Σε πολλές κουλτούρες και χώρες ανά τον κόσμο, οι σκελετοί έχουν συνδεθεί με τον θάνατο και τα στοιχειώματα. Οι ιστορίες για τα Κρανία που Ουρλιάζουν στίζουν τόσο την λαογραφία όσο και την λογοτεχνία των φαντασμάτων στις Βρετανικές Νήσους. Από καλοκάγαθα πνεύματα προστάτες, που φέρνουν καλοτυχία στο σπίτι μέχρι τα κακόβουλα και εκδικητικά πνεύματα, δεμένα με την τοποθεσία για μια αιωνιότητα, που προμηνύουν καταδίκη και καταστροφή σε όποιον τα διαταράξει.
Τα Κρανία που Ουρλιάζουν (Screaming Skulls) είναι πνεύματα μέσα σε κρανία τα οποία λέγεται ότι έχουν στοιχειώσει έναν μεγάλο αριθμό περιοχών και τοποθεσιών, κυρίως στην Αγγλία. Τα Κρανία μπορεί να μην είναι προσκολλημένα με το φυσικό τους σώμα, αλλά είναι προσκολλημένα συναισθηματικά με τα σπίτια που επιθυμούν να συνεχίσουν να ζουν ως πνεύματα. Όταν τα Κρανία απομακρυνθούν από το σπίτι, είτε μέσω ενταφιασμό είτε με κάποια πράξη απόρριψης, τα Κρανία αντιδρούν με στοίχειωμα και Πόλτεργκάϊστ δραστηριότητα.
Πολλά από τα αποκαλούμενα “Κρανία που Ουρλιάζουν”, ανήκουν στα θύματα των θρησκευτικών διωγμών και των καταδιώξεων κατά τη διάρκεια της Μεταρρύθμισης του 16ου αιώνα, την οποία είχε ξεκινήσει ο βασιλιάς Ερρίκος Η΄ ή από τον Όλιβερ Κρόμγουελ (Άγγλος στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης) και τους “Στρογγυλοκέφαλους” του (αλλιώς οι Κοινοβουλευτικοί, λόγω του αστείου κουρέματος τους) στα μέσα του 17ου αιώνα. Άλλα τέτοια Κρανία ανήκουν σε ανθρώπους που έχασαν το κεφάλι τους από διάφορα βίαια επεισόδια, όπως είναι οι φόνοι.
Το κοινό χαρακτηριστικό των θυμάτων είναι η κοινή τους επιθυμία. Ωστόσο, αυτή η επιθυμία φαίνεται να έχει εκφραστεί στο νεκροκρέβατο τους. Ήθελαν η ταφή τους να είναι ανάμεσα στους τοίχους του σπιτιού, διαφορετικά δεν θα μπορούσε να ησυχάσει η ψυχή τους. Εάν η επιθυμία τους αυτή δεν γινόταν αποδεκτή, και τους έθαβαν μέσα σε τάφο ή κρύπτη, αναφέρεται ότι αντιδρούσαν με ανεξήγητα συμβάντα και παράξενους ήχους, όπως χτυπήματα, μουγκρητά και συγκρούσεις. Συνήθως, κάποιος ένοικος του σπιτιού είναι αυτός που κάνει τη σύνδεση μεταξύ των διαταραχών και της ταφής, και κάνουν εκταφή το κρανίο για τοποθέτηση μέσα στο σπίτι, στο πάνω μέρος της σκάλας, κολώνας ή τραπεζιού. Ένα τέτοιο Κρανίο τοποθετείται μέσα σε γυάλινη θήκη και παραμένει μέσα στο σπίτι.
