Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δεν μας φτάνει η σοβαρότατη υγειονομική απειλή και η εξίσου σοβαρή κοινωνικο-οικονομική κρίση που την ακολουθεί πάρα πόδας, ένα διεθνές περιβάλλον πιο επικίνδυνο από ποτέ, έχουμε και την ελληνική πολιτική τάξη και το κράτος να τα διαχειριστούν όλα αυτά! Ζήτω που καήκαμε.
Η κυβέρνηση νομίζει, φαίνεται, ότι έχει βρει χρυσή ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τον κορονοϊό για να προωθήσει το αφήγημα «νόμος και τάξη», σε μια χώρα που η έννοια του κράτους δικαίου είναι ανέκδοτο. Τις προάλλες έβγαλαν μια εντολή να μη μεταφέρουν ανασφάλιστους με το ΕΚΑΒ στις εντατικές της Θεσσαλονίκης και την πήραν πίσω μόνο μετά την κατακραυγή. Εν μέσω πανδημίας προχώρησαν, κατ’ εντολήν των διεθνών τραπεζών, έναν πτωχευτικό κώδικα που «καρατομεί» μεγάλο μέρος του πληθυσμού και ήθελαν/θέλουν να περάσουν περαιτέρω μείωση των (ανύπαρκτων πλέον) εργατικών δικαιωμάτων, σε μια χώρα που το ένα όγδοο των εργαζομένων «αμείβεται» με 200 ευρώ. Προκαλούν μεγάλη σύγχυση στην κοινωνία εξαιτίας των αντιφάσεων στα όσα λένε.
Τις προάλλες ένας γνωστός μου, μακροχρόνια άνεργος με ένα παιδί, μου έλεγε ότι δεν μπορεί να πάρει το γλίσχρο επίδομα των 400 ευρώ, γιατί δούλεψε δύο μέρες και του έκαναν πρόσληψη για να είναι νομότυποι! Με δύο ημέρες απασχόληση τον χρόνο δεν θεωρείσαι μακροχρόνια άνεργος! Πως θα ζήσει αυτός ο άνθρωπος και η οικογένειά του;
Εδώ και αιώνες, ο Χομπς έγραφε ότι για να νομιμοποιείται ένα κράτος πρέπει να προστατεύει τους πολίτες του.
Στο ζήτημα τώρα του Πολυτεχνείου, ο κ. Χρυσοχοίδης έχει όντως ένα σωστό επιχείρημα. Δεν είναι λογικό να γίνουν μαζικές διαδηλώσεις για το Πολυτεχνείο εν μέσω έξαρσης κορονοϊού, όπως δεν πραγματοποιήθηκαν εορτασμοί για την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου και όπως δεν γίνονται λειτουργίες. Το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Είναι ότι στην προσπάθειά του, νεοφώτιστος στη Δεξιά καθώς είναι, να αποδείξει ότι είναι καθαρόαιμος, «σκληρός» δεξιός και χρήσιμος στο κόμμα όπου «μετανάστευσε», συμπεριφέρεται ως βασιλικότερος του βασιλέως. Ξεκίνησε όχι με προσπάθεια διαλόγου, πειθούς και συνεννόησης, αλλά με το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». ‘Εφτασε να απειλεί ότι θα συλλάβει μικρές αντιπροσωπείες βουλευτών που θέλουν να πάνε στο Πολυτεχνείο και μετά στην αμερικανική Πρεσβεία, με μάσκες και τηρώντας τις αποστάσεις. Αργότερα ο κ. Γεραπετρίτης είπε ότι θα επιτραπεί στα κόμματα να καταθέσουν στεφάνια στο Πολυτεχνείο «κατόπιν συνεννοήσεως». Για την αμερικανική πρεσβεία δεν είπε τίποτα βέβαια. Ο κ. Πάιατ λειτουργεί, εν τοις πράγμασι, εδώ και πολύ καιρό, ως ο υπέρτατος θεσμός της χώρας μας.
Αυτό θα ήτανε όντως μια λύση, θα μπορούσαν δηλαδή ολιγομελείς αντιπροσωπείες των κομμάτων και οργανώσεων που το επιθυμούν να πάνε και στο Πολυτεχνείο και στην αμερικανική πρεσβεία, αποτίοντας φόρο τιμής στην εξέγερση και διαμαρτυρόμενοι για τα αμερικανικά εγκλήματα κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, τηρώντας τα μέτρα προφύλαξης και χωρίς να θέσουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία.
