Είναι συχνό το φαινόμενο μιας αλλόκοτης περηφάνιας που νιώθουμε εμείς οι Νεοέλληνες για το κληροδότημα που έχουμε στα χέρια μας από τους προπρο-αρχαιοπαππούδες μας, αλλά και αμηχανία για το ότι δεν εισπράττουμε κάτι σαν δικαιώματα σε copyright(!!!) για όλα αυτά. Κάθε μέρα που ψάχνουμε κάτι από αυτήν την κληρονομιά, τα χάνουμε με το ατελείωτο μέγεθός της. Το δυστύχημα είναι ότι μετά τους Αλεξανδρινούς χρόνους έγινε κάτι σαν το τσόφλι που σπάει και χάνει εκείνο το τέλειο του συμπαντόσχημου ορφικού αυγού – και αυτό γιατί ο Μέγας Αλέξανδρος στη βιασύνη του να κατακτήσει όχι μόνο τη Γη, αλλά και τίτλους μύησης ιερατικών κέντρων, ώστε να αποκτήσει και αυτή τη δύναμη, πίεσε και διέρρηξε το σωστό χρόνο των τελετών κάνοντας με το έτσι θέλω την ιεροτελεστία της μύησής του όποτε τον βόλευε στο πέρασμά του από εκείνα τα λημέρια. Ο αρχαίος ελληνικός κόσμος ήταν απόλυτα γεωμετρημένος μέσα σε τρίγωνα, τετράγωνα και κύκλους, ακολουθώντας κατά πρώτον τις ακίδες της Γης, όπου είχαν φυσικά μαγνητικά πεδία και κατόπιν προεκτείνοντάς τις σε ακτίνες από το κέντρο της Γης προς το Σύμπαν κτίζοντας εκεί ναούς ή άλλα οικοδομήματα. Ακολούθως, αυτά τα κτίσματα ενδυναμώθηκαν με τη γεωμετρία της αρχιτεκτονικής τους και τα υλικά δόμησης. Πολύ έξυπνα, η επερχόμενη θρησκεία του χριστιανισμού, που η φανατισμένη μάζα της κατέστρεψε ό,τι ιερό υπήρχε από την προηγούμενη εποχή, είχε μέσα στο πλήθος της φωτεινά πνεύματα, που γνωρίζοντας τα προηγούμενα ξανάκτισαν ή χρησιμοποίησαν τον χώρο αυτών για να φτιάξουν νέους ναούς!!! Τα σχήματα που έφεραν αυτά τα αρχιτεκτονήματα περικλείουν μεταφυσικά στοιχεία και μέσω συμβόλων αναγνώσιμα… Το γεωδυναμικό αυτό πλέγμα επεκτείνεται στο Σύμπαν και δημιουργεί ένα δίχτυ - κάνναβο στον ελλαδικό μας χώρο, με ειδική ενέργεια που μεταδίδεται στη ζωή μας συνειδητά ή ασυνείδητα. Ενα σχήμα περιέχει τη δημιουργία, το άπαν, από την αρχή στο τέλος, από το 1 έως το 0, από το - έως το +, και αντικατοπτρίζει το μυστικό της δομής των περισσότερων εσωτερικών μας οργάνων. Το συμπαντικό πρότυπο του Ωκεανού - σύμπαντος με τα νησιά του διάσπαρτους λίθους (= πλανήτες – άστρα και άλλα ουράνια σώματα) αποτυπώνεται (καθρεφτίζεται) κατά πρώτον στο γεωμετρικό πρότυπο του σταυρού της Ατλαντίδας, δηλαδή το πολεοδομικό σχήμα όπου αναπτύχθηκε η Ατλαντίδα σε έναν ισοσκελή σταυρό, που το κέντρο είναι το κέντρο ενός μεγάλου κύκλου που κλείνει μέσα του άλλους δύο ομόκεντρους κύκλους με ίσες αποστάσεις από περιφέρεια προς περιφέρεια. Οι τρεις αυτοί κύκλοι, δηλαδή οι δύο μαζί με την εξωτερική περιφέρεια, είναι κανάλι από νερό, ενώ οι ενδιάμεσοι είναι Γη. Με την καταστροφή και τον καταποντισμό της Ατλαντίδος και τη μεταφυσική αυτού του σταυρού - πρότυπου, αναδύεται, κυριαρχεί ένα νέο γεωμετρικό πρότυπο. Οι πλανήτες και τα ουράνια σώματα παίρνουν θέσεις, δημιουργώντας μια νέα τάξη με συγκεκριμένο ρυθμό.
