Στο σχολείο, οι μικρές εκδρομές μας γίνονταν στο λόφο ή στο Πεδίον του Άρεως. Εάν στην πλατεία Εξαρχείων έμαθα να περπατάω, στο λόφο και στο πάρκο εμαθα να τρέχω. Το πρώτο μου μπάσκετ το έπαιξα στο γήπεδο του Στρέφη και αργότερα ξεκίνησε το ποδόσφαιρο με την ομάδα της Ολύμπιας και του Αστέρα Εξαρχείων στο Λυκαβηττό και στην Αλεπότρυπα.
Και μετά ήρθε σταδιακά η εξαθλίωση. Και στον ορίζοντα των τελευταίων ετών «παντρεύτηκαν» χρονικά ο Αστέρας, ο αξέχαστος προπονητής μας Μιχάλης Λώλος, η παρακμή των Εξαρχείων, η εκλογή μου στο Δήμο, τα πολιτικά παιχνίδια που κατέστρεψαν τη γειτονιά, τα ναρκωτικά, ο ιστορικός σύλλογος των κατοίκων, η ελπίδα, η αγωνία μας, οι συνεχείς διαμαρτυρίες στο Δημοτικό Συμβούλια και στα ΜΜΕ και η ατέλειωτη μάχη για να σωθούν τα Εξάρχεια που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Όλοι θέλουμε ανάπλαση στο λόφο του Στρέφη, ακόμα και εάν χρήματοδοτηθεί από ιδιώτες. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που δεν μπορούν να παραβλεφθούν.
Η Δημοτική αρχή επέλεξε να μην κάνει διαβούλευση με τους κατοίκους. Γνωρίζει πολύ καλά και τους θεσμικούς φορείς και τους μεμονωμένους δραστήριους πολίτες τους οποίους έπρεπε να καλέσει για συζήτηση και ενημέρωση.
Επέλεξε να περάσει το θέμα κατευθείαν από το Δημοτικό Συμβούλιο και όχι πρώτα από την Δημοτική Κοινότητα ως όφειλε θεσμικά. Αν αργότερα προσπαθήσει να πράξει κάτι από αυτά θα είναι αργά, απλούστατα διότι ουσιαστικά οι όροι και οι προϋποθέσεις της «υιοθεσίας» έχουν εγκριθεί.
Επέλεξε να «ξεχάσει» την ανακατασκευή της οροφής του κλειστού γυμναστηρίου που θα μπορούσε να γίνει είτε «πράσινη ταράτσα» είτε να καλυφθεί με οικολογικά υλικά ώστε να σταματήσει και η εκκωφαντική ηχορρύπανση που καταστρέφει τις ζωές των κατοίκων τους θερινούς μήνες.
Επέλεξε να «ξεχάσει» τις επικίνδυνες κλίμακες-σκάλες που δυσκολεύουν την πρόσβαση από όλες τις πλευρές στο λόφο και στα γύρω σπίτια όπως και τα σπασμένα πεζοδρόμια.
Επέλεξε να «ξεχάσει» τη σωτηρία του μοναδικού για την Αθήνα κτιρίου «Αίολος» της επονομαζόμενης «Ακρόπολης των Εξαρχείων» και το διαχρονικό αίτημα για πολιτιστική αξιοποίησή του.
Επέλεξε να «ξεχάσει» τη σύνδεση του νηπιαγωγείου και του δημοτικού με το χώρο πρασίνου.
Επέλεξε να «ξεχάσει» το «βιότοπο Στρέφη» με τους τσαλαπετεινούς, τα μικρά γεράκια, τα σπάνια πουλιά και τις νυχτερίδες για τον οποίο είχε δείξει ενδιαφέρον το WWF και άλλες περιβαλλοντικές οργανώσεις.
Τέλος «ξέχασε» κάτι ακόμα. Η εγκληματικότητα και οι βανδαλισμοί σε ένα πάρκο κατά τη γνώμη μου, μπορούν να αντιμετωπιστούν με ευκολία όταν υπάρχει πολιτική βούληση όπως έγινε αποτελεσματικά μετά τους υπερκομματικούς αγώνες όλων μας στο Πεδίον του Άρεως. Η πρόχειρη και ευάλωτη λύση με κάμερες δεν πρόκειται υποκαταστήσει τον ανθρώπινο παράγοντα. Αντίθετα δημιουργεί καχυποψίες.
Το σοβαρότερο ωστόσο. Ένας περιφραγμένος λόφος εξασφαλίζει εξόδους διαφυγής σε περίπτωση ξαφνικής πυρκαγιάς;
Κρίμα, γιατί η επιπόλαια αντιμετώπιση τέτοιων ζητημάτων δημιουργεί επιφυλάξεις ή αντιδράσεις που θα μπορούσαν και να μην υπάρχουν...
Κρίμα γιατί χάνονται ευκαιρίες για κάτι καλύτερο...
