«Ίδιος άνθρωπος, ίδια ώρα, ίδιο σώμα, άλλη πόζα... Θα κάνω αυτό το ποστ για να αντικρίσω την δική μου ντροπή • Συζητούσαμε πολύ προχθές για το πόσο έχει ξεφύγει η κατάσταση με τα φώτοσοπ και τα σμουθνες και τα «μαζέματα» με απλικέισον στα σώματα εδώ στο ίνσταγκραμ. Ξέρω ότι στην βάση τους τα social media είναι μια ιλουστρασιον εκδοχή της ζωής όλων μας, αλλά πόση ευθύνη έχουμε που συντηρούμε μόνιμα και μόνο αυτήν την όψη της, μετατρέποντας την σε ουτοπική κανονικότητα; Πολλή! Μας είπαν «Αυτό το πρότυπο γυναίκας είναι το όμορφο» κι εμείς πειστήκαμε και προσπαθούμε όλες να του μοιάσουμε. Σε αυτό το ένα. Το αψεγάδιαστο. Όλες. Και γιατί; Για να αρέσουμε περισσότερο στους άντρες; Για να μας θαυμάζουν περισσότερο οι γυναίκες; Για να μην αντικρίσουμε ποτέ τον ολόκληρο εαυτό μας; Για να παραμείνουμε βολικά θύματα μιας ολόκληρης βιομηχανίας που μας θέλει να μην αντέχουμε την όψη φλοιού πορτοκαλιού στα πόδια μας, ενώ το 90% από εμάς την έχει; Έλα μωρέ παιδιά... μέχρι πότε; Είμαι 1,67. 60 κιλά. Γυμνάζομαι εδώ και χρόνια. Προσέχω να τρέφομαι υγιεινά όσο μπορώ. Όχι πάντα. Όχι με τον ίδιο τρόπο κάθε περίοδο. Έχω χαλάρωση και κυτταρίτιδα που φαίνονται περισσότερο με συγκεκριμένο φως και σε συγκεκριμένες στάσεις, κυρίως σε αυτές που καθόμαστε κανονικά σαν άνθρωποι δηλαδή και όχι σαν ινφλουένσερς. Και δεν πειράζει. Δεν με ορίζει μια στιβάδα δέρματος. Να μην αρέσουμε καθόλου αν είναι να αρέσουμε μόνο για την λεία στιβάδα δέρματός μας φίλη μου. Μας τραβάει η βαρύτητα κάθε δευτερόλεπτο. Όλα θα αλλοιωθούν αργά ή γρήγορα. Κράτα την ψυχή. [ λίγο πιο αληθινή ]».