Μια κυβέρνηση που θέλει να διατηρήσει ένα ελάχιστο κοινωνικής συνοχής, εν μέσω μάλιστα μιας τέτοιας σοβαρής κρίσης, εξαντλεί όλα τα μέσα, περιλαμβανομένης της κοινής λογικής, προτού καταφύγει σε μετωπικές αντιπαραθέσεις.
Αλλά δεν φέρει ευθύνη μόνο η κυβέρνηση. Αριθμός κομμάτων και οργανώσεων που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά, επιμένουν από την πλευρά τους να πραγματοποιήσουν εν μέσω πανδημίας μαζικές διαδηλώσεις, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στη δημόσια υγεία και για τις υγειονομικού χαρακτήρα απαγορεύσεις. Παραδόξως οι ίδιοι επικρίνουν ταυτόχρονα (και πολύ σωστά) όσους ιερείς και πιστούς θέλουν να συνεχιστούν κανονικά, εν μέσω πανδημίας οι λειτουργίες, οι μεταλήψεις κλπ.
Μπορεί κάποιος, αν θέλει, να πιστεύει ότι δεν υπάρχει κορονοϊός, ότι είναι μια απλή γρίππη, ότι δεν χρειάζεται lockdown και ότι τα μέτρα καταπολέμησης της πανδημίας δεν είναι παρά συνωμοσία. Δεν απαγορεύεται ούτε να το σκέπτεται, ούτε να το λέει, προς το παρόν τουλάχιστο η σκέψη δεν απαγορεύεται, αν και πλησιάζει η στιγμή που θα συμβεί κι αυτό. Διακινδυνεύει βέβαια, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, όποιος τα υποστηρίζει να δει μεγάλο μέρος της κοινωνίας να τα θεωρεί προσβολή προς τους νεκρούς, τους αρρώστους, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και τις οικογένειές τους, όπως και προς τα οικονομικά θύματα της υγειονομικής κρίσης.
Αν κάποια οργάνωση πιστεύει λοιπόν ότι δεν υπάρχει κορονοϊός, ότι είναι απλή γρίππη ή ότι δεν χρειάζεται το lockdown, τότε ας έχει το θάρρος να βγει και να το πει αναλαμβάνοντας τις ευθύνες. Ακόμα και αν τα πίστευε αυτά, θα όφειλε πάντως να πειθαρχήσει στα γενικά μέτρα υγειονομικής προστασίας. Ακόμα κι αν κάποιος διαφωνεί με το α’ ή β’ μέτρο υγειονομικό μέτρο, οφείλει να το τηρεί, γιατί αλλοιώς θα γίνουμε από κοινωνία ζούγκλα. Αν είναι σωστό να γίνουν μαζικές διαδηλώσεις σε αντίθεση με τις υγειονομικές απαγορεύσεις, τότε είναι σωστό να γίνονται και λειτουργίες όσων το επιθυμούν ή ποδοσφαιρικοί αγώνες, θεατρικές παραστάσεις και οποιαδήποτε άλλη κοινωνική εκδήλωση.
Απειθαρχία και ανυπακοή
Η «απειθαρχία» και η «ανυπακοή» μπορούν και πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο όταν οι εξουσίες υπερβαίνουν τη νομιμοποίηση που διαθέτουν, για σκοπούς πολύ σπουδαίους, που τους αντιλαμβάνεται η κοινωνία και όταν έχουν εξαντληθεί τα άλλα μέσα. Αν έχεις απέναντί σου αίφνης μια στρατιωτική δικτατορία, τότε μπορείς να εξετάσεις και το να προσφύγεις ακόμα και σε ένοπλη πάλη και τρομοκρατία. Ακόμα και ο κ. Σημίτης βοηθούσε αυτούς που έβαζαν βόμβες επί χούντας – ή τουλάχιστο προσπάθησε.
