Η δήλωση του Γιώργου Αμυρά:
"Με μεγάλη λύπη ανακοινώνω την αποχώρησή μου από την κοινοβουλευτική ομάδα του Ποταμιού και την ανεξαρτητοποίησή μου.
Δεν θα μπορούσα να πράξω διαφορετικά όταν τις επόμενες ημέρες θα έπρεπε, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, να ομιλώ δημόσια εκ μέρους του κόμματος του οποίου τα κορυφαία στελέχη έχουν αντίθετη θέση από την προσωπική μου για ένα μείζον εθνικό ζήτημα.
Ευχαριστώ τον επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρο Θεοδωράκη και όλους τους ανθρώπους του κόμματος με τους οποίους συνεργάσθηκα και εύχομαι οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του τόπου να βρουν τη δυναμική που χρειάζεται η χώρα".
Σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής, κοινοβουλευτική ομάδα συγκροτεί ένα κόμμα που έλαβε μέρος στις γενικές εκλογές και έχει τουλάχιστον πέντε βουλευτές. Με την αποχώρηση από την ΚΟ του Ποταμιού και την ανεξαρτητοποίηση του Γ. Αμυρά, το Ποτάμι μένει με 4 βουλευτές, τους Στ. Θεοδωράκη, Γ. Μαυρωτά, Σπ. Λυκούδη και Γρ. Ψαριανό.
Με σκληρή ανακοίνωσή του το Ποτάμι μετά την ανεξαρτητοποίηση του Γ. Αμυρά, αναφέρει ότι επέλεξε να ακολουθήσει τον δρόμο του Σπ. Δανέλλη και σημειώνει ότι θα περάσει στο «δεξιό» πάνθεον που διέλυσε την Κ.Ο του κόμματος.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του Ποταμιού:
«Ο Γιώργος Αμυράς λίγο πριν ξεκινήσει στη Βουλή η συζήτηση για τη συμφωνία των Πρεσπών αποφάσισε να εγκαταλείψει το Ποτάμι.
Διεκδικεί έτσι να γραφεί στο «δεξιό» πάνθεον, ως ο βουλευτής που διέλυσε την Κοινοβουλευτική Ομάδα του Ποτάμιου. Όπως αντιστοίχως γράφτηκε στο «αριστερό» πάνθεον ο κ. Δανέλλης, ως ο βουλευτής που εγκατέλειψε το Ποτάμι για να σώσει την κυβέρνηση Τσίπρα.
Δανέλλης και Αμυράς είχαν επανειλημμένα δεσμευτεί ότι αν διαφωνήσουν με το Ποτάμι θα παραδώσουν την έδρα τους.
Ειδικά ο κ. Αμυράς μόλις το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης «ορκιζόταν» στα κορυφαία στελέχη του Κινήματος ότι δεν φεύγει από το Ποτάμι. «Εγώ δεν είμαι Δανέλλης», έλεγε και ξανάλεγε στα στελέχη του Πολιτικού Συμβουλίου που ανησυχούσαν για τη στάση του.
Η απόφαση του αυτή στερεί τη δυνατότητα στο Κίνημα μας να συγκροτεί Κοινοβουλευτική ομάδα στη Βουλή. Δεν μειώνει όμως τη δύναμη των απόψεων μας, δεν μειώνει τη δύναμη μας στην κοινωνία. Ίσως, αντιθέτως, δίνει την αφορμή σε κάποιους πολίτες να σκεφθούν και να αποφασίσουν. Σε μια εποχή καταστροφής θα γίνουμε όλοι καταστροφείς ή θα παραμείνουμε άνθρωποι;»
