Για τον φίλο και σύντροφο Χρήστο Τσαβδαρίδη που χάσαμε τόσο ξαφνικά
«Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ’ τη ζωή μας αδερφέ μου… Μέσα απ’ τ’ αλλεργικά μας βλέφαρα αργά στα νύχια πατάει η ζωή μπας και την πάρουμε πρέφα μακραίνει χάνεται… κοίτα έγινε κουκίδα στρίβει γωνία… πάει… Σκοτεινιαααααα….» , Κατερίνα Γώγου
΄Ετσι κι η ζωή του αγαπημένου μου φίλου Χρήστου Τσαβδαρίδη χάθηκε νωρίς, ξαφνικά «έστριψε στην γωνία» της 1ης Μάρτη 2021, μόλις είχε μπει ο μήνας και με «το καλημέρα» ήρθε και το στενάχωρο αντίο….
Ο Χρήστος Τσαβδαρίδης, δάσκαλος της μουσικής στο 3ο δημοτικό σχολείο Κερατσινίου δεν θα λείψει μόνο από την μεγάλη οικογένεια των μαθητών του που μεγάλωσε στοργικά σαν εκπαιδευτικός εκεί στις φτωχές γειτονιές με τα τόσα προβλήματα επιβίωσης στο Κερατσίνι και στην Δραπετσώνα!
Είχα πολλά χρόνια να δω τον Χρήστο μας ,κάπου-κάπου με δική μου πρωτοβουλία βιαστικά στο τηλέφωνο λέγαμε τα νέα μας, για κάποιο «μυστήριο λόγο»(που δεν έμαθα ποτέ, ούτε τον ρώτησα, ούτε έχει πλέον σημασία…) εξαφανίσθηκε και τώρα πλέον δεν μού άφησε καμία ελπίδα για εκείνο το μετέωρο που συνηθίζουμε να λέμε εμείς οι άνθρωποι «κάποια στιγμή θα τα πούμε» ….
Αχ…ρε Χρήστο!!!
Θα λείψεις σε όλους εμάς που γνωρίσαμε έναν ευαίσθητο και ξεχωριστό άνθρωπο, έναν ανεκτίμητο φίλο και σύντροφο που η μουσική και η τέχνη ήταν η ίδια σου η ζωή!
Θα μου λείψουν αγαπημένε μου φίλε και σύντροφε το ευφάνταστο χιούμορ σου, η πνευματικότητά σου, οι γνώσεις σου, οι νυχτερινές συναντήσεις μας εδώ στο σπίτι, οι αγωνίες και οι διαψεύσεις σου για μια πορεία δημοκρατική και ανθρώπινη σε τούτο τον κόσμο τον βάρβαρο(και μάταιο), θα μου λείψουν οι «εξαντλητικές» μας συζητήσεις και αναζητήσεις που περνούσαν τα σύνορα και τον μικρόκοσμο της «ιδεολογικής διαφωνίας» που με μαθηματικό τρόπο φθάνει πάντοτε στο γνωστό αδιέξοδο «θέλουμε όλοι να αλλάξει αλλά πώς ο Κόσμος θα αλλάξει χωρίς να αλλάξουμε τους εαυτούς μας»? …
Θα μου λείψει η σπάνια ηθική και ανθρωπιά σου, ο ανεξάρτητος και αδογμάτιστος χαρακτήρας σου, η ευαισθησία σου που έχει γίνει «δυσεύρετο είδος» στην ανέκφραστη εποχή της ηλεκτρονικής «επικοινωνίας» και αδάμαστης κατανάλωσης….
Εν τέλει καλέ μου Χρήστο δεν μένει τίποτα από όλα αυτά που «τρώνε» τον πολύτιμο χρόνο της φευγάτης και μικρής μας ζωής και τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία πέρα απ το να βρισκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο ζωντανοί, όσο είμαστε ζωντανοί μέχρι πότε «ξαφνικά» και πότε «ήσυχα» η υπαρξιακή μας αγωνία να πάρει την απάντηση…. «Τα πάντα ρει και ουδέν μένει»!!!
Ναι ομολογώ τέτοια ώρα δύσκολη με το «μαντάτο» σου στην καρδιά σαν μαχαίρι πως το πήρα κι εγώ αργά είδηση πως στην ζωή δεν υπάρχουν «βεβαιότητες» και πάντα κάτι ξεφεύγει από το «αλάνθαστο» και την «σιγουριά» μας!!!
Σημασία έχει να μείνουμε "μέχρι το τέλος", ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!
Θα σε συναντώ στο παγωμένο χειμωνιάτικο κύμα της θάλασσας, στους δρόμους που η καθημερινότητα πολεμά να «σκεπάσει» την μνήμη των χαμένων μας αγαπημένων, στις κορφές των βουνών που ανταμώνει ο δυνατός αέρας με τις τελευταίες κόκκινες αχτίδες του ήλιου…. Θα’ σαι παντού, εσύ και όλοι οι μονάκριβοι που χάνουμε !
Και «κάποια στιγμή» θα τα πούμε αν …ο «άγνωστος θεός» το θελήσει, η «δεύτερη ζωή» που λένε…
Αλήθεια «ποιός το ξέρει» όπως τραγουδούσε κι ο Δημήτρης Χορν….
Καλή αντάμωση φίλε και σύντροφε!!!!......
Αχ…ρε Χρήστο!
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