Επαναστατική πράξη δεν είναι να διαδηλώνεις για το Πολυτεχνείο εν μέσω κορονοϊού. Ενας αληθινός επαναστάτης («μη συμβιβασμένος» κατά τον ορισμό του Μάνου Χατζηδάκη) είναι αυτός που έχει το θάρρος να εγκαταλείψει το τελετουργικό της οργάνωσης στην οποία ανήκει ή της ιδεολογίας που λέει ότι πρεσβεύει, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Η βάση της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, το ηθικό της πρόταγμα, είναι η αγάπη για τον άνθρωπο. Οι καταστροφές της αριστεράς οφείλονται ιστορικά στην εγκατάλειψή του. ΚΙ πιο επιτυχής από τους αριστερούς επαναστάτες όλων των εποχών, ο Λένιν, του οποίου δηλώνουν θαυμαστές πολλοί εκ των προτιθεμένων να διαδηλώσουν, έλεγε «συγκεκριμένη ανάλυση, συγκεκριμένης κατάστασης».
Επιχειρώντας μαζικές διαδηλώσεις για το Πολυτεχνείο εν μέσω πανδημίες, όσες οργανώσεις το επιλέγουν, προσφέρουν βούτυρο στο ψωμί του Χρυσοχοΐδη και του κάθε Χρυσοχοΐδη. ‘Ερχονται σε άνευ λόγου σύγκρουση με τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που υποστηρίζει τα μέτρα αποφυγής της υγειονομικής καταστροφής. Δεν ενεργούν με θάρρος, αλλά μάλλον από φόβο τι θα απογίνουν αν φανούν «υποχωρητικοί». Δεν υπερασπίζονται τη μνήμη και τους νεκρούς μιας από τις λαμπρότερες στιγμές της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Συνδράμουν αντικειμενικά και προσφέρουν έδαφος εν τέλει στους φορείς ενός απεχθούς «νεοθνικόφρονος» αναθεωρητισμού, που επιχειρεί να αμφισβητήσει ακόμα και τα πραγματικά γεγονότα του1973 και να αποδώσει την ευθύνη του κυπριακού εγκλήματος όχι στη στρατιωτική δικτατορία, που επιβλήθηκε από τους Αμερικανούς για να το διαπράξει, αλλά σε αυτούς που ξεσηκώθηκαν εναντίον της! Και που αναπτύσσεται μαζικά στη χώρα, στο πρόσφορο έδαφος που δημιούργησαν οι βαριές ήττες του ελληνικού λαού το 2010 και το 2015. Αναθεωρητισμός που δεν είναι λιγότερο, ίσως είναι και περισσότερο επικίνδυνος από τις εθνομηδενιστικές σαχλαμάρες που κυριάρχησαν μεταξύ 1990 και 2010 και συνεχίζουν ακόμα να κυριαρχούν στην πολιτική ελίτ και στα πανεπιστήμια. Το ένα άλλωστε ρεύμα διαστρέβλωσης της ελληνικής ιστορίας και του νοήματός της τροφοδοτεί το άλλο στην πραγματικότητα.
Σημειωτέον ότι η επιθυμούσα να ονομάζεται Αριστερά θα υπερασπιζόταν πολύ καλύτερα την εθνική και λαική κληρονομιά της εξέγερσης του 1973, αν, αντί της «επαναστατικής γυμναστικής», επέλεγε τον δρόμο της συστηματικής και τεκμηριωμένης ανασκευής όλων αυτών των ανοησιών που διαδίδονται τώρα μαζικά στη χώρα όχι μόνο για το Πολυτεχνείο, αλλά επίσης για τη δικτατορία του Μεταξά, το ΕΑΜ, τον Εμφύλιο, τον Παύλο και τη Φρειδερίκη, την αμερικανική πολιτική στην Ελλάδα και την Κύπρο, την τουρκική εισβολή του 1974. Αντί να κάνουν αυτό, τα στελέχη της και οι πανεπιστημιακοί της, από τεμπελιά και κυρίως καιροσκοπισμό, επαναλαμβάνουν την τακτική που ακολούθησαν με τη Χρυσή Αυγή. Να βρίζουν συλλήβδην τους οπαδούς της ως φασίστες και ακροδεξιούς, συσπειρώνοντάς τους αντί να μπαίνουν σε υπομονετικό, επίμονο και τεκμηριωμένο διάλογο μαζί τους. Επαναπαυόμενοι (και κάνοντας καριέρες) επί της κληρονομιάς της ιδεολογικής ηγεμονίας των αριστερών ιδεών, για να επιτευχθεί η οποία δεν έκαναν τίποτα οι ίδιοι και η οποία δεν υφίσταται πλέον στη χώρα, εν πολλοίς και εξαιτίας της πολιτικής και συνολικής τους δράσης. (Δεν υπάρχει λόγος να γίνουμε πιο «κακοί» αναφέροντας την πραγματική στάση ορισμένων από τις οργανώσεις που θέλουν να διαδηλώσουν, πως οι ηγεσίες τους αντιμετώπισαν τότε τους ξεσηκωμένους φοιτητές).
