Αίσθηση προκαλεί το άρθρο του πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Τόσκα στην εφημερίδα «Αυγή» αναφορικά με τη διεύρυνση του κόμματος προς όλες τις κατευθύνσεις και όχι μόνο προς την κεντροαριστερά.
«Τα λουλούδια πρέπει να ανθίζουν όλα, ακόμη και μαζί με τα αγκάθια, αλλά την ίδια εποχή» αναφέρει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι η παράταξή του πρέπει να δίνει μάχες απέναντι στα συμφέροντα και στις προκαταλήψεις, ενώ χρησιμοποιεί το παράδειγμα του Δον Κιχώτη και του Άρη Βελουχιώτη.
Αναφέρει ο κ. Τόσκας στο κείμενό του που φέρει τον τίτλο «Ακόμα και δεξιοί μαζί μας;»:
Αναφέρει ο κ. Τόσκας στο κείμενό του που φέρει τον τίτλο «Ακόμα και δεξιοί μαζί μας;»:
«Έχουν μερικοί την αντίληψη ότι οι μεγάλες αλλαγές απαιτούν «αριστερή» πρωτοπορία και «αριστερή» μάζα. Ότι δεν μπορείς να προχωρήσεις σε ριζοσπαστικές αλλαγές χωρίς να έχεις καθαρότητα στις γραμμές σου. Μακάρι να είχαμε κοινωνίες με καθαρότητα αντίληψης. Μέχρι τότε είμαστε υποχρεωμένοι να δίνουμε τις μάχες απέναντι στα συμφέροντα και στις προκαταλήψεις. Παράλληλα φροντίζουμε για τα ανθρώπινα.
Ο Δον Κιχώτης και ο Σάντσο Πάντσα βρέθηκαν να προσπαθούν να επελάσουν, με το ψωραλέο άλογό τους, τη Ροσινάντε χωρίς φίλους και συμμάχους. Και αυτή η καθαρότητα της βούλησής τους δεν τους οδήγησε πουθενά. Δεν νομίζω δε ότι μπορούσαν να περηφανευτούν για την ουτοπική τους επέλαση.
Και άλλοι ξεκίνησαν μόνοι. Και ο Άρης όταν ξεκίνησε το αντάρτικο σχεδόν μόνος ήταν. Μάζεψε γύρω του κάθε καρυδιάς καρύδι. Τους έθεσε όμως όρους και πειθαρχία. Και οι πρώην λήσταρχοι ταίριαξαν με τους απλούς και έντιμους πατριώτες, με τους λιγοστούς αριστερούς διανοούμενους, με όσους δεν ήξεραν αν πρέπει να έρθει ο βασιλιάς ή ο κομμουνισμός. Τους έδωσε κατεύθυνση και φάρο. Εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Ό,τι θέλει η πλειονότητα του ελληνικού λαού και όχι οι ξένοι. Ηττήθηκε, αλλά άφησε παρακαταθήκες. Άλλο μαζί με την κοινωνία κι άλλο μόνος με το άλογό σου.
Στους αφελείς αριστερούς που ρωτούν ακόμη και τώρα γιατί δεν κάναμε κάθαρση από τους ακροδεξιούς αστυνομικούς (άσχετα αν πειθάρχησαν) απαντώ: δεν μπορούμε να τους διώξουμε, δεν μπορούμε να τους συντρίψουμε, πρέπει να τους οδηγήσουμε στην υπηρέτηση των θεσμών και των νόμων ή τουλάχιστον να κάνουν τη δουλειά που οφείλουν να κάνουν (είτε θέλουν είτε όχι). Να τους διαπαιδαγωγήσουμε στις δημοκρατικές αρχές κι αυτό μπορεί να γίνει με μια πολύ μακρόχρονη, αργή, προσεκτική και οργανωμένη δουλειά. Στο μεταξύ, επιβάλλουμε αυστηρή πειθαρχία στους νόμους και τους θεσμούς. Η ανυπομονησία είναι ίδιον των μικροαστών και όσων δεν ξέρουν πώς δουλεύει το κράτος. Όπως και η κριτική εκ του ασφαλούς (αυτή ενίοτε είναι εκ του πονηρού).
