"Παρακαλώ;" Του λέω.
"Απαγορεύεται να κάθεστε σε πεζούλι" μου απαντάει.
"Είμαι και κάποιας ηλικίας" του λέω κι εγώ για χιούμορ γιατί αρχίζω και θυμώνω αλλά δεν το δείχνω ακόμα.
"Ναι. Αλλά απαγορεύεται να κάθεστε".
"Αυτό που λέτε, μπορείτε να μου το αποδείξετε με κάποια επίσημη νομοθεσία; Με το συνταγματικό δίκαιο; Μιλάμε για Δημοκρατία αυτού του τόπου αυτή τη στιγμή;" Τον ρωτάω και είμαι έτοιμη να ξεκινήσω το κήρυγμα.
"Οχι" μου απαντάει με το στόμα ανοιχτό.
"Είμαι δημοσιογράφος" του λέω. "Μπορεί κανείς να μου απαγορεψει αυτή τη στιγμή να κάνω τη δουλειά μου; Να κάτσω στο πεζούλι και να παρατηρώ εσένα και το τί κάνεις; Που το πεζούλι είναι πέτρινο και προς δημόσια χρήση; Που έχετε τρελάνει τον κόσμο και έρχεστε με ύφος να μας ζητήσετε κάτι που δεν υπάρχει πουθενά επίσημα γραμμένο επειδή παίρνετε εντολές από αλλού αλλά δεν ξέρετε να μου απαντήσετε στα ερωτήματά μου αν το επιβάλλει κάπου το συνταγματικό δίκαιο αυτό που μου ζητάτε και αμφιβάλλω αν μπορείτε να μου απαντήσετε τί σημαίνει Δημοκρατία στη χώρα των τραμπούκων, αποφασίζω και διατάζω;"
"Έχετε δίκιο" μου λέει.
"Και άλλη φορά, στους ανθρώπους να πλησιάζετε με χαμόγελο. Όχι με αυτό το ύφος. Γιατί σας παρατηρώ πώς πλησιάζετε τη νεολαία αυτή τη στιγμή και δεν φταίνε τα παιδιά να σας φοβούνται. Μη τα δημιουργήσουμε περισσότερα προβλήματα απ' όσα έχουν ήδη με το αβέβαιο μέλλον τους στα σχολεία. Καταλάβατε;" Τον ρωτάω. "Και αν θες, έχω κι άλλα να σου πω. Όμως δεν μπορεί κανείς να μου αφαιρέσει το δικαίωμα στη ζωή με παράνομες ενέργειες που δεν υπάρχουν πουθενά γραμμένες. Θα κάτσω στην πέτρα. Μπορείς να με σηκώσεις;"
"Όχι" μου λέει.
"Ευχαριστώ" του απαντώ και φεύγω.
Τέλος. Περισσότερη ενημέρωση στη δημοτική αστυνομία λοιπόν. Να ξέρουν και τί κάνουν και τί λένε και πώς το λένε. Λίγα μαθήματα ψυχολογίας και παιδοψυχολογίας, δεν θα έβλαπταν τη δεδομένη στιγμή.
Καλό βράδυ σε όλους
Έρη Γλυκερία Μαυρογιάννη
