Μα καλά, γι’ αυτό διώξαμε τον Σύριζα; (Ή όταν σε πάρει στην πλάκα ο λαός)
Τα χρόνια της «ελπίδας», τότε δηλαδή που μας κυβερνούσε ο Σύριζας, μπορεί να υποφέραμε σε όλα τα επίπεδα με την ισοπέδωση και σχεδόν ολική καταστροφή των πάντων, αλλά τουλάχιστον γελούσαμε.Όσοι τουλάχιστον εξ ημών διαθέτουμε χιούμορ.
Υπήρχε μπόλικο υλικό για 3 επιθεωρήσεις την ημέρα.
Ποιος Χατζηχρήστος, ποιος Σεφερλής και ποιος Χάρι Κλιν;
Ολόκληρη η κυβέρνηση ήταν ένα μπουλούκι που σκόρπιζε αυθόρμητο γέλωτα.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Τον Χαϊκάλη; Τον Πάντζα; Τον Μπαρουφάκη; Τον Μπαλαούρα; Τον Γαβρήλο;
Και μάλιστα, προσωπικά γελούσα τόσο πολύ που αναρωτιόμουν τι θα κάνω ο ποταπός αν επιτέλους απαλλαγούμε από τους Συριζαίους;
Με ποιους θα γελάω;
Εσύ είσαι που το λες;
Μπορεί οι νυν να είναι πιο σοβαροφανείς, πιο στημένοι, πιο διαβασμένοι για τις κάμερες, να δείχνουν δηλαδή πιο συγκροτημένοι και πιο τεχνοκράτες, αλλά αν ψάξεις κάτω από τα επικοινωνιακά τρικ τότε βλέπεις την πραγματικότητα.
Η οποία δεν είναι καθόλου κολακευτική για το σύνολο του πολιτικού μας προσωπικού.
Διότι ασχέτως «ιδεολογίας» ή κομματικού μανδύα, στη βάση τους οι περισσότεροι πολιτικάντηδες είναι απλά ανθρωπάκια με τις ανθρώπινες αδυναμίες τους, τα διάφορα συμπλέγματα και τις αναπόφευκτες γκάφες.
Κι αυτό είναι φυσικό, αφού δεν μιλάμε για διανοούμενους… κάθε άλλο.
Ο μέσος υπουργός ξεκίνησε στην εφηβεία του να κολλάει αφίσες, να χειροκροτάει κομματάρχες και να «διαδρομίζεται» μέσα από «ζυμώσεις». Δατς ολ…
Αν κατά τύχη έχει και κάποια ουσιαστική παιδεία (όχι απλά ένα φτυχίο), τότε ίσως πετύχει τους στόχους του χωρίς να γελοιοποιείται κρυπτόμενος απλά πίσω από ένα κοστούμι, μια γραβάτα και μπόλικους παρατρεχάμενους.
Αν όχι, τότε το γέλιο παράγεται αβίαστα.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά βλέποντας στη τηλεόραση τον νέο Μπάνο, δηλαδή τον Νικ Χαρντ, ο οποίος με τη σειρά του ζει το όνειρο κυκλοφορώντας παντού ντυμένος κομάντο και συνοδευόμενος από διάφορους υποτακτικούς στρατιωτικούς, πυροσβέστες, παρακεντέδες κλπ., δίνοντας διαταγές δεξιά κι αριστερά, οργανώνοντας φιέστες.
Πάντα με ύφος που δεν σηκώνει κουβέντα…
Τελευταίο σόου αυτό που είδαμε με την πολυθρύλητη άφιξη στα σύνορα των 3 εκατομμυρίων εμβολίων, που τελικά ήταν εννιά χιλιάδες, ίσα ίσα δηλαδή για να εμβολιαστούν οι μετακλητοί και οι διορισμένοι σύμβουλοι, έτσι ώστε να συνεχίσει να υπάρχει το κράτος.
Και τι δεν ακούσαμε όλες αυτές τις προηγούμενες μέρες, τόσο από κυβερνητικούς και τα παπαγαλάκια τους, όσο και από τα «ανεξάρτητα» ΜΜΕ…
Ξεκίνησαν να λένε πως θα γίνονται 2 εκατομμύρια εμβολιασμοί τον μήνα, πήγαμε στο 1 εκατομμύριο, μετά στις 300 χιλιάδες και τώρα έφτασαν στην Ελλάδα μόλις εννέα χιλιάδες σε δυο χαρτοκιβώτια.
Όλο αυτό που είδε ο κόσμος δηλαδή, που αφορά στην άφιξη (επαναλαμβάνω) δύο μόλις κιβωτίων με εμβόλια, τα οποία μετέφερε όχι κονβόι νταλικών, όπως μας έλεγαν, αλλά ένα… πολωνικό φορτοταξί.
Το οποίο υποδέχτηκε στον Προμαχώνα ο ευθυτενής Νικ Χαρντ παρέα με 2-3 ταξίαρχους και άλλους ένστολους βαλέδες, θυμίζοντας τον Μπάνο που λέγαμε όταν υποδεχόταν με κατάνυξη και ευλογούσε το Άγιο Φως…
Και να ήταν μόνο η κουστωδία του κ. Γενικού;
Όχι… μέχρι και μονάδες των ΕΚΑΜ είχαν πάρει θέση, μη τυχόν και επιτεθεί στο φορτοταξί καμιά Χεζμπολάχ κι έχουμε ντράβαλα.