Το σύμπαν διαμορφώνεται ή έτσι συλλαμβάνεται πλέον από τον ανθρώπινο νου θεϊκό (θεάται) και αποδίδεται με σταθερότητα (λογική). Τότε δημιουργείται η Αλφάβητος και τα δύο συμπαντικά πρότυπα, η Τετρακτύς και ο Λαβύρινθος. Και τα δύο περικλείονται στο τετράγωνο. Το κυκλικό σχήμα της Ατλαντίδας τετραγωνοποιείται (ο τετραγωνισμός του κύκλου!), δηλαδή από το συναίσθημα οδηγούμαστε στην εκλογίκευση. Το τετράγωνο προσωποποιεί πάντα την αρσενική λογική. Αν διαιρέσουμε το τετράγωνο διαγώνια δημιουργούνται δύο τρίγωνα. Από αυτά το ένα είναι το αρσενικό και το άλλο το θηλυκό, μόνο που δεν είναι ακριβώς ισόπλευρα για να έχουμε το σχήμα του διαμαντιού (το τέλειο σχήμα). Ο Λαβύρινθος είναι το ταξίδι στον έσω εαυτό μας, στη μεταφυσική ζωή και περικλείεται και αυτός από ένα τετράγωνο. Πολύ εύσχημα στην πρόσφατη κινηματογραφική ταινία Ο «Λαβύρινθος του Πάνα» αποδίδεται ο τρόπος με τον οποίο καθοδηγείται η μικρή έφηβη πρωταγωνίστρια, που ζει τον έξω καθημερινό εμπόλεμο κόσμο, αλλά ανταποκρίνεται στα μεταφυσικά καλέσματα των παράξενων πλασμάτων που την παρακολουθούν και την προσκαλούν. Μη έχοντας την αίσθηση του φόβου τής δίνεται το χάρισμα να συναντήσει τον Πάνα (μορφή του Διόνυσου = Διός Νους) και εκείνος της δίνει το κλειδί για την είσοδό της στις πολυεπίπεδες εξετάσεις για την απόκτηση της γνώσης. Ο Πάνας της δίνει μια κιμωλία(!!!) και της λέει ότι την πόρτα για τον Λαβύρινθο θα τη βρει στο δωμάτιό της (την ψυχή της) γράφοντας στον τοίχο με κιμωλία ένα «ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ». Τετράγωνο άνοιξε!!! Και το τετράγωνο θα γίνει η πόρτα για τον δικό της Λαβύρινθο…
Η τετρακτύς κωδικοποιεί τον γεωδαιτικό δίχτυ. Θα τη βρούμε να εφαρμόζεται στην πυραμίδα της Γκίζας στον Μινωικό Αβακα και η υποδιαίρεσή της αντιστοιχεί στη μέτρηση του χρόνου.
Το ίδιο και ο Λαβύρινθος. Στις μαιανδρικές του γραφές αναδύονται οι Α-ριθμοί, δηλαδή, Αλφα (στερητικό) + Ρυθμός (κινήσεις αστέρων – χρόνος) ή Α (στερητικό) + ΡΕΩ+Θ+ΜΟΣ. Επίσης, Α - Ρ – ΗΘΜΟΣ, δηλαδή κόσκινο ή σουρωτήρι, δηλαδή το γεωδαιτικό δίχτυ ή πλέξη, με την οποία κάνουμε ένα κάδρο - κάνναβο για να μελετήσουμε τα άστρα (Αστρονομία), δηλαδή το ουράνιο καναβάτσο. Ετσι αρχίζει η ηλιοκεντρική περίοδος του Ταύρου. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι όλα ξεκινούν από την αρχή. Η ονοματολογία των αριθμών είναι προηγούμενης εποχής. Στη γραμμική Α΄ και Β΄ στο Μινωικό Ημερολογιακό Αβακα οι εγκύκλιες εγχάρακτες γραμμές δημιουργούν σύμβολα που μετρούν το σύμπαν και τα συναντάμε στον γνωστό Δίσκο της Φαιστού (προμινωικό Ημερολόγιο). Τα σχήματα αυτά τα ξανασυναντάμε αργότερα υιοθετημένα και αναγεννημένα στην κινεζική γραφή (συμβολίζουν δε ακριβώς την ίδια φιλοσοφική έννοια!). Ο κύκλος αυτός με τον σταυρό στη μέση αναπτύσσεται και τα αποσπασματικά κομμάτια του παράγουν τα πρώτα αλφαβητικά σχήματα και νούμερα.