Προβλήματα επακολουθούν κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να απομακρύνει το Κρανίο από το σπίτι. Πολλοί που το προσπάθησαν έλαβαν δραστικά μέτρα, όπως να τα πετάξουν μέσα σε τάφρο, να τα κάψουν, να τα ανακατέψουν μαζί με χώμα ή να το θάψουν μέσα σε άσβεστο ασβέστη ή μέσα στα τοίχοι βουνών. Ορισμένες φορές, σύμφωνα με μαρτυρίες, το Κρανίο αρκείται με το να εκφοβίσει κάποιον εχθρό με την ανεξήγητη επανεμφάνιση του στη θέση του. Πιο συχνά, το Κρανίο για να εκδικηθεί μπορεί απλά να φέρει στον εχθρό του ένα είδος κακοτυχίας, ακόμα και θάνατο του ίδιου ή συγγενή του. Μπορούν να προκαλέσουν βίαιες καταιγίδες και πυρκαγιές, που μπορούν να καταστρέψουν περιουσίες. Ακόμα και οι σοδιές και τα οικόσιτα ζώα να ξεραθούν ή να πεθάνουν αντίστοιχα.
Ακολουθούν κάποια από τα πιο γνωστά Κρανία:
Το Κρανίο του Γουόρντλεϊ
Το Κρανίο του Γουόρντλεϊ βρίσκεται στο Γουόρντλεϊ Χολ (Wardley Hall), μια πρώιμη μεσαιωνική έπαυλη στο Μείζον Μάντσεστερ (ιστορικά μέσα στο Λάνκασιρ), στη βορειοδυτική Αγγλία. Το Κρανίο, αν και χρονολογείται από την βασιλεία του Εδουάρδου ΣΤ’, συνδέεται με έναν απίθανο θρύλο και μια ιστορία σαν παραμύθι. Ο θρύλος έχει να κάνει με τον Ρότζερ Ντάουνς (Άγγλος δικηγόρος και πολιτικός και μέλος της Βουλής των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου), ένα έκλυτο μέλος της οικογένειας στην οποία ανήκε η έπαυλη την εποχή του Αγγλικού Εμφυλίου Πολέμου. Μια μέρα, ενώ βρισκόταν να πίνει και να γλεντοκοπά στο Λονδίνο, ορκίστηκε ότι θα σκότωνε τον πρώτο άντρα που θα συναντούσε μπροστά του. Η μοίρα έδειξε έναν φτωχό, δύσμοιρο ράφτη, πάνω στον οποίον ο Ντάουνς έμπηξε το σπαθί του. Συνελήφθη και δικάστηκε για τη πράξη του, αλλά η επιρροή του στο δικαστήριο του επέτρεψε να αθωωθεί.
Η δίκαιη τιμωρία όμως δεν άργησε να έρθει. Λίγο καιρό μετά, βρέθηκε να διασχίζει την Γέφυρα του Λονδίνου μεθυσμένος και αγριεμένος. Χτύπησε έναν φύλακα με το ρέιπιερ (τύπος σπαθιού, το οποίο φέρει μακριά και πολύ λεπτή λεπίδα), αλλά ο φύλακας αντιστάθηκε. Ήταν τόσο δυνατός που με ένα χτύπημα από το όπλο του, αποκεφάλισε τον Ντάουνς με επιτυχία. Ο φύλακας και οι φίλοι του έστειλαν το κεφάλι του Ντάουνς πίσω στην έπαυλη. Αργότερα, το κρανίο του τοποθετήθηκε στο άνοιγμα ενός τοίχου πάνω από την κύρια σκάλα του σπιτιού. Βέβαια πριν να γίνει αυτό, υπήρξαν ανεπιτυχείς προσπάθειες να το ξεφορτωθούν είτε καίγοντας το είτε πετώντας το στη θάλασσα. Καταστροφικές καταιγίδες έλαβαν χώρα στην προσπάθεια να το μετακινήσουν απλά.
