«Κανείς δεν είναι ένοχος επειδή γεννήθηκε σκλάβος.
οι επιδιώξεις για ελευθερία, αλλά που δικαιολογεί
και χρωματίζει με ρόδινα χρώματα τη δουλεία του [...],
ένας τέτοιος σκλάβος είναι ένας λακές κι ωμός που
προκαλεί μια νόμιμη αίσθηση αγανάκτησης,
αηδίας και περιφρόνησης.»
Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοβ, επονομαζόμενος «Λένιν»
(22 Απρίλη 1870 - 21 Γενάρη 1924)
Ο Λένιν που γεννήθηκε σαν σήμερα παραμένει επίκαιρος όσο ποτέ.
Τα διδάγματά του δεν αφήνουν κανένα περιθώριο, κυρίως σ' όσους τον επικαλούνται και συνεχώς, αδιάκοπα στο όνομά του καθορίζουν πολιτικές του υπερεθνικού κεφαλαίου, εξαπατώντας τους λαούς.
κι η υπόθεση του Λαού θα είναι εκείνη του Έθνους...
Η αναγνώριση της υπεράσπισης της πατρίδας, σημαίνει την αναγνώριση ενός πολέμου δίκαιου ή άδικου.
Εμείς υπερασπιζόμαστε την πατρίδα από 25 Οκτώβρη 1917. Είναι ακριβώς για να ενισχύσουμε το δεσμό του προλεταριάτου με το διεθνές προλεταριάτο...»
Vladimir Lenin
(C. S. Caracciolo, εισαγωγή σε
"Il Marxismo e la questione nazionale" di Stalin ["Ο Μαρξισμός κι η εθνική υπόθεση" του Στάλιν],
εκδόσεις Einaudi, 1949)
"Il Marxismo e la questione nazionale" di Stalin ["Ο Μαρξισμός κι η εθνική υπόθεση" του Στάλιν],
εκδόσεις Einaudi, 1949)
Ο Λένιν γράφει και για όλους όσους σήμερα ειρωνεύονται την «υπεράσπιση της πατρίδας», ή την αντιπαραθέτουν με τον προλεταριακό διεθνισμό, αλλά κι εναντίον των ψευδοπατριωτών:
[...] Στον ψευδοπατριωτισμό ο Λένιν αντιπαραθέτει, ως νόμιμο λόγο περηφάνιας. τον πατριωτισμό των εργατών που έχει σαφώς προσδιορισμένο δημοκρατικό, προοδευτικό κι επαναστατικό χαρακτήρα και γράφει:
«Ίσως είναι ξένο σ' εμάς τους συνειδητούς προλεταρίους, Μεγάλους-Ρώσους, το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας;
Σίγουρα όχι!
Εμείς αγαπάμε τη γλώσσα μας και τη δική μας πατρίδα, εμείς εργαζόμαστε κυρίως για την ανόρθωση των εργαζόμενων μαζών στη ζωή ως συνειδητοί σοσιαλιστές και δημοκράτες.
Εκείνο που μας πικραίνει περισσότερο είναι να βλέπουμε και να αισθανόμαστε τις βιαιότητες, την καταπίεση και σε ποια κατεύθυνση θέτουν οι χασάπηδες τσαρικοί, οι ευγενείς κι οι καπιταλιστές τη δική μας όμορφη πατρίδα. [...]
Όλοι εμείς έχουμε καταληφθεί από το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας γιατί το μεγάλο Ρωσικό Έθνος έχει δημιουργήσει και μια επαναστατική τάξη. [...]».
Επίκαιρος όσο ποτέ και με τη μεταφορά σκλάβων της παγκοσμιοποίησης, με τη λαθρομετανάστευση:
«...η ιμπεριαλιστική επέκταση των καπιταλιστικών οικονομιών... σε περιόδους οικονομικής κρίσης ωθούν τους βιομηχάνους να ελαφρύνουν την υπερεργασία και στη συνέχεια να καλούν από τις αποικίες, στη διάρκεια της ανάκαμψης τους διεθνείς μετανάστες ως βιομηχανικό εφεδρικό στρατό, που θα εκτελέσουν το ρόλο τους απορροφώντας τους κραδασμούς, σε σύντομο χρονικό διάστημα, τόσο στην αγορά εργασίας των χωρών προέλευσης, όσο και στις χώρες που φθάνουν, με αποτέλεσμα την εδραίωση της πολιτικής και οικονομικής θέσης της κυρίαρχης τάξης, της μπουρζουαζίας.»
Στις 22 Απρίλη 1870 γεννήθηκε ο αιώνιος επαναστάτης.
Σήμερα, μετά από 150 χρόνια, ο Λένιν ζει κι οι παρακαταθήκες του παραμένουν επίκαιρες όσο ποτέ άλλοτε.
«Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα»...
Σήμερα η επαναστατική θεωρία υπάρχει κι είναι παρακαταθήκη, αλλά απουσιάζει ο "Πρίγκιπας", όπως με σαφήνεια προσδιορίζει ο Αντόνιο Γκράμσι γράφοντας τα "Τετράδια της φυλακής", φυλακισμένος στα φασιστικά κάτεργα και με λογοκρισία, όπου προσδιορίζει τον "Πρίγκιπα", την αναγκαιότητα του κόμματος, τον ηγέτη που θα πάρει στις "πλάτες" του την υπόθεση του Λαού και των εργαζομένων.
Δυστυχώς, όσοι επικαλούνται τον Λένιν... περί άλλων τυρβάζουν... Λατρεύουν τα "ανοιχτά σύνορα", το "δικαίωμα στη λαθρομετανάστευση", τα "ατομικά δικαιώματα μειονοτήτων", τον αυτοπροσδιορισμό σε αντιπαράθεση με το Έθνος και την Πατρίδα, την έξοδο από το ευρώ τη χαρακτηρίζουν "ακροδεξιά" πολιτική και βολεύονται σε κρατικοδίαιτα "μαγαζάκια"... κι επιπροσθέτως θεωρούν πως κατέχουν το "αλάθητο" ώστε να καθοδηγούν το λαό, χωρίς το λαό...
