Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η απειλή που εγκυμονεί η σύγκληση της πενταμερούς για το Κυπριακό και γιατί πρόκειται για παράλογη και επικίνδυνη διαδικασία για την ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο
Θανάσιμη απειλή για τον ελληνικό λαό, στην Κύπρο αλλά και την Ελλάδα, συνιστά, και μόνο με τη σύγκλησή της, η πενταμερής διάσκεψη για το Κυπριακό, στην οποία έχουν δεχθεί να συμμετάσχουν η ελληνική κυβέρνηση και ο Νίκος Αναστασιάδης. Ο τελευταίος μάλιστα, καθόλου τυχαία, όχι ως εκλεγμένος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά υπό τη νομικά και θεσμικά ανυπόστατη ιδιότητα του “εκπροσώπου των Ελληνοκυπρίων”.
Θυμίζουμε ότι όλες οι ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις μετά το 1974 απέρριψαν κατηγορηματικά ως αδιανόητη τη σύγκλιση παρόμοιας πενταμερούς. Ουδείς στην Αθήνα ή τη Λευκωσία μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει γιατί άλλαξε αυτή η πάγια πολιτική Ελλάδας και Κύπρου. Γιατί δεν μας εμφανίζουν μια τεκμηριωμένη εισήγηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, ή οποιουδήποτε άλλου νομικού κρατικού θεσμού, από την οποία να τεκμηριώνεται η νομιμότητα της σύγκλισης αυτής της πενταμερούς; Φανταζόμαστε γιατί ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει.
Όπως θα επιχειρήσουμε να δείξουμε σε αυτό το άρθρο, η πενταμερής διάσκεψη είναι μια διαδικασία παράλογη, παράνομη, επιβλαβής και επικίνδυνη, και για την Κύπρο και για την Ελλάδα, εν τέλει και για την ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο. Συνιστά στην πραγματικότητα πραξικόπημα εις βάρος του κυπριακού κράτους με σκοπό την κατάλυσή του. Η συμφωνία στη σύγκλησή της και η συμμετοχή σε αυτήν αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, βαρύ έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού, τόσο των Ελλήνων που ζουν στην Κύπρο, όσο και όσων ζουν μεν στην Ελλάδα, θα υποστούν όμως και αυτοί, αναπόφευκτα, τις συνέπειες από τη διάλυση του κυπριακού κράτους και τη συνακόλουθη επανεμφάνιση, υπό πλέον επικίνδυνη ενδεχομένως και αιματηρή μορφή, του “παγωμένου” μετά το 1974 κυπριακού ζητήματος, του ζητήματος δηλαδή που στο παρελθόν προκάλεσε τον ψυχρό και παρολίγον θερμό πόλεμο με την Τουρκία και καθόρισε την ελληνική πολιτική (μεταξύ άλλων προκαλώντας την ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου, την Αποστασία και τη Δικτατορία).
Αντιλαμβανόμαστε ότι οι βαρείς όροι που χρησιμοποιούμε μπορεί να ξενίζουν αρκετούς αναγνώστες μας. Τους διαβεβαιώνουμε ότι δεν τους χρησιμοποιούμε καθ’ υπερβολήν ή για λόγους εντυπωσιασμού, αλλά, δυστυχώς, με την ίδια κυριολεξία που απαιτεί ένα δικόγραφο ή ένα μαθηματικό θεώρημα. Το μόνο που ζητάμε από τους αναγνώστες είναι να διαβάσουν ως το τέλος τα επιχειρήματά μας, να τα σκεφθούν χωρίς προκατάληψη και να τα δεχτούν ή να τα απορρίψουν με το δικό τους μυαλό. Τους θυμίζουμε ότι μόνο θεωρούμενα ως αδιανόητα προτού συμβούν συμβαίνουν την τελευταία δεκαετία σε Ελλάδα και Κύπρο. Κορυφαία παραδείγματα η καταστροφή της Ελλάδας δια των μνημονίων και δανειακών που η ίδια συνομολόγησε και η κατάσχεση, με τη συγκατάθεση της Λευκωσίας, των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες, αλλά και των ίδιων των τραπεζών!