Φαντάζομαι η ιστορία μοιάζει σαν σε επεισόδιο αστυνομικής σειράς. Περιέργως, η ιστορία αυτή παραβλέφθηκε διότι ο τελευταίος Ντάουνς του Γουόρντλεϊ, είχε το ίδιο όνομα με το πρωταγωνιστή του θρύλου και ήταν επίσης άσωτος αλλά θάφτηκε στην οικογενειακή κρύπτη με το κεφάλι του ανέπαφο. Ωστόσο, το κρανίο φαίνεται να ανήκει πιο πολύ στον Αμβρόσιο Έντουαρντ Μπάρλοου (Βενεδικτίνος μοναχός ο οποίος αγιοποιήθηκε από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, είναι γνωστός ως ένας από τους 40 Μάρτυρες της Αγγλίας και της Ουαλίας). Την αναγνώριση την έκαναν ο Χένρυ Βόγκαν Χαρτ Ντείβις και Στρίχαν Xολμ μέσα από το βιβλίο “Η Ιστορία του Γουόρντλεϊ Χολ, Λάνκασιρ”. Φαίνεται πως πριν από τον Αγγλικό Εμφύλιο και τις θρησκευτικές διώξεις ενάντια των Καθολικών, ο Φράνσις Ντάουνς ήταν κάτοχος της έπαυλης. Αυτός και η γυναίκα του ήταν ένθερμοι Καθολικοί και με κίνδυνο επέτρεψαν να τελεστεί η Λειτουργία στο παρεκκλήσι της έπαυλης. Ο Αμβρόσιος, ο οποίος κατάφερε με επιτυχία να ξεφύγει από τις Αρχές για 24 χρόνια, συνάντησε την μοίρα του την Κυριακή του Πάσχα του 1641, ενώ ιερουργούσε στο γειτονικό Μόρλεϊς Χολ.
Ο Αμβρόσιος κυνηγήθηκε, συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε σύρσιμο μέχρι το μέρος όπου θα γίνει ο απαγχονισμός, μαζί με διαμελισμό και βράσιμο με καυτό λάδι. Το κεφάλι του μετά από αυτό εκτέθηκε σε πάσαλο μπροστά στην Εκκλησία του Μάντσεστερ ή στο Κάστρο Λάνκαστερ. Ο Ντάουνς κρυφά το απελευθέρωσε και το πήρε μαζί του στην έπαυλη, όπου και το έκρυψε τόσο καλά ώστε δεν έμεινε κανένα ίχνος του μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα. Εκείνη την περίοδο, την έπαυλη κατείχε ο Μάθιου Μόρτον, ο οποίος βρήκε το Κρανίο σε ένα κουτί, το οποίο έπεσε κατά λάθος από έναν κατεστραμμένο τοίχο. Ένας υπηρέτης αργότερα, θεωρώντας πως ήταν κρανίο από κάποιο ζώο, το πέταξε μέσα στη τάφρο. Εκείνη τη νύχτα, μια καταστρεπτική καταιγίδα ξέσπασε και ο Μόρτον θεώρησε πως ήταν το Κρανίο το οποίο ούρλιαζε για τη θέση του να αποκατασταθεί. Έτσι άδειασε την τάφρο και επανέφερε στη θέση του το Κρανίο.
Το Κρανίο του Μπέτισκομπ
Το Κρανίο αυτό έχει πάρει το όνομα του από την παλιά Έπαυλη Μπέτισκομπη, η οποία πήρε το όνομα ενός μικρού χωριού κοντά στο δυτικό Ντορσέτ της Αγγλίας. Σύμφωνα με τη παράδοση της περιοχής, το Κρανίο λέγεται ότι ανήκει σε έναν σκλάβο από τη δυτική Ινδία, ο οποίος ήρθε για να υπηρετεί τον Αζαράϊα Πίνεϊ τον 17ο αιώνα. Ο σκλάβος ή ήταν το θύμα φόνου ή ο δράστης του φονικού. Στο νεκροκρέβατο του δήλωσε πως το πνεύμα του δεν θα ηρεμούσε και θα στοίχειωνε το Μπέτισκομπ μέχρι το σώμα του να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα του. Αντίθετα με την επιθυμία του, θάφτηκε στην Αγγλία και δη στην εκκλησιά του Μπέτισκομπ, εκπληρώνοντας έτσι την προειδοποίηση του ότι θα στοιχειώσει το μέρος. Ουρλιαχτά ακούγονταν από τον τάφο του μαζί με ανεξήγητους θορύβους στο μέρος της έπαυλης. Μόλις το πτώμα του άνδρα ξεθάφτηκε, όλα σταμάτησαν.
