«Η "επιστήμη" της άρχουσας τάξης, είναι η κυρίαρχη "επιστήμη"...
Στην πραγματικότητα, ακόμη κι η επιστήμη είναι ένα εποικοδόμημα, μια ιδεολογία...
Η επιστήμη, επομένως, δεν έχει τη...
αλλά στην ιστορία της αντιπροσωπεύει την παλινδρόμηση των
σχέσεων πραγματικής εξουσίας στο εσωτερικό των τάξεων και τις σχέσεις παραγωγής»
Antonio Gramsci
Σχετικά:
Συνεχίστηκαν και χθες τεράστιες, μεγαλειώδεις διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις της Ιταλίας και μια εντυπωσιακή συγκέντρωση του Κομουνιστικού Κόμματος στη Ρώμη ["Ψεκασμένος" κι ο Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος (αδελφό κόμμα του ΚΚΕ) στην Ιταλία!], εναντίον του "πιστοποιητικού εμβολιασμένου" (Green pass) και της διακομματικής κυβέρνησης (η όλη αριστερά, δεξιά, ακροδεξιά, κίνημα 5 αστέρων με τη στήριξη των συνδικάτων της "αριστεράς), του τραπεζίτη, δοτού πρωθυπουργού Ντράγκι. Φυσικά καμία αναφορά, τόσο στα ιταλικά ΜΜΕ όσο και στην Ελλάδα, μιας και το "πείραμα υποταγής" βρίσκεται σε εξέλιξη.
Έτσι σήμερα έχουμε στην Ιταλία περίπου 1.500 Πανεπιστημιακούς καθηγητές, εμβολιασμένους κι ανεμβολίαστους, που παραδίδουν μαθήματα στους φοιτητές τους στις πλατείες, αρνούμενοι να υποστούν έλεγχο κατοχής "πιστοποιητικού εμβολιασμένου. Χιλιάδες καλλιτέχνες που θεωρούν πλήγμα στην τέχνη ένα υγειονομικό διαβατήριο. Πυροσβέστες, δασκάλους, καθηγητές, υγειονομικούς... στους δρόμους και τις πλατείες. Ειρηνικά... εμβολιασμένοι κι ανεμβολίαστοι με ένα σύνθημα: Ελευθερία!
Ο φίλος Giorgio Bianchi, αριστερός χωρίς εισαγωγικά, Ιταλός δημοσιογράφος, κινηματογραφιστής, φωτορεπόρτερ, ομιλητής στη χθεσινή πρωτοφανή συγκέντρωση στο Μιλάνο, μιλάει για τον Andrea Zhok, Ιταλός φιλόσοφος και ακαδημαϊκός, καθηγητής Φιλοσοφικής Ανθρωπολογίας και Ηθικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, από τους κορυφαίος στο παγκόσμιο επιστημονικό Πάνθεον: «Με το πιστοποιητικό εμβολιασμένου (Green Pass) τέθηκαν οι βάσεις για τα δικαιώματα πολιτών με βαθμούς». Κάτι σαν τους "βαθμούς ποινής για οδήγηση χωρίς ισχύουσα άδεια οδήγησης του Κ.Ο.Κ.".
Για "διψασμένους" αναγνώστες:
Κάφκα ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ
Του Andrea Zhok
«"Με τα μάτια του να ξεθωριάζουν ο Κάφκα είδε ξανά πώς, μπροστά στο πρόσωπό του, γερμένοι μάγουλο με μάγουλο, οι κύριοι εξέταζαν την αποφασιστική στιγμή. Σαν σκύλος! 'Είπε, ήταν σαν να έπρεπε να επιζήσει η ντροπή'"
Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε την παρακάτω νοητική άσκηση. Ας εξαλείψουμε για λίγο το θέμα της υγείας από τη συζήτηση για το "πιστοποιητικό εμβολιασμένου" (Πράσινη Πιστοποίηση) κι ας προσπαθήσουμε να δούμε την ουσία του "Πράσινου Πιστοποιητικού" ως προηγούμενο που εισάγεται στην ιταλική (και όχι μόνο) διοίκηση και νομολογία.
1. Τι είναι το Πράσινο Πιστοποιητικό (ΠΠ) στον επίσημο-τυπικό πυρήνα του;
Το ΠΠ είναι μια άδεια πρόσβασης σε πρωτεύουσες μορφές κοινωνικής ζωής: εργασία πρώτα και κύρια, και μετά τρένα, αεροπλάνα, γυμναστήρια, θέατρα, βιβλιοθήκες, πανεπιστήμια κ.λπ. κ.λπ.
2. Σε τι βασίζει νομιμότητα το ΠΠ;
Το ΠΠ βρίσκει θεμελίωση στον προσδιορισμό-καθορισμό ενός "υπέρτατου αγαθού". Όποιος συνεισφέρει σε αυτό το υπέρτατο αγαθό, με τους προκαθορισμένους τρόπους συνεισφοράς σε αυτό, δικαιούται το ΠΠ, και ως εκ τούτου πρόσβαση στις πρωταρχικές μορφές της αστικής (πολιτικής) ζωής.
