Τα λαϊκά στρώματα, στη σημερινή συγκυρία της κρίσης και της πανδημίας που είναι ίσως η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας και που ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της, είναι η απαξίωση προσώπων και θεσμών, αναζητούν μια προοδευτική σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερή έκφραση και όχι «θολά» ιδεολογικά σχήματα που θα τείνουν να γίνουν όχημα συνεργασίας και ταύτισης με την Δεξιά.
Καθώς λοιπόν το κίνημα Αλλαγής επιχειρεί να συσπειρώσει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, ακόμα πολλοί προοδευτικοί πολίτες ρωτούν:
Πώς τελικά θα πορευτεί στην προσπάθεια για την αλλαγή της χώρας ένας πραγματικά προοδευτικός πολιτικός σχηματισμός που από πολλούς ακόμα εκλαμβάνεται, σαν μια συνέχεια της εκδοχής του ΠΑΣΟΚ που θεωρείται ότι προορίζεται να ακολουθήσει το παράδειγμα της περιόδου 2012-2014, περίπου σαν αναγκαίο συμπλήρωμα της δεξιάς στην συνδιαχείριση της εξουσίας, εάν αυτό παραστεί στο μέλλον ως ανάγκη.
Όσοι εντός και εκτός κινήματος αλλαγής πιθανόν να Σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο, θεωρώ ότι επιχειρείται πάντα κατά την γνώμη μου να εξυπηρετηθούν άλλες επιδιώξεις και λιγότερο κοινωνικές δυνάμεις, ιδεολογία και αξίες.
Το αφήγημα λοιπόν ποιους υπηρετούμε και με ποιους συγκρουόμαστε, με τις παραπάνω λογικές δεν μπορεί να υποτάσσεται στην επιδίωξη της ενσωμάτωσης σε μια διαχείριση εξουσίας, χωρίς ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο, αλλά πρέπει να εξυπηρετείται με συγκεκριμένες επιλογές και περιεχόμενα πολιτικής.
Για αυτό ακριβώς, στον δημόσιο λόγο τους κάποιοι προσπαθούν να πείσουν ότι δήθεν είναι αναχρονιστική η πολιτική διάκριση ανάμεσα στην Δεξιά και στην πραγματική αριστερά και ότι το νέο διακύβευμα είναι η νίκη των “μεταρρυθμιστικών δυνάμεων” έναντι των αναχρονιστικών δυνάμεων.
Με αυτούς τους επιτηδευμένα “θολούς” ορισμούς, αφήνεται να εννοηθεί ότι στην πλευρά των “μεταρρυθμιστικών” δυνάμεων εντάσσεται και η Νέα Δημοκρατία, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μελλοντικές πιθανές κυβερνητικές συνεργασίες, αν χρειαστεί, στα πρότυπα της κυβέρνησης Σαμαρά.
Το Κίνημα Αλλαγής, όμως δεν δημιουργήθηκε για να γίνει το όχημα με το οποίο θα ταξιδέψουμε πάλι σε κυβερνητικές καρέκλες για να διευκολυνθούν πιθανές προσωπικές επιδιώξεις, κάποιων, αλλά και οι κορυφαίες επιδιώξεις κάποιων συστημάτων που θεωρούν ότι η οικονομία αποφασίζει, η πολιτική εκτελεί και η κοινωνία υποτάσσεται.
Δημιουργήθηκε για να εκφράσει τους πολίτες των λαϊκών τάξεων και τους πραγματικούς δημιουργούς της παραγωγής και της οικονομίας, που ιστορικά εντάσσονται στην δημοκρατική παράταξη αλλά και κάθε άλλο πολίτη που μπορεί να ταυτιστεί ιδεολογικά με το νόημα που έχει στην σημερινή συγκυρία η ιστορική έννοια της Δημοκρατικής Παράταξης, με περιεχόμενα πολιτικών και με προοδευτικές μεταρρυθμιστικές συγκρούσεις, που θα δικαιώνουν τον πραγματικό ιδεολογικό και πολιτικό ρόλο του εγχειρήματος .