Μια παράλογη Διάσκεψη
Αν οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε μια ικανοποιητική και για τους δύο λύση του Κυπριακού, και εν συνεχεία να την εγκρίνουν σε δημοψήφισμα, είναι εντελώς παράλογο να βάλουμε τις δυνάμεις που δημιούργησαν το πρόβλημα, τη Βρετανία και την Τουρκία δηλαδή, να τους το λύσουν ή έστω να βοηθήσουν τη λύση του. Γι’ αυτό η πενταμερής διάσκεψη είναι παράλογη.
Παράλογη είναι όμως, αν σκοπός της είναι να λύσει το Κυπριακό με τρόπο δημοκρατικό και βιώσιμο. Καθόλου παράλογη δεν είναι πάντως, όπως θα δείξουμε, αν σκοπός της είναι να “λύσει” το Κυπριακό καταλύοντας το κυπριακό κράτος και επιβάλλοντας στον λαό του νησιού μια λύση με την οποία δεν συμφωνεί και που θα είναι αδύνατο να λειτουργήσει στην πράξη.
Αυτός είναι στην πραγματικότητα ο μοναδικός λόγος που συνέρχεται αυτή η πενταμερής.
Μια παράνομη διάσκεψη
Η πενταμερής δεν είναι μόνο παράλογη, είναι και παράνομη, αντίθετη όχι με κάποια δευτερεύουσα πρόνοια του δικαίου, αλλά με τις πιο βασικές και θεμελιώδεις αρχές του, όπως διαμορφώθηκαν παγκοσμίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μόνο οι ίδιοι οι κάτοικοι της Κύπρου και μόνο οι ίδιοι οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν και να συμφωνήσουν (ή ακόμα και να διαφωνήσουν) για το μέλλον της χώρας τους και του κράτους τους.
Δεν είναι αποικία η Κύπρος, όπως την ξανακάνει, εμμέσως πλην σαφώς, ακόμα και μόνο με τη σύνθεσή της, η πενταμερής, με τη συμφωνία δυστυχώς της κυπριακής και της ελληνικής κυβέρνησης. Η τελευταία μάλιστα παραβιάζοντας και τις πιο βασικές υποχρεώσεις που η Ελλάδα ανέλαβε έναντι της Κύπρου με τις συμφωνίες που ίδρυσαν την Κυπριακή Δημοκρατία.
Είναι απολύτως εξωφρενικό και εντελώς παράνομο να ανατίθεται το καθήκον λύσης του Κυπριακού και να αναγνωρίζεται ρόλος σε οποιονδήποτε τρίτο, εκτός Κύπρου, πολύ περισσότερο σε μια διάσκεψη στην οποία έχουν προσκληθεί να συμμετάσχουν η Βρετανία, προαιώνιος εχθρός της Κύπρου και δημιουργός του προβλήματος με τη μορφή που το ξέρουμε, κράτος που πλέον δεν βρίσκεται καν στην Ε.Ε., και η Τουρκία, δύναμη εισβολής και κατοχής στην Κύπρο, υπεύθυνη για την εθνοκάθαρση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του νησιού.
Δεν έχουν καμμία δουλειά οι τρίτοι στο Κυπριακό. Αν όμως ήθελαν να φέρουν με το ζόρι τρίτους στο κυπριακό Λευκωσία και Αθήνα, γιατί δεν επέλεγαν έστω την Ευρωπαϊκή Ένωση ή τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας; Από που και ως που επέλεξαν τη Βρετανία και την Τουρκία;
Δεν υπάρχει φυσικά καμία απάντηση σε αυτό και στα άλλα ερωτήματα γύρω από την πενταμερή. Δεν υπάρχει γιατί ούτε η Αθήνα, ούτε η Λευκωσία, μπορούν να παραδεχτούν ότι ο λόγος που “ανέστησαν” και φώναξαν τις “εγγυήτριες δυνάμεις” του 1960, δεν είναι άλλος από το ότι οι αρχιτέκτονές της επιχειρούν να δώσουν μια επίφαση νομιμότητας, έστω της κακιάς ώρας, στο έγκλημα που θέλουν να κάνουν, δηλαδή την καταστροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι Εγγλέζοι που τα σκέφτηκαν όλα αυτά δεν είναι Αμερικανοί. Είναι “μανούλες” και έχουν μανία να περιβάλλουν τα ανοσιουργήματά τους με νομικές μορφές και φόρμουλες. (Το αυτό συμβαίνει και με την τουρκική διπλωματία, εν αντιθέσει με την ελληνική, που ουδέποτε άλλωστε αναλαμβάνει η ίδια να συντάξει τις συμφωνίες που συνομολογεί).
Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό και στα άλλα ερωτήματα, γιατί δεν είναι η Αθήνα και η Λευκωσία που επέλεξαν να πάνε στην πενταμερή. Διετάχθησαν να το κάνουν και το κάνουν αδιαφορώντας, όπως και σε τόσα άλλα ζητήματα, για τα πιο ζωτικά συμφέροντα του ελληνικού λαού. Η Πενταμερής δεν είναι προϊόν ελληνικών επιλογών, είναι προϊόν διεθνούς συνωμοσίας, με τη συμμετοχή Ελλήνων και Κυπρίων πολιτικών.
Ούτε φυσικά συνιστά επιχείρημα υπέρ της συμμετοχής σε μια τέτοια διάσκεψη αυτό που μου λένε ορισμένοι Κύπριοι φίλοι, ότι είναι πιθανό να μην προκύψει τίποτα. Δεν βάζεις το κεφάλι σου κάτω από την καρμανιόλα, με την ελπίδα ότι δεν θα δουλέψει! Κάθε φορά που το κάνεις, ακόμα και αν δεν κοπεί το κεφαλάκι σου, αυτό-ϋπονομεύεις την κρατική σου υπόσταση, αυτοϋποβαθμίζεις τις κριτικές που διατυπώνεις στην τουρκική πολιτική, στη συνέχιση της κατοχής ή, π.χ., για τις τουρκικές γεωτρήσεις νοτίως της Κύπρου ή τα Βαρώσια και, κυρίως, συντηρείς ένα μηχανισμό που, αν και όταν οι συνθήκες του επιτρέψουν να λειτουργήσει, θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην κατάλυση, την “αυτοκτονία” του κυπριακού κράτους, με την υπογραφή των ηγετών του και της Ελλάδας. Δημιουργείς επίσης τις συνθήκες για να επιρρίπτεται μονίμως στα θύματα της τουρκικής εισβολής και εθνοκάθαρσης του 1974, η ευθύνη για τη μη λύση του Κυπριακού.
Μια ιδιαίτερη και πολύ σοβαρή νομική πλευρά της πενταμερούς είναι ότι, συνερχόμενη, αναβιώνει και αναγνωρίζει, εμμέσως πλην σαφώς, τα δικαιώματα εγγυήσεων και επέμβασης που απέδωσαν οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου στη Βρετανία και την Τουρκία. Τα δικαιώματα αυτά αμφισβήτησαν διεθνώς οι ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις μετά το 1964, και πολύ περισσότερο μετά το 1974. Ολόκληρη η ελληνική και κυπριακή πολιτική για το Κυπριακό, μετά το 1974, θεμελιώθηκε στην κατηγορηματική απόρριψη της νομιμότητας αυτών των δικαιωμάτων, που αναβιώνει, εμμέσως πλην σαφώς, η πενταμερής.
Τι επιδιώκει πραγματικά και που αποβλέπει η πενταμερής
Η πενταμερής διάσκεψη μία επιδίωξη έχει και μόνο μία μπορεί να έχει, εξαιτίας της ίδιας της κατασκευής της. Να αφαιρέσει από τον κυπριακό λαό το δικαίωμα να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του με δημοψήφισμα. Να ακυρώσει δηλαδή από το “παράθυρο” το “Όχι” των Κυπρίων στο δημοψήφισμα του 2004 και να επιτρέψει την κατάλυση του κυπριακού κράτους.
Πώς το κάνει όμως αυτό και ποιος είναι ο προβλεπόμενος ρόλος Αναστασιάδη και Μητσοτάκη-Δένδια;
Βάση των συζητήσεων στην πενταμερή είναι το έγγραφο Γκουτέρες, που ανανεώνει επί τα χείρω τις πρόνοιες του απορριφθέντος Σχεδίου Ανάν. Το σχέδιο αυτό όχι μόνο απερρίφθη από τον κυπριακό λαό το 2004, με τεράστια πλειοψηφία, παρά τις τρομερές πιέσεις και τους εκβιασμούς που δέχτηκε, αλλά και χαρακτηρίστηκε ως “έργο παράφρονος” από τον συνταγματολόγο Δημήτρη Τσάτσο και ως αντίθετο με τις πιο βασικές πρόνοιες του συνταγματικού, διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου από τον συνταγματολόγο Ευάγγελο Βενιζέλο, για να αναφέρουμε μόνο αυτούς τους δύο. Κύπριος υπουργός μας απεκάλυψε μάλιστα ότι ο ίδιος ο διευθυντής του Νομικού Γραφείου του πρωθυπουργού Σημίτη και λαμπρός κατά τα άλλα συνταγματολόγος Γιάννης Παπαδημητρίου, στη διάρκεια επίσκεψής του στην Κύπρο, ζήτησε συγνώμη από τους Κυπρίους για την υποστήριξη στο Σχέδιο Ανάν.
