Ένας απλός άνθρωπος, ένας βοσκός, ο Αντώνης Βεζυρόπουλος υπήρξε μια εμβληματική μορφή μέσα από τη δράση του η οποία όσο ανεπιτήδευτη ήταν, ήταν κι άλλο τόσο πατριωτική. Μάλιστα έχει τεράστια σημασία να θυμηθούμε τι προσέφερε, καθώς σήμερα διανύουμε πάλι ως έθνος κρίσιμες στιγμές.
Η ύψιστη προσφορά του ήταν ότι βόσκοντας τα 40 ζώα του στα Ίμια συνέβαλε ώστε να υπάρχει οικονομική δραστηριότητα στη νησίδα, απαραίτητη προϋπόθεση για να έχουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Δηλαδή ΑΟΖ. Αυτό είχε ξεκινήσει σε ανύποπτη, μάλιστα, χρονικά στιγμή. “Μετέφερα για πρώτη φορά τα ζώα μου στη νησίδα το 1984. Έπαιρνα τη βάρκα μου από την Κάλυμνο και πήγαινα εκεί για να τα φροντίζω. Παράλληλα, μπορούσα να ψαρεύω” κατά την παλαιότερη αφήγηση του ιδίου.
Η κρίση του 1996 είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσει για ένα διάστημα. Δεν το έβαλε κάτω όμως. Συνέχισε να πηγαίνει και να δίνει ζωή αλλά και ταυτόχρονα να εξασφαλίζει εθνική κυριαρχία για το βραχονήσι και κατ' επέκταση για όλο το ανατολικό Αιγαίο μας. Συνέχισε να πηγαίνει παρά τις τουρκικές απειλές και προκλήσεις. «Τότε έπαιρνα σύνταξη 700 ευρώ το μήνα. Με αυτήν έπρεπε να ζήσω. Μου έδιναν και ένα μικρό ποσό από το Δήμο και έτσι μπορούσα, έστω με δυσκολίες, να βόσκω τα πρόβατά μου» έλεγε ο πολύτεκνος και ταπεινός βοσκός.
Αυτό που δεν κατάφεραν -να τον εκδιώξουν- οι Τούρκοι, το πέτυχε δυστυχώς με τη συμπεριφορά του το καθεστώς Σημίτη με τους μηχανισμούς του. Από το 2003 διακόπηκε το πενιχρό επίδομα μέσω του δήμου Καλυμνίων. Παρά ταύτα ο Βεζυρόπουλος δεν το έβαλε κάτω ώσπου -μετά από αρκετούς μήνες- γονάτισε οικονομικά και αναγκάστηκε να σταματήσει.
Από τη μια λοιπόν ο ηρωισμός και ο πατριωτισμός ενός απλού ανθρώπου. Από την άλλη η προδοσία Σημίτη το 1996 και η υποτροπή της με την απεμπόληση, δια της ύπουλης αυτής μεθόδου, της ΑΟΖ από τα Ίμια και την μετατροπή τους σε γκρίζα ζώνη. Κι αν νομίζουμε ότι το 1996 και το 2003 είναι πολύ πίσω, αρκεί -πέραν των άλλων- να θυμηθούμε ότι και σήμερα η εξωτερική πολιτική υπαγορεύεται από το ακραιφνώς σημιτικό ΕΛΙΑΜΕΠ...
Πηγή: www.dimokratianews.gr