Η διαφορά όλων αυτών των αρχιτεκτονικών γεννημάτων σε σχέση με τον Λαβύρινθο είναι ότι ο Λαβύρινθος γεννά τα πρότυπα, ενώ εκείνα χρησιμοποιούν τις μαθηματικές αξίες υιοθετώντας τα αποσπασματικά. Ίσως να ισχύει αυτό που κάποτε μου είχε πει ένας μάνατζερ τέχνης – «Στην Τέχνη πρέπει να δίνεις τα πράγματα απλά, για να μπορεί να τα πλησιάζει (τα έργα) ο κόσμος και να τα αγαπά, όταν δε τους κερδίσεις μπορείς να τους δείξεις τα υπόλοιπα». Η πορεία στην αρχιτεκτονική, αλλά και στην απόδοση των αγαλμάτων των θεών εξελίσσεται σταδιακά όπως από τα μονόλιθα αγάλματα Μενχίρ σε απλές εγχάρακτες μορφές, ακόλουθα στα κυκλαδικά ειδώλια και, τέλος, στην αρχαία κλασική περίοδο. Οι ναοί είναι αυτοί που κυρίως κρύβουν μέσα τους μεταφυσικά σχήματα και αριθμούς – κλειδιά που αποδίδονται διαμορφωμένα μέσω της διακόσμησης (κιονόκρανα, ζωοφόροι, έλικες, τρίγλυφα, φορητές εικόνες βασίζουν την ύπαρξή τους στη μνήμη των ξύλινων και φυτικών δομικών υλών των πρώιμων ναών). Όταν οι φυτικές ύλες αντικαταστάθηκαν από μάρμαρο, απομνημονεύτηκε σε διακοσμητικά σχήματα ο φυσικός τρόπος των δεσιμάτων τους – με τη διαφορά ότι απέκτησαν επαναληπτικό ρυθμό και μαζί με τα συγκεκριμένα μεγάλα σχήματα, τρίγωνα αετωμάτων, αποστάσεις κιόνων, αριθμός κιόνων και επιλογή του γεωγραφικού τους σημείου, δημιουργούν με αριθμητική τελειότητα ένα κραδασμικό συντονισμό για τη λειτουργία αυτού που λέμε ιερή γεωμετρία!!! Ας πάρουμε τον ναό της Ακρόπολης. Το τρίγωνο του αετώματος και κάθε τέτοιο τρίγωνο συμβολίζει το αρσενικό φύλο. Η βάση του (λογική) ακουμπά στη Γη και η κορυφή του, δηλαδή εκεί που βρίσκεται το σημείο συνάντησης των ισοσκελών πλευρών του, τείνει προς το θείο του ουρανού. Αυτό είναι η προσπάθεια της πνευματικής ανάπτυξης του αρσενικού φύλου. Το ανάποδο ακριβώς τρίγωνο, όπου το σημείο συνάντησης των ισοσκελών πλευρών του ακουμπάει στη γη με τη βάση του στραμμένη προς τον ουρανό, συμβολίζει τη γυναίκα που στηρίζεται λίγο στη λογική της γης, αλλά καταλαβαίνει πολλά από τη μεταφυσική του ουρανού. Οι αποστάσεις των κιόνων του ναού είναι άνισες, αλλά αρμονικά αντικριστά, ακόμα και στην κλίση τους όπως οι δύο τελευταίοι εξωτερικοί. Έτσι ώστε, ανεβαίνοντας κανείς από τον λόφο της Ακρόπολης, να βλέπει με οπτική απάτη τον ναό ίσιο. Πολλοί λένε ότι οι θεωρητικές μετρήσεις των αρχαίων ναών δεν έχουν επαληθευτεί ακριβώς. Ωστόσο, ο Παρθενώνας κλείνει μέσα του τον αριθμό Φ=1,618 ( ), τη χρυσή τομή. Η Ακρόπολη αντιπροσωπεύεται από τον αριθμό 7, το ιερό νούμερο της θεάς Αθηνάς. Η Αθηνά από την Πόλη της Αθήνας προσφέρει ένα είδος τάματος στέλνοντας κάθε 9 χρόνια 7 νέες και 7 νέους στο γενεσιουργό αρχιτεκτόνημα των αριθμών, τον Λαβύρινθο.