Επομένως, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν μηχανισμό που ορίζει ένα είδος υπηκοότητας: αν συμβάλλεις στο υπέρτατο καλό, είσαι πλήρης πολίτης, διαφορετικά δεν είσαι.
3. Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει ποιο είναι το "υπέρτατο αγαθό";
Απλό: η κυβέρνηση με τη στήριξη της κοινής γνώμης.
4. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που καθορίζει την κυβέρνηση;
Ιδανικά η λαϊκή ψήφος. Όμως, τεχνικά, η ψηφοφορία μπορεί να επιλέξει μόνο μεταξύ των διαθέσιμων επιλογών και σήμερα, και για κάποιο χρονικό διάστημα, είναι ουσιαστικά συναλλακτικές-ανταλλάξιμες. Είναι συναλλακτικές γιατί για να μπεις στη λίστα των διαθέσιμων κοινοβουλευτικών επιλογών αυτό που χρειάζεται πρωτίστως είναι χρήματα, επομένως οι διαθέσιμες κοινοβουλευτικές επιλογές καταλήγουν να αντανακλούν καθαρά και απλά τα συμφέροντα των χρηματοδοτών, της "χρηματοδοτούμενης τάξης" ("moneyed class"). Στις δυτικές δημοκρατίες μπορούμε λίγο πολύ να ψηφίσουμε μόνο μεταξύ παραλλαγών του Ε.Ν.Κ.: το Ενιαίο Νεοφιλελεύθερο Κόμμα.
5. Και ποιος είναι αυτός που καθορίζει την κοινή γνώμη;
Φυσικά το σύστημα ΜΜΕ, κρατικό ή ιδιωτικό. Το κρατικό εξαρτάται από την κυβέρνηση και άρα διαμεσολαβητικά από τη χρηματοοικονομική τάξη. Ο ιδιωτικός τομέας, από την άλλη, εξαρτάται άμεσα από τους ίδιους κατόχους του κεφαλαίου.
6. Ποια είναι λοιπόν η αλυσίδα για να προσδοθεί η νομιμότητα ενός τέτοιου μηχανισμού επιβολής κυρώσεων;
Η "χρηματοδοτούμενη τάξη", μέσω τους ιμάντες μετάδοσης της κυβέρνησης και της κοινής γνώμης, μπορεί να προσδιορίσει μονομερώς κατά καιρούς τι μετράει ως "υπέρτατο αγαθό", και αυτό μπορεί να είναι τόσο μια υποτιθέμενη στρατηγική για τη δημόσια υγεία, όσο και κάποια άλλη ευγενής πρόθεση, όπως, ας πούμε, η προστασία του περιβάλλοντος, ή η πληρωμή των οφειλόμενων φόρων, ή ίσως η απόσταση από βάρβαρες και απαράδεκτες απόψεις (εισάγετε εδώ τους ανεπιθύμητους "-ισμούς").
7. Ποιο είναι λοιπόν το σενάριο που αντιμετωπίζει η πλήρης εφαρμογή αυτού του μηχανισμού;
Μόλις οριστεί το "υπέρτατο αγαθό", στο οποίο μπορούν να υπαχθούν συγκεκριμένες περιπτώσεις, δικαιωμάτων, ελευθερίες, ή ατομικές βουλήσεις, η ύπαρξη "άδειας ιθαγένειας για άξιους" (ΠΠ) επιτρέπει τον αποκλεισμό των "παραβατών" με ένα "κλικ", θέτοντας τους σε απόσταση από την κοινωνική ζωή και πηγές βιοπορισμού. Η έλλειψη αναγνώρισης της εγκυρότητας της πιστοποίησης του πολίτη από μια κυβερνητική βάση δεδομένων μπορεί να οδηγήσει αμέσως τον οποιονδήποτε σε πλήρη αδυναμία-ανικανότητα.
Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να φανταστεί κανείς μια "ad hoc δυσλειτουργία" (επί τούτω) αυτού του τίτλου πιστοποίησης, ως μια καλοπροαίρετη προειδοποίηση για να συμμορφωθείτε στο σωστό δρόμο.
Αλλά δεν είναι απαραίτητο να ακολουθήσετε αυτές τις πλάγιες οδούς.
Αφού οριστεί το "υπέρτατο αγαθό" και ένας μηχανισμός επιβολής κυρώσεων, η καταδίκη για την παράβαση δεν ακολουθεί τον τραχύ και αναποτελεσματική οδό ενός δικαστηρίου, το οποίο εξακριβώνει εάν υπάρχουν πράγματι οι όροι της τιμωρίας ή όχι. Όχι, δεν είναι απαραίτητο, γιατί η τιμωρία με ηλεκτρονικά διοικητικά μέσα είναι άμεση, άκρως αποτελεσματική, χωρίς καμία απολύτως διαδικασία. και τελικά θα εναπόκειται στον καταδικασμένο να προσπαθήσει να αποδείξει την αθωότητά του (αν είναι σε θέση να το πράξει, αφού στερηθεί εισοδήματος, κινητικότητας κ.λπ.).