Ο Νίκος Αναστασιάδης δεν έχει από κανέναν εξουσιοδότηση να υπογράψει τέτοια συμφωνία ή προσυμφωνία ή οτιδήποτε παρόμοιο. Ούτε και μπορεί να έχει, γιατί έχει εκλεγεί ως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, η εντολή του δεν περιλαμβάνει ασφαλώς την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αυτό που μπορεί νομίμως να κάνει ο κ. Αναστασιάδης, και που είναι αυτό που επιβάλλει η δημοκρατική τάξη, είναι να διαπραγματευτεί με τους Τουρκοκυπρίους και, αν συμφωνήσουν, να θέσει ένα νέο σχέδιο λύσης σε δημοψήφισμα. Αλλά για να το κάνει αυτό δεν χρειάζεται ούτε να τρέχει (ή να τον τρέχουν) στη Γενεύη, ούτε να κουβαληθούν εκεί οι εκπρόσωποι της Βρετανίας και της Τουρκίας και κοτζάμ Γ.Γ. του ΟΗΕ.
Αυτοί όλοι δεν μαζεύονται στη Γενεύη, εν μέσω πανδημίας και πληθώρας σοβαρότατων διεθνών κρίσεων, για να πιούν το καφεδάκι τους στις όχθες της λίμνης Λεμάν συζητώντας για χιλιοστή φορά το Κυπριακό. Πηγαίνουν προσδοκώντας ότι θα υπάρξει μια συμφωνία. Το λιγότερο ισχύει αυτό για το Λονδίνο και για τον Γκουτέρες, που έχει θέσει, τουλάχιστο στο Κυπριακό, το κύρος του αξιώματός του στην υπηρεσία των αγγλοαμερικανικών συμφερόντων. Αλλά και όλοι οι συμμετέχοντες, ότι κι αν θέλουν “από μέσα τους”, αναγνωρίζουν, προσερχόμενοι στη διάσκεψη, το δικαίωμά της να καταλήξει σε συμφωνία, αλλιώς γιατί την κάνουν και γιατί δέχονται να συμμετάσχουν σε αυτή;
Τι θα συμβεί αν ο κ. Αναστασιάδης και ο κ. Δένδιας, έστω παρανομώντας, υπογράψουν μια συμφωνία στη Γενεύη, όπως τόσο συχνά υπέγραψαν στην ιστορία ηγεσίες της Ελλάδας και της Κύπρου χωρίς να δίνουν σημασία στις νομικές “λεπτομέρειες”, αυτές ακριβώς που έβαλαν τις βάσεις για τις μεγάλες τραγωδίες του Ελληνισμού που τις ακολούθησαν;
Νομικά και πολιτικά θα πρόκειται και πάντως θα αναγνωριστεί ως μία διεθνής συμφωνία, ντοκουμέντο πολύ μεγαλύτερης βαρύτητας από μια ενδοκυπριακή συμφωνία, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων υποκείμενη στην έγκριση σε δημοψήφισμα.
Αν υπογραφεί μια τέτοια συμφωνία από τον Αναστασιάδη, την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Βρετανία, περιβαλλόμενη με το κύρος του Γ.Γ. του ΟΗΕ θα την εγκρίνει αμέσως η Ε.Ε. (Ανόητη και απρόσεκτη η Μοργκερίνι, ενημερωμένη όμως ασφαλώς για τα σχέδια των συνωμοτών που προέβλεπαν και τον ρόλο της Ε.Ε., άφησε να της ξεφύγει αυτό το 2017, λέγοντας ότι η Ένωση είναι έτοιμη να αναγνωρίσει αμέσως το νέο κράτος που θα προκύψει από την πενταμερή). Το CNN θα διακόψει αμέσως το πρόγραμμά του για να ανακοινώσει στο παγκόσμιο κοινό ότι λύθηκε επιτέλους το Κυπριακό. Στην ίδια την Κύπρο, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, η δήθεν “εθνικόφρων” και δήθεν “πατριωτική” (όντως πατριωτική αλλά της αμερικανικής πατρίδας) ηγεσία του δεξιού ΔΗΣΥ και η δήθεν “αριστερή” ηγεσία του ΑΚΕΛ, που ανέκαθεν είχε μια μεγάλη συμπάθεια στους Εγγλέζους, θα χαιρετίσουν τη συμφωνία και θα την εγκρίνουν στη Βουλή, με την πλειοψηφία που διαθέτουν.
