Παρατηρώ έναν ψιλοχαμό που γίνεται με αφορμή τον δημόσιο εμβολιασμό του... γνωστού πολλά βαρύ πολιτικού τέως υπουργού υγείας, επιφανούς στελέχους της συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης.
Το πρόβλημα δεν συνίσταται σε αυτήν καθ’ αυτήν την πράξη του εμβολιασμού ως καθαρά ελεύθερη προσωπική επιλογή του καθένα μας. Ακόμη και η αλλαγή γνώμης για ένα σημαντικό ζήτημα υγείας που αφορά αποκλειστικά στον εαυτόν μας δεν είναι θέμα δημόσιας συζήτησης και κριτικής.
Το πρόβλημα -τεράστιο- αρχίζει να δημιουργείται με τη δημοσιοποίηση και την χυδαία προσπάθεια πολιτικής εργαλειοποίησης μιας καθαρά αρχικής προσωπικής επιλογής και ολοκληρώνεται, υπερμεγεθυνόμενο, επίσης με την ακόμη μεγαλύτερη πολιτική εργαλειοποίηση, σε επίπεδο συμβολισμού, της αλλαγής στάσης και της δημοσιοποίησής της για επικοινωνιακούς λόγους.
Η στάση του Πολάκη στο ζήτημα της διαχείρισης της πανδημίας και του εμβολιασμού, όλον αυτόν τον καιρό ήταν μια ανορθογραφία. Έπληττε με χαρακτηριστικό τρόπο την ομοιομορφία που θέλει να επιβάλλει το σύστημα. Ήταν ένας «λεκές» που έπρεπε να καθαρίσει.
Και καθάρισε!
«Καθάρισε» όμως με το χειρότερο δυνατό τρόπο τόσο σε επίπεδο συμβολισμών, όσο και στην πράξη.
Ο Πολάκης δεν ήταν ό,τι πιο αξιόπιστο διέθετε το σύστημα. Απείχε παρασάγγας για να ορισθεί ως... άρχων οφικιάλιος του συστήματος.
Η «τζάμπα» μαγκιά του είχε αποδειχθεί πολλές φορές μέχρι τώρα. Μια ακόμη «κωλοτούμπα» του ιδίου -όπως τελικά διαφημίζεται ένθεν κακείθεν- δεν προσφέρει σε κανέναν το οτιδήποτε. Απλά ενισχύει το παλαιόθεν αυταπόδεικτο.
Ο ίδιος ο Πολάκης με τα καμώματα να ποζάρει στον φωτογραφικό φακό με το γυμνό μπράτσο να εμβολιάζεται απλά γίνεται πιο περίγελος απ’ ό,τι ήταν.
Ο Τσίπρας -που λέγεται ότι τον πίεσε να επιστρέψει στον «ορθό» δρόμο- προσθέτει ακόμα πιο πολλή χυδαιότητα στην απρονόητη πολιτική του διαδρομή, ως μαριονέτα πίσω από τον Μητσοτάκη και τα αφεντικά και των δυό τους.
Ο Μητσοτάκης -και ό,τι κρύβεται πίσω από αυτόν-, χρησιμοποιώντας τόσο φτηνά πολιτικάντικα τερτίπια, ηλίθιου επικοινωνισμού να βάζουν κάθε πικραμένο, επώνυμο, ή μη, να επιδεικνύεται δημόσια, μόνον εμετική διάθεση προκαλεί σε κάθε λογικό άνθρωπο και λειτουργεί αποτρεπτικά ακόμη και για τον σκοπό τους.
Σε επίρρωση αυτού, η επίθεση που δέχθηκε ο Τσιτσιπάς, ο οποίος είπε το αυτονόητο για τον ίδιο, δείχνει ακριβώς τη μικρόνοια, αλλά επίσης το θράσος και την αναλγησία που χαρακτηρίζει όλο το εποικοδόμημα.
Ένα εποικοδόμημα σαθρό, που τρίζει μπροστά ακόμη και στην προοπτική ανοίγματος ενός σοβαρού διαλόγου γύρω από τα ζητήματα δημόσιας υγείας, αντιμετώπισης του πανδημικού φαινομένου και του εμβολιασμού που ασμένως προωθείται ως το μόνο μέσο.
Ένα εποικοδόμημα που είναι έτοιμο να καταρρεύσει μπροστά σε μια σοβαρή πολιτική συζήτηση για τα ΣΟΒΑΡΑ ζητήματα ως προς την οικονομία, τα εθνικά θέματα, τις δημοκρατικές ελευθερίες.
Με την ομοιομορφία και τη μονοφωνία μόνον μπορεί να αισθάνεται στοιχειωδώς ασφαλές.
Ας μην «τσιμπάμε», λοιπόν! Η αδιαφορία μας απέναντι στα καμώματα τους οφείλει να είναι η απάντησή μας, για να τους γυρίσουν μπούμερανγκ οι άθλιες μεθοδεύσεις τους.
Εμείς την αλήθεια και την αξιοπρέπειά μας!
Σπάζοντας τη μονοφωνία, στον αγώνα για τη Δημοκρατία, τα δικαιώματα, την Ελευθερία!
