“Είμαι έτοιμος για δουλειά”… Τέτοιο παλικάρι ήταν ο Σήφης!
"Kosmodromio"

Αντί αποχαιρετισμού, ορισμένα ανέκδοτα γεγονότα που δεν βρήκαν το φως της δημοσιότητας για τον αγωνιστή από τον Νίκο Κλειτσίκα.

Αντί αποχαιρετισμού στον Σήφη που μας άφησε νωρίς, ορισμένα ανέκδοτα γεγονότα που δεν βρήκαν το φως της δημοσιότητας για τον αγωνιστή, αφού το μελάνι με την επίσημη και γνωστή βιογραφία του θα κατακλύσουν τις...

νεκρολογίες.

Μάης του 1972 ο Σήφης Βαλυράκης δραπετεύει από τις φυλακές της χούντας στην Κέρκυρα, δεινός κολυμβητής κατόρθωσε να περάσει στην Αλβανία.

Αλλά, ας αφήσουμε τη διήγηση στον “Μάρκο” του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος – ΠΑΚ, τον Κώστα Τσίμα:

Τον Βαλυράκη δεν τον γνώριζα. Πέρασε κολυμπώντας στην Αλβανία, όπου παγωμένο κι εξαντλημένο τον συλλαμβάνουν οι Αλβανοί, σαν κατάσκοπο, και τον φυλακίζουν. Καταναγκαστικά έργα με μια χούφτα αλάτι, μια πατάτα κι ένα κομμάτι ξερό ψωμί, στη φυλακή έπαθε τέσσερις γαστροραγίες. Εμείς τον θεωρούσαμε δολοφονημένο από τη χούντα.

Το 1973, ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός πραγματοποιεί επίσκεψη στις αλβανικές φυλακές  κι ο Σήφης κατορθώνει να στείλει μήνυμα στη μάνα του. Έτσι μάθαμε ότι ζει.

Ξεκινήσαμε μια διεθνή κινητοποίηση για την απελευθέρωσή του. Ο Ανδρέας στέλνει μια ανοικτή επιστολή στον Εμβέρ Χότζα: “Είναι απαράδεκτο ένας παλιός αντιφασίστας που αγωνίστηκε εναντίον του φασισμού, να φυλακίζει αγωνιστές της δημοκρατίας και της ελευθερίας…”.

 

Με τη δημοσιοποίηση της επιστολής του Ανδρέα, όπως μου διηγήθηκε ο Σήφης, τον επισκέφθηκε η αλβανική αστυνομία, τον έντυσαν με ένα κουστούμι από τσουβάλι και του είπαν: “Είσαι ελεύθερος να φύγεις. Που θέλεις να πας;”. Ο Σήφης τους είπε Σουηδία, που ήδη είχε πάει πριν τη δικτατορία, αλλά του το ξέκοψαν: “Λίγο μακριά. Δεν διαθέτουμε χρήματα για τέτοιο εισιτήριο. Θα πας στη Ρώμη”.

Με εντολή του Ανδρέα κατεβαίνω στην Ιταλία να παραλάβω το Σήφη. Τον παρέλαβα από την Αμαλία Φλέμινγκ στο Μιλάνο… Δηλαδή παρέλαβα ένα κουστούμι από τσουβάλι με ένα σώμα που δεν θα ‘ταν ούτε 50 κιλά, χωρίς στομάχι, γερασμένο απ’ τις γαστρορραγίες, έναν άνθρωπο σαν τους εβραίους των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Το μόνο που έδειχνε ότι υπάρχει ζωή επάνω του ήταν τα μάτια, όλο δύναμη και φωτιά.

Στο Μιλάνο βρισκόταν καλεσμένος από τον δήμαρχο της πόλης, για μια ομιλία ο Ανδρέας και ο Σήφης ήθελε να τον συναντήσει.

Μετά το Μιλάνο έπρεπε να πάω το Σήφη στη Ρώμη, να συνέλθει και να φύγει για Σουηδία… ενώ τον ταΐζαμε παιδικές τροφές με το κουταλάκι.

Μετά από δύο μήνες τον ξαναείδα στη Σουηδία, που πήγα γιατί ήμουν υπεύθυνος για ένα τομέα του ΠΑΚ και μου είπε: “Είμαι έτοιμος για δουλειά”… Τέτοιο παλικάρι ήταν ο Σήφης!1

Η “δουλειά” που επισήμανε ο Σήφης, μιας κι ο “Μάρκος” είχε συγκεκριμένο τομέα ευθύνης στο ΠΑΚ, ήταν η ένοπλη αντίσταση στην αμερικανοφασιστική χούντα…

Καλό ταξίδι Σήφη… θα ‘χεις καλή παρέα…

Νίκος Κλειτσίκας, “Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα και ο αντιδικτατορικός αγώνας στην Ιταλία”, Αθήνα 2000, εκδόσεις Προσκήνιο, σελ. 137 (εξαντλημένο)
 
Top