Νέες προσπάθειες να το θάψουν ξανά, επέφερε τις ίδιες θορυβώδης αντιδράσεις. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβανόταν μέχρι που χάθηκε ο σκελετός και έμεινε μόνο το κρανίο. Το Κρανίο βρήκε την ησυχία του στην κεντρική σκάλα της έπαυλης, η οποία οδηγούσε στην οροφή. Ο θρύλος κατακερματίστηκε, ωστόσο, όταν ο καθηγητής του Βασιλικού Κολεγίου Χειρουργών της Αγγλίας, Γκίλμπερτ Κόζι (Gilbert Causey), κατέληξε πως το Κρανίο ανήκει σε προϊστορική γυναίκα νεαρής ηλικίας, η οποία πιθανά να ήταν θύμα τελετουργικής θυσίας, όπου είχε σκοπό να φέρει ευημερία στο μέρος εκείνη την εποχή. Παρά την επίσημη αυτή ανακοίνωση, το Κρανίο παραμένει στην έπαυλη ως ασφάλεια σε περίπτωση που ο καθηγητής έχει κάνει λάθος.
Το Κρανίο του Μπάρτον Άγκνες
Το συγκεκριμένο Κρανίο είναι συνδεδεμένο με ένα σπίτι χτισμένο στο Βόρειο Γιόρκσαϊρ, το 1598, από τρεις αδερφές της οικογένειας Γκρίφιθ. Η μία από τις αδερφές, η Ανν, δέχτηκε μια μοιραία επίθεση από κλέφτες σε έναν δρόμο κοντά στο σπίτι τους. Ο ένας από αυτούς την χτύπησε όταν η κοπέλα αρνήθηκε να τους παραδώσει το δαχτυλίδι, κειμήλιο από τη μητέρα τους. Ακούγοντας τα κλάματα και τις εκκλήσεις για βοήθεια, γείτονες ήρθαν να την βοηθήσουν και να την μεταφέρουν στο σπίτι, όπου δυστυχώς πέθανε μετά από πέντε μέρες. Η τελευταία της επιθυμία ήταν να θάψουν το κεφάλι της συγκεκριμένα, μέσα στους τοίχους του σπιτιού, το οποίο αποκαλούνταν πλέον “Μπάρτον Άγκνες”.
Και πάλι, η οικογένεια σε αντίθεση με την επιθυμία της, την έθαψαν κάτω από την παλιά εκκλησία Νόρμαν. Λίγο μετά από αυτό, άρχισαν παράξενοι ήχοι να ακούγονται μέσα στο σπίτι. Οι αδερφές άρχισαν να υποψιάζονται πως είναι η αδερφή τους Ανν που παρακαλάει να επιστρέψει σπίτι. Άνοιξαν το φέρετρο της και προς έκπληξη τους, το σώμα της αδερφής τους ήταν εντελώς ανέπαφο ενώ το κεφάλι είχε αποκοπεί.
Ο παπάς της ενορίας πρότεινε να απομακρύνουν το κεφάλι και να τον επιστρέψουν πίσω στο σπίτι. Με το που έκαναν όπως πρότεινε ο παπάς, οι θόρυβοι ξαφνικά σταμάτησαν. Αυτή η ηρεμία κράτησε μέχρι την στιγμή που η έπαυλη πέρασε κληρονομιά στην οικογένεια Μπόϊντον, οι οποίοι απομάκρυναν το Κρανίο από το σπίτι. Η Ανν για μια ακόμα φορά τους το έκανε ξεκάθαρο πως δεν είχε σκοπό να μείνει μακριά από την έπαυλη Μπάρτον Άγκνες. Το Κρανίο κατευνάστηκε όταν τοποθετήθηκε στο τραπέζι του διαδρόμου. Χρόνια μετά, ένας από τους επόμενους κληρονόμους έθαψε μέσα στο τοίχο το Κρανίο και μέχρι και σήμερα δεν μπορεί να βρεθεί πουθενά. Αν και η τελευταία της επιθυμία τιμήθηκε, έχουν γίνει αναφορές ότι κάνει εμφάνιση τις μέρες κοντά στην επέτειο του θανάτου της.