Οι αρχιτέκτονες αυτού του οικοδομήματος είναι ο Charles Bullfinch και ο Thomas U. Walter. Φυσικά. Όμως, τα αρχαία αγάλματα και η αρχιτεκτονική δεν παρέμειναν γυμνά στο υλικό τους και χρωματίζονταν έτσι και το Καπιτώλιο έπρεπε να μεταδίδει τα μηνύματά του μέσα από το χρώμα. Έτσι, δεν λείπει από τους δημιουργούς του και ένας Ελληνας για να ζωγραφίσει το Καπιτώλιο. Ο ζωγράφος Κωνσταντίνος Μπρουμίδης, ο οποίος γεννήθηκε το 1805 στην Ιταλία, όπου σπούδασε και ξεκίνησε την καριέρα του ζωγραφίζοντας στο Βατικανό και στα ιταλικά ανάκτορα! Όταν του ανατέθηκε να ζωγραφίσει το Καπιτώλιο μεταναστεύοντας στην Αμερική και βρίσκοντας τον θάνατο το 1855 ζωγραφίζοντας ακόμη το Καπιτώλιο!!! Στο σκοτεινό μεσαίωνα θα υπάρξουν οι φωτεινές προσωπικότητες, που θα αναπτυχθούν μέσα ή γύρω από τεκτονικές σχολές και άλλους παρόμοιους συνδέσμους. Η χρυσή τομή, η τετραγωνική ρίζα του 2, ο κύκλος, τα ισόπλευρα τρίγωνα, τα οκτάγωνα σχήματα, παράγωγα των δύο τετραγώνων - θα κυριαρχήσουν κυρίως στην αρχιτεκτονική, το σχήμα του σταυρού θα κυριαρχήσει στις κατόψεις ναών, η Θεολογία θα κάνει αναγωγή στη Γεωμετρία που θα αποτυπώσει κυρίως την αρχιτεκτονική των καθεδρικών ναών, όπου και στα λατινικά είναι αναπόφευκτο το σύνθετο των ελληνικών λέξεων καθε-έδρα να κρατήσουν τη μαγεία του ονόματος αυτών των ναών Kathedral. Αναπόφευκτη ήταν η αναζήτηση αυτών των αρχών στα αρχαία ελληνικά κείμενα και φυσικά να επακολουθήσουν ακόμη και στα εικαστικά της θέματα σαν μόδα τα αρχαία ελληνικά μυθολογικά και ιστορικά θέματα, όπως και ανάπτυξη δικής τους παραφιλολογίας με αυτούς τους ήρωες.
Το κύκνειο άσμα αυτής της αρχιτεκτονικής ανάπτυξης είναι ο τροχός του καθεδρικού ναού Σαρτρ, που βρίσκεται λίγο πιο έξω από το Παρίσι, το γνωστό σε όλους «Ροζ Παράθυρο». Εκεί αναπτύσσουν οι πιστοί της σχολής του Σαρτρ την πλατωνική γνώση που παίρνουν από το έργο Τίμαιος, όπου ο Θεός είναι η απόλυτη τάξη και εκεί αναπτύσσονται τρεις εκφάνσεις της γεωμετρίας – η Φανερή, αυτή που βλέπουμε και μας επηρεάζει άμεσα στα σχήματα των βιτρό, στις σφαίρες, τρίγωνα, τριφύλλια, άνθη, η Απόκρυφη, αυτή που αναδύεται από τον ρυθμό των σχημάτων και τρυπώνει στο ασυνείδητο και η Συμβολική αυτά που ανάγουν τα σχήματα με τα χρώματα που φέρνουν και τη συχνότητά τους. Γι’ αυτή την ανθρώπινη προσέγγιση στο θείο ο Einstein θα δηλώσει κάποτε: «Ο χώρος είναι γεωμετρία και η δύναμη της βαρύτητας είναι σύμφωνη με το σχήμα του χωροχρόνου». Θα ακολουθήσει η Αναγέννηση και το μπαρόκ όπου μέσα της θα ανδρωθούν όλοι οι αριθμητικοί και γεωμετρικοί τύποι στην τέχνη και θα δώσουν άνθηση από την αλχημεία στην επιστήμη… Εκεί θα αναπτυχθούν οι κώδικες της γεωμετρίας όπως τα έργα του Ντα Βίντσι και όχι μόνο με τον ευτυχή πάταγο του βιβλίου Κώδικας Ντα Βίντσι, που οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι το μόνο θεόπνευστο γνωστικό έργο! Ο Σραντιβάρι, για παράδειγμα, γνώριζε τη χρυσή τομή όταν τοποθέτησε τις τρύπες σχήματος f στα χρυσά βιολιά. Το ίδιο έκανε και ο κατασκευαστής βιολιστής Μαγκίνσκι. Οι κλασικοί μουσικοί χρησιμοποιούν κατά κόρον τις χρυσές τομές στα έργα τους, μύστες οι περισσότεροι στοών της Μασονίας, λάτρεις και γνώστες του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Ανάμεσά τους θα ξεχωρίσουμε την 5η συμφωνία του Μπετόβεν και σχεδόν όλες τις σονάτες για πιάνο του Μότσαρτ, όπου σε όλα έχουν γίνει εμπεριστατωμένες μελέτες. Είναι σημαντικό να πούμε ότι σε γραμμική ανάλυση του έργου του Μότσαρτ μας αποδίδεται ευθεία γραμμή με συντελεστές σχεδόν τον 1, για την ακρίβεια 0,99. Γιατί αυτή η απόκλιση; Ο Πικάσο ύστερα από λίγα χρόνια παρ’ όλο που στα μάτια των περισσότερων, λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, θεωρείται απλώς λογικοφανής καλλιτέχνης, απαντά μέσω του έργου του και για τα έργα όλων των μεγάλων. «Πιστεύω πως η τέχνη ξεφεύγει από αυτόν τον απλούστατο δρόμο, που σημαίνει να πας από τη μια άκρη στην άλλη. Πριν από όλα πρέπει να μπορείς να σταματάς εγκαίρως».
