορίες, το wagyu είναι τόσο σπάνιο, που πολλοί ιδιοκτήτες εστιατορίων στην Ιαπωνία δεν έχουν καν ακούσει γι’ αυτό.
Όπως μπορείτε να φανταστείτε, ένα τέτοιο σπάνιο φιλέτο κρέατος δεν είναι φθηνό. Η Crowd Cow, η μόνη εταιρεία που προσφέρει olive wagyu στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα πουλάει στην ιστοσελίδα της προς 240 δολάρια το κομμάτι. Σε ένα εστιατόριο, αν μπορείτε να τη βρείτε έστω και στο μενού, κοστίζει κοντά στα 500 δολάρια.
Mε πληροφορίες από ethnos.gr
