μεγάλο δέντρο και περνούσαμε ώρες κανόνας ακροβατικά.
Μερικές φορές σκαρφαλώναμε στο δέντρο και πηδούσαμε στο ποτάμι, άλλες πέφταμε από το δέντρο και μερικές φορές μπλέκαμε σε καυγάδες. Κανείς ποτέ δεν μας είπε να προσέχουμε. Είχαμε προβλήματα αλλά ξέραμε πώς να τα αντιμετωπίζουμε. Και όλα αυτά συνέβαιναν στα μέσα της δεκαετίας του 90, όταν οι γονείς αισθάνονταν άνετα να αφήνουν τα παιδιά τους να παίζουν χωρίς επιτήρηση…» γράφει ο Clint Edwards σε άρθρο του στο www.scarymommy.com, στο οποίο προσπαθεί να μας ενθαρρύνει να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αποκτήσουν τον έλεγχο και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις.
«Ο γιος μου θα γίνει 11 τον επόμενο μήνα, και αν με ρωτούσε αν θα μπορούσε να κάνει κάτι ανάλογο με τους φίλους τους, δεν ξέρω τι θα έκανα. Δεν ξέρω καν αν ποτέ θα με ρωτούσε κάτι τέτοιο… Πριν μερικά χρόνια ενώ παρακολουθούσαμε την ταινία “Γκούνις: Το Κυνήγι της Μεγάλης Περιπέτειας”, στην οποία οι πρωταγωνιστές αναζητούσαν έναν χαμένο θησαυρό σε ένα μέρος που κρύβονταν εγκληματίες, ο γιος μου με ρώτησε “πού είναι οι γονείς τους;”.
Η αλήθεια είναι ότι το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι πολύ διαφορετικό στη σύγχρονη εποχή, και πρέπει διαρκώς να το επιτηρείς. Παρόλα αυτά, ως μπαμπάς που μεγάλωσε σε μια άλλη πιο ανέμελη εποχή, έμαθα πολλά όταν ερχόμουν αντιμέτωπος με επικίνδυνες καταστάσεις. Έμαθα να βρίσκω τη λύση και δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι τι θα κάνει το δικό μου παιδί όταν κληθεί να αντιμετωπίσει προβλήματα στο μέλλον…
Υπάρχουν έρευνες που υποστηρίζουν ότι το να μην αφήνεις το παιδί σου να εξερευνά τον κόσμο και να ζει νέες περιπέτειες μπορεί να του προκαλέσει άγχος καθώς μεγαλώνει. Για παράδειγμα, ερευνητές από το κέντρο συναισθηματικής υγείας του πανεπιστημίου Μακουάρι, καθώς και συνάδελφοί τους από το πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, μελέτησαν 312 οικογένειες με παιδιά προσχολικής ηλικίας από την Ολλανδία και την Αυστραλία. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι γονείς που ενθάρρυναν τα παιδιά τους να φτάσουν στα όριά τους, τα βοηθούσαν να έχουν μικρότερο ρίσκο να αντιμετωπίσουν προβλήματα, όπως η αγχώδης διαταραχή.
Αλλά πώς μπορούμε να αφήσουμε τα παιδιά μας να πάρουν αποφάσεις όταν είμαστε διαρκώς πάνω από το κεφάλι τους; Η Ellen Sandseter μελετάει το θέμα εδώ και δέκα χρόνια και σε κείμενό της ζητάει από τους γονείς να σταματήσουν να λένε στα παιδιά τους να προσέχουν! Ξέρω ότι είναι δύσκολο, γιατί και εγώ το επαναλαμβάνω διαρκώς…
Η Sandseter, για παράδειγμα, προτείνει την επόμενη φορά που το παιδί μας θα σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, να το ρωτήσουμε τι σκοπεύει να κάνει και ποια θα είναι η επόμενη κίνησή του. Εναλλακτικά, μπορούμε να του πούμε να πάρει τον χρόνο του και να το διαβεβαιώσουμε ότι θα είμαστε κοντά του σε περίπτωση που μας χρειαστεί.
Με αυτόν τον τρόπο θα ξέρει ότι αυτό αποφασίζει και έχει τον έλεγχο. Έτσι, θα μάθει να σταματάει για λίγο, να σχεδιάζει τα επόμενα βήματά του και τις ενέργειες που θα ακολουθήσει. Δεν θα αισθάνεται φοβισμένο αλλά αντίθετα θα μάθει να παίρνει ρίσκα και να λύνει προβλήματα. Με λίγα λόγια θα μάθει να είναι ανεξάρτητο και να στηρίζεται τον εαυτό του. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα μικρά μας!».