Η κινέζικη και γιαπωνέζικη ζωγραφική έχει σαν νομοτέλειά της μεγάλες άδειες φόρμες, κενές, ανέγγιχτες… γιατί εκεί υπάρχει χόρος για την ανάπτυξη των σκέψεων. Τα αρχαία ελληνικά αγάλματα, εικαστικά όχι συμβολικά, παρουσιάζουν αυτό που εν συντομία λέμε «αρχαίο ελληνικό κάλλος» μια μια ισορροπία τελειότητας σε ανθρώπινα πλαίσια. Εκλαϊκευμένα, όλες οι γυναίκες έχουν το κατιτίς τους, τα πιασίματά τους, και οι ώριμοι άνδρες δεμένοι μυϊκά μεν, αλλά τη γλύκα τους ανάλογη της ηλικίας. Το τέλειο όπως στη σύγχρονη εικονική πραγματικότητα δεν υπάρχει πουθενά!!! Παρ’ όλα αυτά τα σώματα έχουν κάτι το ανάλαφρο. Παρατηρήστε τα άκρα των ποδιών, τους αστράγαλους, τα δάχτυλα. Τα χέρια, τα μάτια, που σχεδόν κινούνται και μόλις έχουν τραβηχτεί από πάνω τους. (Σημείωση, τα δάχτυλα των ποδιών κατά πολλούς δείχνουν και την ιδιαιτερότητα της φυλής μας, ότι δηλ. προέρχεται από άλλον πλανήτη, από τους άλλους… που φαίνεται στον δείκτη του ποδιού που είναι μακρύτερος από τα άλλα σε αντίθεση με αυτόν των άλλων φυλών!) Η κλασικοί αναγεννησιακοί που επιστρέφουν σε όμοιες φόρμες ρεαλισμού στις ανθρώπινες απεικονίσεις φτάνουν κοντά, αλλά… έχουν ένα βάρος τέτοιο που τις γειώνει (βαριά σώματα). Αυτός που επανέρχεται σε εκείνη την τελειότητα που συνδυάζεται με το ατελές και που θα δώσει ζωή στο μάρμαρο, είναι ο Χαλεπάς, γεννημένος φυσικά στη χώρα του φωτός. Όλα του τα έργα, ενώ θεωρητικά είναι τέλεια, ολοκληρώνοντας ένα κύκλο δημιουργίας, έχουν ένα σημείο ακόμη όπου λογικά δεν ακολουθεί την τετριμμένη τελειότητα. Αφήνει την ατέλεια με τον ίδιο τρόπο που σε μια συνηθισμένη ροή πραγμάτων ή γεωμετρική δομή π.χ. του καιρού επεμβαίνει το τυχαίο. Αυτό που δημιουργείται είναι αυτό που στη θεωρία του χάους λέγεται φαινόμενο της πεταλούδας.
Οι άνθρωποι όμως προτιμούν να λογίζονται ντετερμινικά και αυτό γιατί τις γραμμικές εξισώσεις και εκχύσεις τις συλλαμβάνει κανείς εύκολα, ενώ τους μη γραμμικούς όρους προτιμά να τους αγνοεί, ενώ ακόμη προσπαθεί να καταλάβει τις γραμμικές εξισώσεις… Οι καλλιτέχνες έγιναν συχνά οι προπομποί πολλών επιστημονικών ανακαλύψεων μέσω των έργων, άλλοι ασυνείδητα και άλλοι συνειδητά και με στόχο μεταφοράς αυτών των ιδεών κατά την πλατωνική θεώρηση ότι η τέχνη είναι ένα τέμπλο μεταξύ της φιλοσοφίας (επιστήμη) και των ανθρώπων όπου σε αυτό συμβολικά και κραδασμικά μεταφέρεται η γνώση στα αισθητήρια των ανθρώπων. Ο Dali υπήρξε ένας από αυτούς, τα τελειωμένα έργα του από άποψη τεχνικής είναι το ελάχιστο που μας καταθέτει. Είναι ο κατ’ εξοχήν ζωγράφος του προηγούμενου αιώνα. Αποτυπώνει στα έργα του θέματα για τη ραδιενέργεια, την τέταρτη διάσταση, αλλά και θέματα Φυσικής που επηρέασαν τον κόσμο έντονα μετά την έκρηξη της βόμβας στη Χιροσίμα, όπως και άλλους καλλιτέχνες σαν τους Giorgio de Chirico και Rene Magrite, που περιέχουν στα έργα τους τη θωρία της σχετικότητας. Ο Dali όμως είναι ο βαθύτερος γνώστης τέτοιων θεμάτων, σύμφωνα με τις αρχές του Δημόκριτου του Αβδηρίτη, όπου περιγράφεται για πρώτη φορά η Ατομική Θεωρία (πριν από τον Πλάτωνα και τον Λεύκιππο), στην οποία η ύλη αποτελείται από επαναλαμβανόμενες μικροσκοπικές αόρατες αναλλοίωτες οντότητες. Αυτή την αδιαίρετη ύλη την ονόμασε άτομο.
