Οι τοίχοι μιας πολυκατοικίας σε κεντρικό σημείο της Κωνσταντινούπολης «σκεπασμένοι» με 440 ψηλοτάκουνα ζευγάρια γυναικείων παπουτσιών που αντιστοιχούν στον αριθμό των γυναικοκτονιών από ενδοοικογενειακή βία κατά το 2018 στην Τουρκία, έργο του γνωστού Τούρκου καλλιτέχνη Βαχίτ Τούνα.
Η δίκη Τοπαλούδη ήταν από εκείνες τις λίγες υποθέσεις βιασμού/γυναικοκτονίας που έληξαν με δικαίωση του θύματος. Γιατί είναι λίγες; Γιατί στον καθεστηκότα τρόπο άσκησης της νομικής εξουσίας βασιλεύει το in dubio pro reo, αθωώνοντας αποδεδειγμένους βιαστές για λόγους νομιμοφάνειας. Γιατί βασιλεύει; Γιατί το κοινό περί δικαίου αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας, από τον ανώτερο δικαστικό μέχρι τον τελευταίο πολίτη, είναι στρεβλό. Γιατί είναι στρεβλό; Γιατί τόσα χρόνια πατριαρχικής επιβολής και γυναικείας αδράνειας μας έχουν ποτίσει μέχρι το μεδούλι. Και οι ανώτατοι λειτουργοί του νόμου είναι άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας, δεν είναι θεοί. Οσο αποκομμένοι από την κοινωνία κι αν επιδιώκουν να είναι, μέσα σε αυτήν έχουν ανατραφεί.
Σ’ αυτήν την κοινωνία, οι θύτες πίστεψαν ότι θα την έβγαζαν καθαρή, όπως τόσοι «συνάδελφοί» τους στο παρελθόν και δη χωρίς τις δικές τους κοινωνικές περγαμηνές (άλλως: πλάτες). Και εμφανίζεται μια εισαγγελέας που «παρεκκλίνει» – όχι των διαδικασιών αλλά της ανάλγητης και αρτηριοσκληρωτικά νομότυπης στάσης που «οφείλει» να διατηρεί η έδρα. Γιατί παρεξέκλινε; Γιατί από τη φύση τους τα σεξουαλικά αδικήματα, ακριβώς λόγω των γκρίζων ζωνών που αναγκαστικά θα προκύψουν, θα πέσουν θύματα της στείρας νομιμοφροσύνης. Πάντα θα υπάρχουν γκρίζες ζώνες, επομένως πάντα θα υπάρχουν αμφιβολίες που θα αθωώνουν τον δράστη. Είναι πιο πρόδηλο παρά ποτέ ότι αυτές οι υποθέσεις έχουν απόλυτη ανάγκη τον παράγοντα ανθρωπιά για να κριθούν δίκαια.
Η Αριστοτελεία Δόγκα μας ήταν απολύτως αναγκαία. Απέδειξε ότι για να δυναμιτιστεί ένα πάσχον σύστημα, αρκεί ένας άνθρωπος μέσα σε αυτό να κάνει σωστά τη δουλειά του, χωρίς να υποκύψει στις πιέσεις του. Η δίκη Τοπαλούδη δικαίωσε τις νεκρές μας και έθεσε βάσεις για την προστασία μας. Καθόλου παράξενο που ο δημόσιος λόγος ασχολείται με τον «συναισθηματισμό της εισαγγελέως» ενώ τόσο καιρό δεν άνοιξε μύτη για τον χυδαιότατο διασυρμό του θύματος και τη συνειδητή παραποίηση της αλήθειας. Η γλώσσα των βιαστών δεν διαφέρει δυστυχώς πολύ από τη γλώσσα της πλειονότητας των συμπολιτών μας, ανεξαρτήτως φύλου.
* Η Αλεξάνδρα Κ* είναι συγγραφέας.
