Στο ίδιο έργο θεατές γίνονται οι πολίτες για άλλη μια χρονιά με το “πόθεν έσχες” των πολιτικών. Μια διαδικασία η οποία θα έπρεπε να είναι και να διεξάγεται με πλήρη σοβαρότητα, έχει μετατραπεί σε παράσταση πολυπαιγμένη αλλά πλέον και κακόγουστη.
Ειδικά στην περίοδο που διανύουμε και η οποία χαρακτηρίζεται από παρακμή και υποβάθμιση σε όλα τα μέτωπα του δημοσίου βίου, το ζήτημα της διαφάνειας για τις περιουσίες των πολιτικών αποκτά άλλα χαρακτηριστικά που δεν περιορίζονται στην τυπική παράθεση των εισοδηματικών τους δεδομένων.
Παλαιότερα, συνηθίζαμε να λέμε -σκωπτικά- ότι έχει μείνει μόνο το “έσχες” και έχει χαθεί το “πόθεν”. Όμως με την πάροδο του χρόνου φαίνεται ότι και αυτό ακόμη το “έσχες” έχει εξελιχθεί σε μια κοροϊδία. Ποιος μπορεί για παράδειγμα να πιστέψει στα σοβαρά ότι -ειδικά σε μια εποχή που τα ... “παράθυρα” υποβοηθούνται από την τεχνολογία- εάν ένας πολιτικός θέλει να μην εμφανίσει περιουσιακά στοιχεία στο όνομά του δεν μπορεί να το κάνει;
Όσο επαναλαμβανόμενο είναι πάντως το έργο αυτό, άλλο τόσο παλαιά είναι και η συζήτηση για το πώς θα μπορούσε να μπει ένα τέλος σε αυτή την κοροϊδία και να ξεκινήσει ένας πραγματικός έλεγχος, ουσιαστικός και βαθύς, για τα πολιτικά πρόσωπα. Ένας έλεγχος που δεν θα εξαντλείται στις εντυπώσεις για το ποιοι είναι οι πλουσιότεροι και ποιοι οι φτωχότεροι ή εάν απλώς “δικαιολογείται” τυπικά η μεταβολή της οικονομικής επιφάνειας από τη μία χρονιά στην άλλη.
Με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας και τη διαρκή επιδείνωσή της σε οικονομικό και κοινωνικό πεδίο τουλάχιστον κατά την τελευταία δεκαετία -αρχικώς με τα μνημόνια και ακολούθως με τη διαχείριση της πανδημίας- το θέμα έχει γίνει πολύ πιο σύνθετο. Ήδη η απαξίωση του πολιτικού συστήματος έχει προχωρήσει πάρα πολύ - και πώς αλήθεια να μην συμβαίνει αυτό όταν εκτός των άλλων η μεγαλύτερη μερίδα των ταγών μας “παίζει” με τα εκατομμύρια, τις καταθέσεις, τα ακίνητα και τα αυτοκίνητα κουνώντας την ίδια ώρα το δάκτυλο στους θνητούς πολίτες για να δεχτούν κι άλλους περιορισμούς, κι άλλες θυσίες, κι άλλο σφίξιμο στο ζωνάρι.
Για όποιον δεν εθελοτυφλεί, η απόσταση των πολιτικών από την κοινωνία μεγαλώνει διαρκώς. Δική τους ευθύνη είναι -όσο προλαβαίνουν ακόμη- να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών, ξεκινώντας από τη διαφάνεια. Την πραγματική και όχι την προσχηματική...
Πηγή: www.dimokratianews.gr
