«Έτον δαμαί τζιαι δέτε τον τζι αν έσιει αΐπιν πέτε»
(Τώρα κοκορεύεσαι επάνω στον εξώστη
και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη)...
Ένα ερώτημα είναι αν η επιλογή του για τη θέση αυτή είναι ένα μήνυμα του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη για την επόμενη μέρα της κυβέρνησης ή ένα πολιτικό… σάλτο για εσωτερική ή εξωτερική κατανάλωση.
Το άλλο ερώτημα είναι αν ο στενότατος συνεργάτης του Χρήστου Στυλιανίδη, Μακάριος Δρουσιώτης, θα θητεύσει -μετά τον «Πολίτη», το Προεδρικό, τις Βρυξέλλες- και στο… εθνικό κέντρο, εμπλουτίζοντας το «αντισυστημικό» του βιογραφικό.
Το τρίτο ερώτημα είναι αν όσοι «προωθούσαν» τον Στυλιανίδη ως έναν μεγάλο άνδρα του «κυπριωτισμού», ως έναν που πρόταξε τα στήθια του στον Αναστασιάδη για τα διαβατήρια, ως τον καταλληλότερο για την Προεδρία της Δημοκρατίας (ακόμα και με το ΑΚΕΛ), άλλαξαν γνώμη ή θα μετατραπούν σε μητσοτακικούς νεοδημοκράτες, σαν την εφημερίδα που τιτλοφόρησε το ρεπορτάζ υπό το «λίγος για τον Αναστασιάδη, κατάλληλος για Μητσοτάκη». Εν πάση περιπτώσει, «το τέλος στεφανώνει το έργο».