Το Κρανίο Dickie
Ένα σχεδόν άψογο Κρανίο το οποίο φέρει το όνομα “Dickie”. Πιθανά να ανήκει σε μια γυναίκα που στοιχειώνει μια αγροικία στη Φάρμα Τάνστιντ, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στη Γέφυρα Ουάλεϊ και το Σαπέλ-εν λε Φρίθ (Chapel– en le Firth) της Αγγλίας. Η Φάρμα είναι γνωστή στους ντόπιους και την αποκαλούν “Φάρμα Κρανίο” λόγω των όσων συνέβησαν εκεί, και αποτελεί μέρος ενός μικρού χωριού που χρονολογείται από τον 13ο αιώνα. Το 1790, ένας συγγραφέας με το όνομα Χάτσινσον, επισκέφτηκε την Φάρμα και είπε στον νοικάρη του Άνταμ Φοξ, πως το Κρανίο είναι εκεί για τουλάχιστον 200 χρόνια, δηλαδή από 1590 και ότι μπορούσε να βρει τουλάχιστον 50 μάρτυρες να επιβεβαιώσουν ότι είδαν μια Εμφάνιση να κυκλοφορεί στη Φάρμα.
Ένας από τους θρύλους λέει πως ένα μικρό κοριτσάκι δολοφονήθηκε κάποια στιγμή στο δωμάτιο που είναι φυλαγμένο το Κρανίο. Ένας άλλος κάνει λόγο για δυο αδερφές που ερωτεύθηκαν τον ίδιον άντρα. Αυτό τις οδήγησε η μία να δολοφονήσει την άλλη, και πως πριν ξεψυχήσει η μία δήλωσε πως τα κόκκαλα της δε θα βρουν ησυχία σε κανέναν τάφο. Ένας άλλος θρύλος μας αναφέρει πως κάποτε το Κρανίο κάθισε πάνω στους ώμους ενός στρατιώτη με το όνομα Νεντ Ντίκσον, ο οποίος δολοφονήθηκε από τα ξαδέρφια του στη Φάρμα, αφού είχε επιστρέψει από τον πόλεμο και ήθελε να διεκδικήσει την κληρονομιά του. Μετά τον θάνατο κάθε λογής αναταραχές και κακοτυχία έπεσαν πάνω στα ξαδέρφια, παράξενοι θόρυβοι, αποξηραμένη σοδιά και επισκέψεις φαντασματικές ήταν κάποια από όσα συνέβαιναν. Μια μάγισσα συμβούλεψε να ξεθάψουν το κρανίο του Νεντ και να το κρατήσουν μέσα στο σπίτι.
Ο μύθος λέει πως το Κρανίο αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια ανακαίνισης που έγινε στο σπίτι στο παρελθόν πριν την αναμόρφωση του, όπου βρέθηκε μέσα σε έναν τοίχο ακριβώς κάτω από το περβάζι του παραθύρου που τώρα κοσμεί. Όταν απομακρύνθηκε το Κρανίο, τα έπιπλα άρχισαν να μετακινούνται κάνοντας επίσης όλους τους παράξενους ήχους και θορύβους. Για το λόγο αυτό του έδωσαν το όνομα “Κλαμένο Κρανίο”. Κάποια στιγμή κλάπηκε από τη Φάρμα και οι κλέφτες το πήγαιναν προς το Ντίσλεϊ στο Μάντσεστερ, αλλά ταράχθηκαν τόσο πολύ με όσα τους συνέβαιναν ώσπου το επέστρεψαν πίσω στη θέση του, στο παράθυρο της κουζίνας που φαίνεται να λατρεύει ως σημείο.
Πλέον στις μέρες μας, τα Κρανία φαίνεται να σβήνουν μαζί και οι θρύλοι τους. Ωστόσο, έχουν εμφανιστεί στην λογοτεχνία και τις ταινίες του 20ου αιώνα, με πιο γνωστό τη νουβέλα του Φράνσις Μάριον Κρόφορντ (αμερικανός συγγραφέας νουβέλων με παράξενες και φανταστικές ιστορίες) “The Screaming Skull” (1911) και τη ομώνυμη ταινία του 1958. Για όσους είναι επιφυλακτικοί, δεν έχουν παρά να νοικιάσουν για ένα βράδυ ένα από τα μέρη που φέρουν από ένα Κρανίο, στην Αγγλική επαρχία… ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να ανακαλύψεις.
mindhack