8. Τι άμυνες θα απέμειναν σε αυτούς που κτυπήθηκαν έτσι;
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ποιος θα ήταν ποτέ σε θέση να βάλει το χέρι του στη φωτιά για κάποιον άλλον που "εξαλείφθηκε" από το σύστημα με αυτόν τον τρόπο, με την κατηγορία ότι παρέβη, παραβίασε, ή σαμποτάρει το "υπέρτατο αγαθό"
Οι πληροφορίες για τον παραβάτη θα έχουν εξ ορισμού την κυβερνητική βάση δεδομένων, οπότε αν λένε ότι κάτι δεν πάει καλά, θα έχουν τους λόγους τους.
Μπροστά σε μια άμεση κύρωση, δεδομένων των αδύνατων χρόνων δικαστικής προσφυγής, σε ποιον θα μπορούσε να απευθυνθεί ο πολίτης που μπήκε στο στόχαστρο;
Στην κοινοβουλευτική αντιπολίτευση;
Στα ΜΜΕ;
(Ήθελα να προσθέσω "στα συνδικάτα;", αλλά μετά σκέφτηκα ότι ακόμη και στην πολιτική μυθοπλασία υπάρχουν όρια αξιοπιστίας αν δεν θέλεις να πέσεις στο γκροτέσκο)»
να καταλήγεις μαζί στην αλήθεια,
είναι πράξη κομμουνιστική κι επαναστατική»
Αντόνιο Γκράμσι, "L'Ordine Nuovo", 21 Ιούνη 1919
Πως μπορεί κάποιος να μην υποκλιθεί μπροστά στην Ιταλική διανόηση, τη μεγάλη σχολή του κομμουνιστή διανοητή Αντόνιο Γκράμσι. Η αφύπνιση του ιταλικού λαού -εμβολιασμένων κι ανεμβολίαστων- διαθέτει εκείνη την πολιτική κουλτούρα του αντιφασιστικού αγώνα του ιταλικού ΕΑΜ κι έτσι μπορεί να κατανοηθεί η συμπαράσταση που δεχθήκαμε στη διάρκεια της αμερικανοκίνητης χούντας (67-74).
Στην Ελλάδα, με σημεία αναφοράς τον Πανεπιστημιακό Δάσκαλο Andrea Zhok, μπορούμε να διαπιστώσουμε:
Τη σύμπλευση όλων των πολιτικών κομμάτων με τον νεοφιλελευθερισμό. Ακόμη και το ΚΚΕ που δεν συμμετείχε τα τελευταία 10 χρόνια σε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση και διατηρεί μια ρητορική εναντίον του νεοφιλελευθερισμού, είναι στρατευμένο στον "επιστημονισμό", σε αντίθεση με το αδελφό του Κομμουνιστικό Κόμμα στην Ιταλία, που αν και μικρό σε δύναμη κι εκτός βουλής, επιτέλους έθεσε κυρίαρχο το ζήτημα της κατάργησης του "πιστοποιητικού εμβολιασμένου".
Την απουσία κι υποταγή της "διανόησης" στις νεοφιλελεύθερες επιλογές.
Την απουσία κι υποταγή των του νομικού κόσμου από το γίγνεσθαι.
Την παραπέρα εξαχρείωση των λεγόμενων Συνδικάτων και των ηγεσιών τους.
Για την εκκλησιαστική ιεραρχία, τους ιατρικούς συλλόγους, τα ΜΜΕ και την επισήμως αργυρώνητη δημοσιογραφική πορνεία... περιττεύουν σχόλια...
«Η ελπίδα για την οποία μιλάνε είναι μια παγίδα, μια άτιμη λέξη και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται.
Η ελπίδα είναι μια παγίδα που εφευρέθηκε από τα αφεντικά.
Η ελπίδα είναι εκείνη, εκείνων που σας λένε όπως ο Θεός μείνετε ήσυχοι, μην μιλάτε, προσευχηθείτε και θα λυτρωθείτε, θα ανταμειφθείτε στο μέλλον.
Στο μεταξύ, λοιπόν, τώρα να είστε ήσυχοι: θα υπάρξει ανταμοιβή σε μια μεταθανάτια ζωή.
Έτσι λένε λοιπόν: να είστε ήσυχοι, πηγαίνετε σπίτι σας.
Ναι, είστε απολυμένοι, αλλά σε 2 ή 3 μήνες θα σας προσλάβουμε ξανά, θα σας δώσουμε τη θέση εργασίας.
Να είστε ήσυχοι, να πάτε σπίτι σας και... έτσι όλοι μένουν ήσυχοι.
Ποτέ να μην έχεις ελπίδα!
Η ελπίδα είναι μια παγίδα, ένα άτιμο πράγμα που εφευρέθηκε από τους κυβερνώντες.
Μόνον μια πραγματική Επανάσταση χρειάζεται»
Mario Monicelli
«Το ταξικό μίσος πρέπει να αποκατασταθεί.
Οι ισχυροί μισούν τους προλετάριους, οι προλετάριοι πρέπει να κάνουν το ίδιο»
Edoardo Sanguineti