Μάλιστα, αν και το φορτηγάκι διήνυσε χιλιάδες χιλιόμετρα στην Ευρώπη μόνο και έρμο, στην διαδρομή από Προμαχώνα προς Αττική το συνόδευαν δεκάδες περιπολικά, κλούβες των ΜΑΤ, μπορεί και ελικόπτερα ΑΠΑΤΣΙ, ποιος ξέρει;
Κι όταν έκανε διάλειμμα σε ξενοδοχείο για να ξεκουραστεί και να φρεσκαριστεί ο οδηγός του, απ’ έξω φύλαγαν σκοπιά δεκάδες πάνοπλοι αστυνομικοί, κλιμάκια της αντιτρομοκρατικής και της ΕΥΠ, ακόμη κι ο ίδιος ο Νικ Χαρντ… άγρυπνος φρουρός των χαρτοκιβωτίων.
Με φήμες κακότροπων να μιλάνε και για ενεργοποίηση των ΠΑΤΡΙΟΤ!
Τόση κινητοποίηση αστυνομικών δυνάμεων είχα να δω από το βράδυ της 17 Νοέμβρη του 1973…
Να δείτε που την επόμενη παρτίδα μπορεί να την υποδεχτεί και η ίδια η ΠτΔ, ή ακόμη και η Μαρέβα.
Χώρια τα αγήματα του ναυτικού και τα άρματα μάχης που αυτή τη φορά δεν χρειάστηκαν.
Κάτι ανάλογο θα γίνει και με την τρίτη παρτίδα, μέχρι που να βαρεθεί ο κόσμος, να κουραστούν και τα κανάλια και να δούμε κάτι αντίστοιχο με τις προσεληνώσεις των APOLLO στο φεγγάρι, που στην τρίτη και τέταρτη φορά τηλεφωνούσε ο κόσμος στα κανάλια και διαμαρτύρονταν γιατί διέκοπταν το κανονικό πρόγραμμα για να δείξουν μια από τα ίδια.
Πάντως πέρα από το γέλιο της υποδοχής, η όλη κατάσταση μου θύμισε εκείνη την ιστορία του Καποδίστρια με τις πατάτες. Λέτε;
Λογικό είναι, αφού αν κρίνουμε από την ανταπόκριση των πολιτών και δη των υγειονομικών να εμβολιαστούν, που είναι επιεικώς χαλαρή, τότε ίσως όντως να χρειάζονται όλα αυτά τα σόου και τα ταρατατζούμ για να πειστούμε να κάνουμε το απαραίτητο εμβόλιο.
Μάλιστα πρώτοι πρώτοι, για λόγους συμβολικούς λέει, θα εμβολιαστούν οι πολιτειακοί παράγοντες, μετά οι διάφοροι απαραίτητοι για το έθνος αρχηγοί κομμάτων, κρατικοί αξιωματούχοι, οι υπουργοί, οι βουλευτές και οι υπερήλικες.
Κι αν κρίνω από την πρώτη παρτίδα, τότε υπολογίζω πως ο μέσος υγιής 30αρης θα εμβολιαστεί κατά τον επόμενο Δεκέμβριο, αν όλα πάνε καλά… εκτός κι αν έχει προλάβει κι αυτός να διοριστεί μετακλητός σύμβουλος υπουργείου ως τότε, οπότε και θα έχει προτεραιότητα.
Και βέβαια, εκτός από την φαιδρότητα του όλου εγχειρήματος, της κρατικής κινητοποίησης δηλαδή με τον κωδικό «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», έχεις και τους διάφορους χειροκροτητές, εκείνους που επί Σύριζα έκαναν μόκο κι απλά ανέβαζαν τραγούδια του Ρέμου και φωτό με λουλούδια στο φέσιμπουκ, να είναι σήμερα βασιλικότεροι του βασιλέως και να κατακεραυνώνουν οποιαδήποτε κριτική ως «σαμποτάζ συριζαίων».
Ή να χαρακτηρίζουν όσους γελάνε με την αστειότητα της «υποδοχής» των 2 χαρτόκουτων ως… ψεκασμένους, αντιεμβολιαστές, σαλεμένους συριζαίους και άλλα τέτοια διάφορα, που ή τα βγάζουν από μόνοι τους για να δικαιολογήσουν την πλήρη υποταγή τους στο κόμμα που τους υπόσχεται διορισμό, ή τους τα δίνουν σκονάκι οι ήδη διορισθέντες απ’ ευθείας από το Μαξίμου.
Ξεχνώντας όλοι αυτοί πως η κριτική στην εκάστοτε εξουσία (και το χιούμορ) είναι ενδείξεις υγείας, ενώ το αδιάκριτο χειροκρότημα απλά υποκρύπτει ιδιοτέλεια.
Και πολλές φορές η γελοιοποίηση πολιτικάντηδων, με την χλεύη που συνεπάγεται, είναι πολύ χειρότερο όπλο εναντίον τους ακόμη και από την οποιαδήποτε συγκροτημένη και με σαφή πολιτικό λόγο αντιπολιτευτική κριτική.
Όταν δηλαδή σε πάρει στην πλάκα ο λαός, τότε τα ψωμιά σου είναι μετρημένα.
Τότε αρχίζει και η πραγματική αντίστροφη μέτρηση.
ΥΓ-Βλέποντας τον πρωθυπουργό και την ΠτΔ να στήνουν επικοινωνιακές φιέστες με συσσίτια και με κάμερες, αναρωτήθηκα: Μα καλά… γι’ αυτό δεν διώξαμε τον Σύριζα; Για να μην φτάσουμε στα συσσίτια;
Αν τα θέλαμε θα στέλναμε τον Στρατούλη στο Μαξίμου.
Τι δεν καταλαβαίνω;
