Η αντίστροφη μέτρηση για την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών έχει αρχίσει. Ενώ σήμερα Κυριακή ο ελληνικός λαός με το συλλαλητήριο στην Αθήνα αναμένεται να πει το δικό του «Όχι», η κυβέρνηση δρομολογεί την τελευταία πράξη για το «Ναι» στην παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας. Η συνθήκη προωθείται για κύρωση από την Βουλή έως την Παρασκευή μέσω μιας τεχνητής πλειοψηφίας η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που αξιώνει έστω και τώρα τη διενέργεια δημοψηφίσματος.
Για τις πέντε επόμενες ημέρες προβλέπεται «κόλαση» καθώς το πολιτικό κλίμα έχει ήδη επιβαρυνθεί ύστερα από τη ρήξη των ΑΝΕΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ και την περιπετειώδη διαδικασία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης με τη στήριξη των έξι «προθύμων» βουλευτών. Η κυβέρνηση επιχειρεί να ξεπεράσει το πρόβλημα νομιμοποίησης που αντιμετωπίζει με συγκολλήσεις και αθροίσματα προσώπων τα οποία όμως δεν έχουν καμιά πολιτική αντιστοίχηση. Στην πραγματικότητα, η όλη προσπάθεια του Μεγάρου Μαξίμου κατατείνει τώρα στο να κερδίσει χρόνο και να καταφέρει να φθάσει, με κοινοβουλευτικά δεκανίκια, έως τον Μάιο που ορίζεται τώρα ως ο πιθανότερος χρόνος για τις εκλογές.
Το κυβερνητικό επιτελείο ελπίζει ότι το Σκοπιανό θα οδηγήσει σε αναδιάταξη των πολιτικών ισορροπιών προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η αναδιάταξη επιδιώκεται να επέλθει μέσω της ρευστοποίησης του υπάρχοντος σκηνικού και της διάλυσης των μικρότερων κομμάτων τα οποία αντιμετωπίζουν έτσι κι αλλιώς τον κίνδυνο να συνθλιβούν στις μυλόπετρες της προεκλογικής πόλωσης.
Ύστερα από την αποχώρηση του Π. Καμμένου από την κυβέρνηση ο κ. Τσίπρας αντιμετωπίζει τώρα ως νέα λεία, στο πλαίσιο αυτό, τα άλλα κόμματα της κεντροαριστεράς με σκοπό αν όχι να μείνει μόνος τουλάχιστον να κυριαρχήσει στο χώρο αυτό πριν και μετά από τις εκλογές. Το Ποτάμι αποδείχθηκε το πιο εύκολο θύμα δεδομένων των εσωτερικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει εδώ και καιρό καθώς και της δημοσκοπικής ξηρασίας του. Οι προσωπικές παλινδρομήσεις του Στ. Θεοδωράκη, ο οποίος άλλωστε είχε επιβάλει από την αρχή ένα προσωποπαγές μοντέλο στη λήψη των αποφάσεων, έδωσαν τη χαριστική βολή στο φορέα αυτό που δημιουργήθηκε το 2014 για να παίξει το ρόλο του συστημικού μπαλαντέρ. Αυτή τη στιγμή ο επικεφαλής του Ποταμιού έχει φθάσει στο σημείο να ηγείται ενός διαλυμένου σχήματος και μετά την υποχρεωτική αποπομπή του Σπ. Δανέλλη, λόγω της θετικής στάσης του στην ψήφο εμπιστοσύνης, να μην μπορεί να διαγράψει άλλο βουλευτή. Ωστόσο παρά την «ψήφο κατά συνείδηση» για τις Πρέσπες, οι Γρ. Ψαριανός και Γ. Αμυράς δεν θα καταψηφίσουν απλώς αλλά και θα ανεξαρτητοποιηθούν, με αποτέλεσμα το Ποτάμι -με τρεις μόλις βουλευτές- να παύσει να θεωρείται πλέον αναγνωρισμένο κόμμα.