Τι περιθώρια υπάρχουν για να αμφισβητηθεί μια παρόμοια συμφωνία σε κατοπινό δημοψήφισμα ακόμα και αν προβλεφθεί τέτοιο δημοψήφισμα; Με τι κουράγιο και με τι συνέπειες θα ψηφίσουν οι Κύπριοι εναντίον μιας συμφωνίας, πίσω από την οποία θα στοιχηθούν η πολιτική τους ηγεσία, η Ελλάδα, η Ε.Ε., οι ΗΠΑ και ο Γ.Γ. του ΟΗΕ κατ’ ελάχιστον;
Εκεί ακριβώς αποσκοπεί η πενταμερής. Να αφαιρέσει από τον κυπριακό λαό το δημοψήφισμα, να εξουδετερώσει το ύστατο όπλο που διαθέτει για να αποφύγει τον χαμό του, με δεδομένη την έκδηλη διάθεση της κυβερνώσας ολιγαρχίας να πουλήσει και το κράτος και τους πολίτες του στα αφεντικά της.
Ο ρόλος του Νίκου Αναστασιάδη
Ο Νίκος Αναστασιάδης είναι οπαδός του “Ναι”, αγωνίστηκε για το “Ναι” και το 2004 και αργότερα. Είναι άλλο όμως να αγωνίζεσαι για να περάσει το “Ναι” σε ένα δημοψήφισμα και άλλο να καρφώνεις το καρφί στο φέρετρο της Κύπρου.
Ξέρει τι θα γίνει μετά. Πολιτικός παλαιάς κοπής έχει ζήσει στο πετσί του, μάλλον στη λάθος πλευρά της ιστορίας, αλλά χωρίς προβεβλημένο ρόλο τα σκοτεινά και φοβερά χρόνια των δολοφονιών και των συνωμοσιών, της προδοσίας, του μίσους, του δόλου και του εμφυλίου στην Κύπρο (1963-74). Καταλαβαίνει τι μπορεί να γίνει στο νησί, από βίωμα που έγινε ένστικτο, δεν του χρειάζονται αυτουνού αναλύσεις, όταν θα έχει ανατιναχτεί η σημερινή ισορροπία που, ότι και αν αξίζει κατά τα άλλα, διατήρησε επί 46 χρόνια την ειρήνη στην Κύπρο, μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, αλλά και την ειρήνη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Ξέρει ότι την προδοσία πολλοί ηγάπησαν, τον προδότη ουδείς. Προαισθάνεται τις συνέπειες για τον ίδιο, που θα βρει, με άγνωστο και μη προβλέψιμο σήμερα τρόπο, τον τρόπο να του επιφυλάξει η τάξη των ανθρώπων, εκφραζόμενη μέσω της βαθύτερης οικονομίας της Ιστορίας.
Για αυτό και ελίσσεται (ίσως και ενθαρρυμένος, σε αυτή τη φάση από το Ισραήλ, αφού νοιώθει πιο κοντά σε αυτόν τον “προστάτη”, παρά στους υπόλοιπους της άτυπης τρόικας) προσπαθώντας να αποφύγει το ποτήριον τούτο, υποκείμενος Κύριος οίδε σε ποιους εκβιασμούς και απειλές, μη θέλοντας να κακοκαρδίσει τους προστάτες, αλλά μη θέλοντας να βάλει και το δικό του κεφάλι στον τορβά.
Μπορεί και αυτή τη φορά να μη βγει τίποτα από την πενταμερή. Αλλά τίποτα καλό δεν προμηνύει για το μέλλον το ότι η Κύπρος και η Ελλάδα δέχονται να παίζουν κάθε τόσο ρώσικη ρουλέτα με τα κράτη τους και με την ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πηγή: kosmodromio.gr