Κατά τον Δημόκριτο, επίσης, το Σύμπαν αποτελείται από άτομα: το ον – το πλήρες, η ύλη και το κενό - το μη ον, στο οποίο δημιουργούνται δίνες από την κίνηση και τις συγκρούσεις των ατόμων. Φυσικά, όταν το 1803 ο χημικός Dalton ξανανακάλυψε τα αδιαίρετα σώματα, δεν μπόρεσε παρά να τους δώσει το όνομα του νονού τους Δημόκριτου, «άτομα». Αργότερα, ο Πλάτωνας θα μορφοποιήσει σε σχήματα τα τέσσερα δομικά στοιχεία που συνθέτουν την ύλη ταυτίζοντας τη γη με το εξάεδρο (κύβο), τον αέρα με το οκτάεδρο, το νερό με το εικοσάεδρο, τη φωτιά με το τετράεδρο (πυραμίδα) και το σύμπαν με το δωδεκάεδρο. Αυτούς τους πέντε συμβολισμούς εκθέτει ζωγραφικά ο Dali στο έργο του «Ο Dali γυμνός μπροστά στην αισθητή πραγματικότητα». Ο ίδιος γονατιστός και ολόγυμνος σε μια αμμουδιά προτείνει το αριστερό του χέρι προς τη θάλασσα, η θάλασσα όμως δεν ακουμπά στην άμμο, αιωρείται από την υγρή υφή της, εκτινάσσοντας από ένα σημείο του ορίζοντα - πυρήνα μια στήλη ατόμων που μέσα της περιγράφεται με το πρόσωπο της Gala το έργο Λήδα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι (άλλος κώδικας). Σε όλα αυτά τα μόρια σχηματοποιούνται μεταμορφωμένα τα πέντε στοιχεία του Πλάτωνα!!! «Τα πάντα αιωρούνται στον χώρο χωρίς τίποτα να αγγίζει τίποτα!» θα πει ο ίδιος, ενοποιώντας την ύλη με το άυλο. Η εποχή του Dali δεν άφησε την Ελλάδα χωρίς τέτοιους μεγάλους καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες που συνέχισαν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και επηρέασαν ακόμη και την αναδόμηση των πόλεών της. Ο Giorgio de Chirico αναφέρει στο βιβλίο «Αναμνήσεις μιας ζωής» σαν μεγαλύτερο καλλιτέχνη της εποχής, τον Ελληνα αρχιτέκτονα Πικιώνη, που δημιουργεί επηρεασμένος από τον μινιμαλισμό της εποχής του και από τη γερμανική σχολή Bauhous. (Σχολή του Βερολίνου που ιδρύθηκε πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και συνεχίστηκε μετά, βασισμένη στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα και λόγο. Η σχολή είχε μορφή κοινότητας όπου συνεργάζονταν φιλόσοφοι – θεατράνθρωποι – εικαστικοί – αρχιτέκτονες, κ.ά.) Ο Πικιώνης μέσα σε αυτές τις αρχές είναι αυτονόητο ότι αναβιώνει το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, αριθμώντας τον ρυθμό με ποσότητες, μεγέθη και υλικά που τοποθετούνται ειρηνικά και εναρμονισμένα στον περιβάλλοντα χώρο.