Πάντως, τόσο ο Στ. Θεοδωράκης όσο και οι Γ. Μαυρωτάς και Σπ. Λυκούδης που τον ακολουθούν μετατρέπονται στους «χρήσιμους κρίκους» για να μπορέσει ο κ. Τσίπρας να σχηματίσει την απόλυτη πλειοψηφία στο θέμα των Σκοπίων και να διατηρηθεί μερικούς μήνες ακόμη στην εξουσία. Η Συμφωνία των Πρεσπών φέρνει το οριστικό τέλος του Ποταμιού ενώ ταυτόχρονα προκαλεί και ένα ισχυρό, έστω κι αν δεν είναι τελειωτικό, πλήγμα στο Κίνημα Αλλαγής. Οι φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό του είναι εξίσου ισχυρές και καθώς τα ποσοστά του παραμένουν καθηλωμένα, με προοπτική περαιτέρω υποχώρησης, πίσω από τα προσχήματα και τις αφορμές βρίσκονται τα διλήμματα της επόμενης ημέρας. Ακόμη και οι αποκλίσεις για τη συμφωνία των Πρεσπών έχουν φόντο τη συγκρότηση νέων πολιτικών συμμαχιών. Ολοένα και περισσότεροι, από όλες τις εσωτερικές πτέρυγες, βλέποντας τα αδιέξοδα ρίχνουν γέφυρες προς τα δύο μεγαλύτερα κόμματα και στο πλαίσιο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να αποσπάσει το μερίδιο που αναλογεί στην κεντροαριστερά. Δεν είναι τυχαίο ότι το Μέγαρο Μαξίμου αξιοποίησε επικοινωνιακά για το σκοπό αυτό ακόμη και την «κοινωνική», όπως χαρακτηρίστηκε, συνάντηση της Φ. Γεννηματά με τον Αλ. Τσίπρα στη γιορτή του Αντ. Λιβάνη το βράδυ της Πέμπτης.
Μέσω της συζήτησης για της Πρέσπες στην Βουλή αυτές τις ημέρες ο κ. Τσίπρας θα επιχειρήσει να εδραιώσει την κυριαρχία του στο χώρο που απλώνεται από τα αριστερά έως το κέντρο, επιχειρώντας να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου του παρελθόντος. Το οξύμωρο βέβαια είναι ότι για να σταθεί η κυβέρνησή του στηρίζεται σε τέσσερις από τους βουλευτές των ΑΝΕΛ (Κουντουρά, Κόκκαλης, Παπαχριστόπουλος, Ζουράρις) αλλά η «ενσωμάτωσή» τους στον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με το ...αναγκαίο κακό για την επαναχάραξη της στρατηγικής ύστερα από το διαζύγιο με τον κ. Καμμένο.
Μολονότι οι δημοσκοπήσεις δεν τον ευνοούν, ο κ. Τσίπρας έχει στραμμένο από τώρα το βλέμμα στο μετεκλογικό σκηνικό. Πιστεύει ότι -αν και υπάρχουν αυτοί που επιμένουν να κάνουν λόγο για επίσπευση των εξελίξεων- η κυβέρνηση θα αντέξει μέχρι την άνοιξη και ότι τα θετικά μέτρα που λαμβάνει θα τη βοηθήσουν την ώρα της κάλπης. Ακόμη κι αν η ΝΔ έχει αυτοδυναμία, επιδιώκει να αποτελέσει το μοναδικό «αντίπαλο δέος» του κ. Μητσοτάκη στη νέα Βουλή ξεκινώντας αμέσως τον πόλεμο φθοράς του και απορροφώντας τις εναπομείνασες δυνάμεις των όμορων προς τον ΣΥΡΙΖΑ κομμάτων.
Αυτό που μένει να φανεί είναι εάν η αναδιάταξη του σκηνικού θα επηρεάσει και πόσο και τη Νέα Δημοκρατία. Η αποχώρηση του Π. Καμμένου από την κυβέρνηση δημιουργεί ένα νέο δεδομένο που όσο κι αν το κόμμα του βρίσκεται στα χαμηλότερά του δεν μπορεί να σταθμιστεί επακριβώς ακόμη. Από μόνοι τους οι ΑΝΕΛ δεν συνιστούν ασφαλώς καμιά απειλή για τη ΝΔ αλλά έχει σημασία ποιες διεργασίες θα σημειωθούν εν μέσω γενικής ρευστότητας το αμέσως επόμενο διάστημα. Ήδη γίνονται κάποιες επαφές και βολιδοσκοπήσεις. Όχι μόνο κ. Καμμένος αλλά και ο ευρύτερος «δεξιός» χώρος -που μέχρι στιγμής είναι πάντως κατακερματισμένος- έχει σε προτεραιότητα το θέμα τους ονόματος της Μακεδονίας που -ύστερα και από το σημερινό συλλαλητήριο- μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη για αλλαγή πολλών από τις υπάρχουσες ισορροπίες...
