Μάρφιν, η τραγωδία δέκα χρόνια μετά...
Μετέχω νοερά σε όλες -όλες- τις σημερινές εκδηλώσεις μνήμης των δολοφονημένων από τους άγνωστους εκείνους που έβαλαν τη φωτιά στη Μάρφιν. Προσωπικά δεν τους ξέχασα ποτέ βέβαια και δεν μπορώ να περάσω από τη Σταδίου χωρίς να θυμηθώ το έγκλημα. Και χωρίς να παραμένω με την απορία πώς η αστυνομία και τότε του κ.Χρυσοχοΐδη δεν μπόρεσε (;) να βρει τους δράστες του.
Δεν ξεχνώ επίσης ότι ένα από τα θύματα, μια γυναίκα, φώναζε απελπισμένα για βοήθεια από το μπαλκόνι της φλεγόμενης τράπεζας και δεν την άκουγε κανείς από τους διαδηλωτές που πορεύονταν στο δρόμο. Μήτε το γεγονός ότι μία (άλλη;) ομάδα λίγων "οργισμένων", ξέχωρη (και αυτή) από την πορεία, μπήκε στο απέναντι μεγάλο βιβλιοπωλείο και αποπειράθηκε να το κάψει και το έσωσαν ηρωικά οι υπάλληλοί του. Αναγνωρίζοντας φαίνεται έναν από τους επίδοξους δράστες.
Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε χτες -και πόσο καλά έκανε- ότι το απίστευτο κράτος παραιτείται από την αναίρεση που άσκησε σε δικαστική απόφαση αποζημίωσης των συγγενών των θυμάτων αλλά και όσων υπαλλήλων της Μάρφιν που επέζησαν μεν αλλά είδαν τον Χάρο με τα μάτια τους..
Αυτό σημαίνει όμως ότι κάποιοι ανώτατοι δημόσιοι λειτουργοί υπέγραψαν την κατάπτυστη αίτηση αναίρεσης. Πότε; Και επί υπουργείας ποίου; Δεν μας το λένε. Κάποιοι ψέλλισαν μόνο ότι έτσι γίνεται πάντα με το Δημόσιο. Μπα;
Τέλος όσο βέβαιος είμαι για την καλή πίστη και ειλικρίνεια της Προέδρου της Δημοκρατίας τόσο αμφιβάλλω για την ειλικρίνεια της επιχείρησης που οργανώθηκε για σήμερα -μετά από δέκα έτη. Καπως πολιτικά πονηρή από τους κυβερνητικούς (τι επιδιώκουν;) και, επιμένω ανόητη από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης : οι απόντες, έστω και όταν καταθέτουν ξεχωριστά ένα δικό τους στεφάνι, έχουν συνήθως άδικο.
Πάντως έστω και έτσι όλα αυτά μας θυμίζουν μια τραγωδία χωρίς κάθαρση και τα θύματά της. Και οδήγησε μερικούς "επώνυμους'` γισ πρώτη φορά ίσως εκεί μπροστά.
ΡΣ