Δεν προέχει ο λεγόμενος, αφελώς, «εκδημοκρατισμός» ούτε η «κάθαρση». Προέχει η πειθαρχία στον κρατικό μηχανισμό. Σε ό,τι αφορά τους κομματικούς μηχανισμούς, τα λουλούδια πρέπει να ανθίζουν όλα, ακόμη και μαζί με τα αγκάθια, αλλά την ίδια εποχή. Η φύση διδάσκει τον συντονισμό. Χωρίς πειθαρχία στις αποφάσεις που έχουν ληφθεί μέσα από ελεύθερο και πιθανόν “αιματηρό” διάλογο και πάλη αντίθετων απόψεων δεν μπορεί να καθοδηγηθούν οι μάζες των εργαζόμενων.
Η ιδιοτέλεια γίνεται άμεσα αντιληπτή. Ο κοινός σκοπός και τα κοινά συμφέροντα επίσης. Οι επιδιώξεις πρέπει να αφορούν και να αγγίζουν όλους. Όποιος δεν ευνοείται από τις προτάσεις μας φεύγει. Όποιος ωφελείται μένει. Τα κοινά συμφέροντα και οι ανάγκες οδηγούν τις μάζες των πολιτών. Όχι τα μεγάλα λόγια ή τα κούφια μισόλογα (αριστερά ή όχι).
Οι μικρές αποκλίσεις κάνουν καλό. Οι μεγάλες οδηγούν σε διαφορετικούς δρόμους, διασπάσεις, στην αγκαλιά του αντιπάλου. Η ψευδαίσθηση πως δεν πειράζει, θα προχωράμε χώρια όλη την εβδομάδα και μαζί τα σαββατοκύριακα οδηγεί στο οριστικό διαζύγιο. Τα σφυριά ή βαράνε μαζί, ή βαράνε χώρια και ασυντόνιστα. Και τα ταλαντευόμενα άτομα και τα σταθερά πρέπει να πηγαίνουν στο ίδιο μονοπάτι. Μα, λένε κάποιοι, στα αριστερά κόμματα δεν υπάρχει ένας δρόμος, υπάρχουν πολλοί, δεν υπάρχει στρατιωτική πειθαρχία. Τότε όμως δεν μπορείς να δεχτείς άλλους στις γραμμές σου, ούτε αριστερούς ούτε δεξιούς, οι οποίοι να μπορούν να βαδίσουν συντεταγμένα. Δεν πας πουθενά. Δεν βλέπεις εξουσία ποτέ και επόμενα δεν μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα.
Το 40% των πολιτών ψήφισε Ν.Δ. Μπορούμε να νικήσουμε χωρίς να πάρουμε ένα μέρος από αυτούς τους πολίτες; Φυσικά όχι. Ο αριστερός δουλεύει εκεί που είναι η μάζα. Πρέπει να πείθει τους ταλαντευόμενους, τους αντίθετους, τους ασταθείς, τους αβέβαιους, να δουλεύει ανάμεσά τους και όχι να απομονώνεται με επινοημένα παιδιάστικα “αριστερά συνθήματα”. Οι δεξιοί που πλησιάζουν είναι όσοι ανήκουν στα μεσαία και χαμηλά εισοδηματικά στρώματα. Όσοι βρουν κοινά σημεία στις εξαγγελίες της Αριστεράς με τα συμφέροντά τους. Όσοι κοροϊδεύτηκαν ή απογοητεύτηκαν από τη Δεξιά.
Αυτοί θα είναι μαζί μας. Ας είναι συντηρητικοί, θρησκευόμενοι, εθνικιστές. Αρκεί να είναι έντιμοι. Κατ’ αρχάς τα συμφέροντα και οι ανάγκες καθορίζουν τη στάση τους και όχι οι πεποιθήσεις ή οι ιδεοληψίες. Φυσικά δεν θα υιοθετήσουμε τις απόψεις τους, θα υιοθετήσουμε και θα στηρίξουμε όμως τις ανάγκες τους».