Ανδρέας Καψαμπέλης
Πάντως, τόσο ο Στ. Θεοδωράκης όσο και οι Γ. Μαυρωτάς και Σπ. Λυκούδης που τον ακολουθούν μετατρέπονται στους «χρήσιμους κρίκους» για να μπορέσει ο κ. Τσίπρας να σχηματίσει την απόλυτη πλειοψηφία στο θέμα των Σκοπίων και να διατηρηθεί μερικούς μήνες ακόμη στην εξουσία. Η Συμφωνία των Πρεσπών φέρνει το οριστικό τέλος του Ποταμιού ενώ ταυτόχρονα προκαλεί και ένα ισχυρό, έστω κι αν δεν είναι τελειωτικό, πλήγμα στο Κίνημα Αλλαγής. Οι φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό του είναι εξίσου ισχυρές και καθώς τα ποσοστά του παραμένουν καθηλωμένα, με προοπτική περαιτέρω υποχώρησης, πίσω από τα προσχήματα και τις αφορμές βρίσκονται τα διλήμματα της επόμενης ημέρας. Ακόμη και οι αποκλίσεις για τη συμφωνία των Πρεσπών έχουν φόντο τη συγκρότηση νέων πολιτικών συμμαχιών. Ολοένα και περισσότεροι, από όλες τις εσωτερικές πτέρυγες, βλέποντας τα αδιέξοδα ρίχνουν γέφυρες προς τα δύο μεγαλύτερα κόμματα και στο πλαίσιο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να αποσπάσει το μερίδιο που αναλογεί στην κεντροαριστερά. Δεν είναι τυχαίο ότι το Μέγαρο Μαξίμου αξιοποίησε επικοινωνιακά για το σκοπό αυτό ακόμη και την «κοινωνική», όπως χαρακτηρίστηκε, συνάντηση της Φ. Γεννηματά με τον Αλ. Τσίπρα στη γιορτή του Αντ. Λιβάνη το βράδυ της Πέμπτης.
Μέσω της συζήτησης για της Πρέσπες στην Βουλή αυτές τις ημέρες ο κ. Τσίπρας θα επιχειρήσει να εδραιώσει την κυριαρχία του στο χώρο που απλώνεται από τα αριστερά έως το κέντρο, επιχειρώντας να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου του παρελθόντος. Το οξύμωρο βέβαια είναι ότι για να σταθεί η κυβέρνησή του στηρίζεται σε τέσσερις από τους βουλευτές των ΑΝΕΛ (Κουντουρά, Κόκκαλης, Παπαχριστόπουλος, Ζουράρις) αλλά η «ενσωμάτωσή» τους στον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με το ...αναγκαίο κακό για την επαναχάραξη της στρατηγικής ύστερα από το διαζύγιο με τον κ. Καμμένο.
Μολονότι οι δημοσκοπήσεις δεν τον ευνοούν, ο κ. Τσίπρας έχει στραμμένο από τώρα το βλέμμα στο μετεκλογικό σκηνικό. Πιστεύει ότι -αν και υπάρχουν αυτοί που επιμένουν να κάνουν λόγο για επίσπευση των εξελίξεων- η κυβέρνηση θα αντέξει μέχρι την άνοιξη και ότι τα θετικά μέτρα που λαμβάνει θα τη βοηθήσουν την ώρα της κάλπης. Ακόμη κι αν η ΝΔ έχει αυτοδυναμία, επιδιώκει να αποτελέσει το μοναδικό «αντίπαλο δέος» του κ. Μητσοτάκη στη νέα Βουλή ξεκινώντας αμέσως τον πόλεμο φθοράς του και απορροφώντας τις εναπομείνασες δυνάμεις των όμορων προς τον ΣΥΡΙΖΑ κομμάτων.
Αυτό που μένει να φανεί είναι εάν η αναδιάταξη του σκηνικού θα επηρεάσει και πόσο και τη Νέα Δημοκρατία. Η αποχώρηση του Π. Καμμένου από την κυβέρνηση δημιουργεί ένα νέο δεδομένο που όσο κι αν το κόμμα του βρίσκεται στα χαμηλότερά του δεν μπορεί να σταθμιστεί επακριβώς ακόμη. Από μόνοι τους οι ΑΝΕΛ δεν συνιστούν ασφαλώς καμιά απειλή για τη ΝΔ αλλά έχει σημασία ποιες διεργασίες θα σημειωθούν εν μέσω γενικής ρευστότητας το αμέσως επόμενο διάστημα. Ήδη γίνονται κάποιες επαφές και βολιδοσκοπήσεις. Όχι μόνο κ. Καμμένος αλλά και ο ευρύτερος «δεξιός» χώρος -που μέχρι στιγμής είναι πάντως κατακερματισμένος- έχει σε προτεραιότητα το θέμα τους ονόματος της Μακεδονίας που -ύστερα και από το σημερινό συλλαλητήριο- μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη για αλλαγή πολλών από τις υπάρχουσες ισορροπίες...
Ανδρέας Καψαμπέλης