Ενα από τα σημαντικότερα έργα, δεν θα το πιστεύετε, είναι τα σκαλιά - διάδρομος, που σήμερα οδηγούν στο Ηρώδειο Θέατρο. Ο ρυθμός τους είναι αντίστοιχος με αυτόν των σκαλοπατιών των Ανακτόρων της Κνωσού, όπου ανεβαίνεις περπατώντας απλά και το ύψος του κάθε σκαλιού είναι τόσο όσο να μην κοπιάζεις να τα διαβείς. Τα σύγχρονα έργα πεζοδρόμησης της Αθήνας στους γύρω χώρους της Ακρόπολης συμπεριλαμβανομένου και αυτού κάτω από το θέατρο δεν έχουν καμιά αρχή ρυθμού, παραβιάζοντας έτσι τις αρχές των καλών κραδασμών!!! Παράλληλα, ο Πικιώνης αναβίωσε στη μοντέρνα ελληνική αρχιτεκτονική το αρχαίο σπίτι με την εσωτερική αυλή, τα δωμάτια, που ενώ απομονώνεσαι δεν υπάρχουν πόρτες και δεν αισθάνεσαι το κλείσιμο. Πολλοί αρχιτέκτονες ακολούθησαν τότε αυτή την τάση. Ο ζωγράφος Γιάννης Μόραλης έχει και αυτός ένα σπίτι στην Αίγινα τέτοιων προδιαγραφών και είναι φυσικό να ζει σε ένα τέτοιο, αφού τηρεί αυτές τις αρχές του γεω-μετρείν στο έργο του, όπως οι περισσότεροι ζωγράφοι της εποχής του. Αυτόν θα τον ξεχωρίσω σαν κορωνίδα όλων, αφού το έργο του μόνιμα περιστρέφεται στη δυναμική των χρυσών τομών και της απόκρυφης ελληνικής γεωμετρίας. Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του καλλιτέχνη κοσμεί καταλυτικά ένα κομβικό σημείο της Αθήνας, το εγχάρακτο ανάγλυφο έργο πάνω στην μπροστινή πλευρά του Χίλτον!!! Πολλοί το έχουν δει, αλλά δεν το βλέπουν όπως πρέπει. Οι χρυσές τομές είναι εμφανείς και το θέμα αυτού η πομπή των Παναθηναίων. Το ξόανο της Αθηνάς πρωτοστατεί με τον πέπλο και την ακολουθία ιεριών αυλητριδών παρθένων κ.λπ. Τα μεγέθη έχουν και αυτά τη μαθηματική τους αξία, οι φωτοσκιάσεις που προκαλούν οι χαράξεις παραπέμπουν στα χορευτικά της Ραλού Μάνου, που ζωντανεύουν τις μελανόμορφες παραστάσεις των αγγείων. Η εποχή του Μόραλη υπήρξε γενεσιουργός πολλών μεγάλων κεφαλών μιας μοντέρνας ελληνιστικής τέχνης που αναγέννησαν πνευματικά τη χώρα μας από τις στάχτες της Κατοχής (σε αντίθεση με τους σύγχρονους καλλιτέχνες). Σε έναν άλλο χώρο της τέχνης, άλλος ένας μέγιστος καλλιτέχνης μας έδωσε τα φώτα του παγκόσμια, χρησιμοποιώντας τα μαθηματικά και τις χρυσές τομές. Ο Γιάννης Ξενάκης θεμελιώνει τη μεταμοντέρνα τάση στη μουσική, χρησιμοποιώντας τις πυθαγόρειες αρχές των μαθηματικών, παντρεύοντας τη μουσική με τα αρχιτεκτονικά σχήματα. Γεγονός όμως είναι ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός σε όποια στιγμή και αν βρίσκεται, Αναγέννηση ή Μεσαίωνας, εμφανίζει προσωπικότητες αγγελιοφόρους που παίρνουν από τον λαβύρινθο του εγκεφάλου μας την εγγεγραμμένη στο σώμα μας εθνική συλλογική μνήμη, τα αρχέτυπα της γεωμετρίας και μεταλαμπαδεύουν την εξέλιξη του πολιτισμού. Τον επίλογο του ατέρμονου θα μπορούσε μόνο ένας Ξενάκης να διατυπώσει με λόγια: Ο καθένας έχει παρατηρήσει τα ηχητικά φαινόμενα ενός πολιτικού πλήθους από δεκάδες χιλιάδες άτομα. Ο ανθρώπινος αυτός ποταμός φωνάζει ένα σλόγκαν με έναν ομοιόμορφο τρόπο… Μετά, ένα άλλο σλόγκαν πετάγεται από τον αρχηγό της συγκέντρωσης και εξαπλώνεται προς την ουρά, αντικαθιστώντας το πρώτο. Ενα κύμα μετάβασης περνάει έτσι από την κορυφή στην ουρά… Είναι οι νόμοι της μετάβασης από την πλήρη τάξη στην πλήρη αταξία με ένα συνεχή ή εκρηκτικό τρόπο. Αυτοί είναι οι στοχαστικοί τρόποι. Εάν χαθήκατε μέσα σ’ αυτό τον Λαβύρινθο, ο μουσικός και μαθηματικός Βαγγέλης Γερμανός μου έδωσε το μυστικό: Πρέπει να χαϊδεύεις με το ένα σου χέρι τον τοίχο του Λαβύρινθου χωρίς να αλλάζεις πλευρά και θα οδηγηθείς στην έξοδο…