Η πολιτική κληρονομιά λοιπόν της Δημοκρατικής παράταξης είναι βαριά.
Εξέφρασε, τόσο κατά την περίοδο της ένωσης κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά πρωτίστως στην εποχή του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, τις κοινωνικές δυνάμεις που διεκδικούν την εμπέδωση της δημοκρατίας σε όλες τις εκφάνσεις της χωρίς “υπαγορεύσεις” από ξένα κέντρα εξουσίας και εγχώρια φερεφωνα τους, την οικονομική ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη, την οικοδόμηση κοινωνικού κράτους που εγγυόταν το βιοτικό επίπεδο των ασθενέστερων.
Το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε και ηγεμονευσε στο πολιτικό στερέωμα, όσο εξέφραζε αυτά ακριβώς τα αιτήματα με τις όποιες στρεβλώσεις και αστοχίες και αποδοκιμάστηκε από τους πολίτες όταν κυρίως στο όνομα δήθεν της σωτηρίας συνεργάστηκε ταυτίστηκε και χωνεύτηκε χωρίς όρους και πολιτικές αντιστάσεις υπεράσπισης της φυσιογνωμίας του, με τις δυνάμεις της δεξιάς.
Δεν ήταν π.χ απαραίτητο να συμπράξει το ΠΑΣΟΚ με μια κυβέρνηση που ξεπούλησε στρατηγικής σημασίας κερδοφόρα περιουσιακά στοιχεία του κράτους (από τον κερδοφόρο ΟΠΑΠ μέχρι την Αγροτική τράπεζα κ.λ.π), αρνήθηκε η και ολιγώρησε να ελέγξει, μεγαλοφοροφυγάδες και λαθρέμπορους που δεν προχώρησε τις προοδευτικές αλλαγές και φόρτωσε το μεγαλύτερο μέρος των βαρών στους αδύναμους στα λαϊκά στρώματα, κ.λ.π, κ.λ.π.
Το Κίνημα Αλλαγής, μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτικό πρωταγωνιστή, αν εκφράσει γνήσια τους προοδευτικούς πολίτες των λαϊκών στρωμάτων κυρίως αυτών που παραπλανήθηκαν με θολές και ψεύτικες ελπίδες, αλλά και εκείνων που απογοητευμένοι αρνούνται να συμμετέχουν στην άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος.
Με καθαρό όμως ωφέλιμο και συγκρουσιακό πολιτικό λόγο που θα είναι ασυνήθιστος και μη αναμενόμενος ανεγείροντας τα συναισθήματα των πολιτών και με σαφή ατζέντα σύγκρουσης με την δεξιά και την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία που βλέπει την οικονομική κρίση μια σπάνια ευκαιρία για λεηλασία στο δημόσιο πλούτο τα λαϊκά εισοδήματα και τα κοινωνικά δικαιώματα .
Αντίθετα θα κινδυνεύσει να μετατραπεί σε ξερό ρυάκι αν γίνει εκφραστής συγκεκριμένων αντιλήψεων που θέλουν αν χρειαστεί, δεξιά διακυβέρνηση με προοδευτικό κοινοβουλευτικό συμπλήρωμα, παραβλέποντας, την σαφή επιδίωξη να είμαστε εμείς ο κυρίαρχος πολιτικός πόλος, με αποκατάσταση και της αλήθειας για το τι χάος αντιμετωπίσαμε από την διακυβέρνηση Καραμανλή το 2009, αλλα και της κατάθεσης ενός εθνικού σχεδίου καινοτόμου, ρεαλιστικού γρήγορου αλλά και συγκρουσιακού όπου χρειαστεί, με τις αναγκαίες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές παρεμβάσεις για την οριστική έξοδο από την κρίση και την επαναφορά στην βιώσιμη και δίκαιη ανάπτυξη.
O Μιχάλης Καρχιμάκης είναι πρώην υπουργός,
μέλος του πολιτικού συμβουλίου του Κινήματος Αλλαγής /Δυτικός τομέας της Β Αθηνών.