Ο Λένιν που είναι το ίνδαλμα αρκετών από αυτούς που θέλουν να διαδηλώνουν θορυβήθηκε τόσο πολύ από τις υποτιθέμενες «υπερεπαναστατικές» τάσεις των οπαδών του που, μέσα στη φωτιά του εμφυλίου και της ξένης επέμβασης, βρήκε χρόνο να γράψει ένα βιβλίο με τον τίτλο «Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού». Είκοσι χρόνια αργότερα, παρατηρώντας τα ίδια φαινόμενα, ο Τρότσκι υποστήριξε ότι αυτό που ήταν «παιδική» στα 1920, είχε ήδη εξελιχθεί σε εκφυλιστική «γεροντική» αρρώστια του κομμουνισμού.
Οι «αρνητές» του κορονοϊού
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση στην υπόθεση των διαδηλώσεων του Πολυτεχνείου. Υπό τις συνθήκες που πραγματοποιούνται κινδυνεύουν να προσλάβουν αντικειμενικά, ανεξαρτήτως της πρόθεσης των οργανωτών τους, και χαρακτήρα εκδηλώσεων κατά του lockdown. Αυτό δεν βοηθάει ασφαλώς την υπεράσπιση της εξέγερσης και του νοήματός της στη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού που υποστηρίζει το μέτρο (και οι περισσότεροι, κατά τις δημοσκοπήσεις, λένε ότι έπρεπε να επιβληθεί νωρίτερα).
Υπάρχει όμως στην κοινωνία και ένα άλλο ρεύμα, μειοψηφικό αν και όχι ασήμαντο, και πολύ φανατικό στις απόψεις του, έστω κι αν συμπιέζεται τώρα από την πραγματική κατάσταση. Αυτοί δηλαδή που διακρίνονται από δικαιολογημένο φόβο αλλά και θυμό και οργή και αμφισβητούν (όχι άδικα) όλους τους κοινωνικούς θεσμούς (κράτος, πολιτικά κόμματα, επιστήμονες, ΜΜΕ, Εκκλησία κλπ.), καταλήγοντας όμως ενίοτε να υιοθετούν καθαρά παράλογες θεωρίες για την πανδημία. Συνδυάζει μια πολύ υγιή αμφισβήτηση με καθόλου υγιείς τάσεις φυγής από την πραγματικότητα, τον ορθολογισμό και την επιστήμη, τείνει συχνά να «πετάξει το μωρό μαζί με τα βρώμικα νερά». Αν υπήρχε αριστερά άξια του ονόματος που διεκδικεί, θα έπρεπε να απευθυνθεί σε αυτούς τους ανθρώπους, να τους μιλήσει και να τους ακούσει. ‘Όπως θα έπρεπε να έχει επίσης ένα συνεκτικό σχέδιο, εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές, για την αντιμετώπιση και του κορονοϊού και της οικονομικής κρίσης.
‘Ετσι όπως έχουν τα πράγματα κινδυνεύει να συναντηθεί άκριτα με ρεύματα παραλογισμού που βαδίζουν σε τελείως διαφορετική από τη δική της κατεύθυνση. Επειδή όμως αυτό το φαινόμενο είναι πολύ σοβαρό και βαθύ, ήρθε για να μείνει και θα έχει πολύ κρίσιμες πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες, ελπίζουμε ότι θα μας δοθεί η ευκαιρία να το συζητήσουμε αναλυτικά, όπως δηλαδή, αξίζει σε άλλο άρθρο μας.
