,,Πρωθυπουργἐ,, και Πρόεδρε της ,,Δημοκρατίας,, της Χώρας μου, η αλήθεια είναι πως σου χρωστάω πολλά. Και μικρό το επίθετο. Απλά ,,συγνώμη,, και ,,σε ευχαριστώ,, δεν θα ακούσεις από τα χείλη μου, ούτε θα διαβάσεις. Είμαι παράξενος άνθρωπος βλέπεις και κάθε πράξη, λέξη τις μετρώ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. Δεν τις αφήνω να ξεφεύγουν χιλιοστό από τη θέση τους.
Στο δια ταύτα. Σου χρωστώ τον αμέριμνο ύπνο που δεν έκανα έτσι ώστε να είμαι επακριβώς συνεπής στην εργασία που μου πρὀσφερες για να φαντάζω στα μάτια των παιδιών μου ένας άλλος παρονομαστής όπως αυτούς που μου έθεσες. Την αδιάσπαστη προσοχή στα λεγόμενά τους που ο εγκέφαλός μου τα επεξεργάζεται τη νύχτα δίνοντας έμφαση στο πως θα διαβούν την πόρτα μπαίνοντας από το σχολείο. Βλέπεις τα μεγάλωσα με αντίληψη και έτσι ,,έκλεψαν,, μια συναισθηματική νοημοσύνη. Για τις στιγμές που όπου έδωσα εργασιακά τον εαυτό μου, σεβόμενη εμένα, αυτό που πράττω και όσα με μόχθο θα μπορούσε να μου δώσει η οικογένειά μου αγὀγγιστα, εγώ έγινα ηθοποιός δίχως καν να περάσω από το Εθνικό Θέατρο. Ηθοποιός και ακατάδεχτη. Παράξενη, ξένη. Φυσικά δίνοντας τα πάντα με βοήθησες με τις αξίες σου να καταλάβω πως η ουσία δεν είναι η εργασία. Η ,,εκμετάλλευση,, της γυναικείας φύσης μου, των ,,υπέροχων,, γνωριμιών μου ή η ευγνωμοσύνη σε κάθε εργοδότη και κώνωπα ανθρωπίνου αίματος. Το αίμα ξέρεις τελειώνει κάποτε.
Για τις ανέμελες Κυριακές. Τα αφημένα στη νύχτα Σάββατα...στο άγγιγμα ενός χεριού που δεν μπορεί να κλείσει ως γροθιά, πόσο μάλλον να σφίξει το δικό μου. Για τα ,,παράλογα,, όνειρα που έκανα κάποτε ως άνθρωπος, γυναίκα, μάνα, κόρη, αδερφή. Τί επιπολαιότητα ΘΕΕ ΜΟΥ! (αν ανέφερα τον Πανάγαθο, ελάττωμά μου. Στη ροή του λόγου...) Σου οφείλω το βλέμμα των παιδιών μου, τις περίεργες συμπεριφορές των γύρω μου, αλλά δε βαριέσαι, έγινα ψυχολόγος άνευ πτυχίου. Τί να το έκανα άλλωστε μωρέ. Την ελαστικότητά σου ως προς τα όσα με κόπο διδάχτηκα από το σχολείο και από ένα συνεχόμενο ψάξιμο για την Πατρίδα μου, τις Επιστήμες...γιατί να πιέζομαι; Aς αφεθώ, ας ξεχάσω στην τελική αν αυτό ευχαριστεί εσένα και κάποιους άλλους! Ας πατήσω delete! Γνωρίζεις θεωρώ το συγκεκριμἐνο πλἠκτρο. Ε, κάτι παρεμφερές. Απλά με ενοχλεί λίγο μια βαλίτσα μισογεμάτη στο δωμάτιό μου με ρούχα που με εμποδίζει να κινούμαι ελεύθερα και να επικεντρώνομαι ανά τακτά διαστήματα γιατί ,,κάτι,,...,,κάποιοι,, με σπρώχνει και με απωθεί από αυτήν. Αγάπη αν θυμάμαι λέγεται.
Επιπλέον, βλέπω το δελτίο καιρού, αλλά τον ήλιο ή τη βροχή δεν τα απολαμβάνω. Μἐχρι να τα συνειδητοποιήσω στις Ειδήσεις έχουν προσπεράσει. Το τώρα πήρε τεράστιο νόημα και ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ. Το χθες το έζησα σε μια άλλη ζωή, το αύριο έγινε μεθαύριο, άπειρο έως ποτέ. Καμία Επιστήμη, παιδική μου σκέψη δεν θα μπορούσε να τα φανταστεί έτσι. Όλα αυτά χάρη σε εσένα και τους ,,πριν,,. Εικόνες, ήχοι, συναισθήματα αμέτρητα και πρωτοφανή. Άνθρωποι σωσμένοι από τσακισμένες βάρκες και άλλοι Έλληνες πνιγμένοι στα σπίτια τους. Παιδάκαι καλεσμένα να παραλάβουν την ελληνική σημαία στο γραφείο σου γιατί δεν τους έλαχε η ελληνική σημαία και το δικό μου να αναρωτιέται γιατί ,,παίζει,, να μην τη σηκώσει ενώ συνεχώς μελετά και προσδοκά τη στιγμή. Έγινε μικρός τζογαδώρος. Το καλλιεργεί άθελά του. Χάρη σε εσένα. Πήρε έναν επαγγελματικό προσανατολισμό.
Είχα ξέρεις πόσα να γράψω αλλά πρέπει να διπλοκλειδώσω την πόρτα μου. Nα μην σε αγχώνω ή καθυστερώ....
Σου οφείλω άπειρα και εσύ σε εμένα τίποτα. Γιατί; Eίναι κρίμα, ανώφελο να κρατάς τεφτέρι από έναν απελπισμένο. Παράλληλα παλιανθρωπιά το να ζητάς το οτιδήποτε από κάποιον που είναι για λύπηση. Λύπηση............σε λυπάμαι...ΣΥΓΝΩΜΗ.
Υ.Γ. (Άλλαξε η Περιστέρα, και εγκρίνω την στυλιστική αλλαγή και τα παγκοσμίως στραμμένα βλέμματα πάνω της. Μυρίζομαι αέρα αμερικανικού ονείρου ήδη)Πέτρα Τσίπουρα