Οι άνθρωποι όμως προτιμούν να λογίζονται ντετερμινικά και αυτό γιατί τις γραμμικές εξισώσεις και εκχύσεις τις συλλαμβάνει κανείς εύκολα, ενώ τους μη γραμμικούς όρους προτιμά να τους αγνοεί, ενώ ακόμη προσπαθεί να καταλάβει τις γραμμικές εξισώσεις… Οι καλλιτέχνες έγιναν συχνά οι προπομποί πολλών επιστημονικών ανακαλύψεων μέσω των έργων, άλλοι ασυνείδητα και άλλοι συνειδητά και με στόχο μεταφοράς αυτών των ιδεών κατά την πλατωνική θεώρηση ότι η τέχνη είναι ένα τέμπλο μεταξύ της φιλοσοφίας (επιστήμη) και των ανθρώπων όπου σε αυτό συμβολικά και κραδασμικά μεταφέρεται η γνώση στα αισθητήρια των ανθρώπων. Ο Dali υπήρξε ένας από αυτούς, τα τελειωμένα έργα του από άποψη τεχνικής είναι το ελάχιστο που μας καταθέτει. Είναι ο κατ’ εξοχήν ζωγράφος του προηγούμενου αιώνα. Αποτυπώνει στα έργα του θέματα για τη ραδιενέργεια, την τέταρτη διάσταση, αλλά και θέματα Φυσικής που επηρέασαν τον κόσμο έντονα μετά την έκρηξη της βόμβας στη Χιροσίμα, όπως και άλλους καλλιτέχνες σαν τους Giorgio de Chirico και Rene Magrite, που περιέχουν στα έργα τους τη θωρία της σχετικότητας. Ο Dali όμως είναι ο βαθύτερος γνώστης τέτοιων θεμάτων, σύμφωνα με τις αρχές του Δημόκριτου του Αβδηρίτη, όπου περιγράφεται για πρώτη φορά η Ατομική Θεωρία (πριν από τον Πλάτωνα και τον Λεύκιππο), στην οποία η ύλη αποτελείται από επαναλαμβανόμενες μικροσκοπικές αόρατες αναλλοίωτες οντότητες. Αυτή την αδιαίρετη ύλη την ονόμασε άτομο.
Κατά τον Δημόκριτο, επίσης, το Σύμπαν αποτελείται από άτομα: το ον – το πλήρες, η ύλη και το κενό - το μη ον, στο οποίο δημιουργούνται δίνες από την κίνηση και τις συγκρούσεις των ατόμων. Φυσικά, όταν το 1803 ο χημικός Dalton ξανανακάλυψε τα αδιαίρετα σώματα, δεν μπόρεσε παρά να τους δώσει το όνομα του νονού τους Δημόκριτου, «άτομα». Αργότερα, ο Πλάτωνας θα μορφοποιήσει σε σχήματα τα τέσσερα δομικά στοιχεία που συνθέτουν την ύλη ταυτίζοντας τη γη με το εξάεδρο (κύβο), τον αέρα με το οκτάεδρο, το νερό με το εικοσάεδρο, τη φωτιά με το τετράεδρο (πυραμίδα) και το σύμπαν με το δωδεκάεδρο. Αυτούς τους πέντε συμβολισμούς εκθέτει ζωγραφικά ο Dali στο έργο του «Ο Dali γυμνός μπροστά στην αισθητή πραγματικότητα». Ο ίδιος γονατιστός και ολόγυμνος σε μια αμμουδιά προτείνει το αριστερό του χέρι προς τη θάλασσα, η θάλασσα όμως δεν ακουμπά στην άμμο, αιωρείται από την υγρή υφή της, εκτινάσσοντας από ένα σημείο του ορίζοντα - πυρήνα μια στήλη ατόμων που μέσα της περιγράφεται με το πρόσωπο της Gala το έργο Λήδα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι (άλλος κώδικας). Σε όλα αυτά τα μόρια σχηματοποιούνται μεταμορφωμένα τα πέντε στοιχεία του Πλάτωνα!!! «Τα πάντα αιωρούνται στον χώρο χωρίς τίποτα να αγγίζει τίποτα!» θα πει ο ίδιος, ενοποιώντας την ύλη με το άυλο. Η εποχή του Dali δεν άφησε την Ελλάδα χωρίς τέτοιους μεγάλους καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες που συνέχισαν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και επηρέασαν ακόμη και την αναδόμηση των πόλεών της. Ο Giorgio de Chirico αναφέρει στο βιβλίο «Αναμνήσεις μιας ζωής» σαν μεγαλύτερο καλλιτέχνη της εποχής, τον Ελληνα αρχιτέκτονα Πικιώνη, που δημιουργεί επηρεασμένος από τον μινιμαλισμό της εποχής του και από τη γερμανική σχολή Bauhous. (Σχολή του Βερολίνου που ιδρύθηκε πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και συνεχίστηκε μετά, βασισμένη στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα και λόγο. Η σχολή είχε μορφή κοινότητας όπου συνεργάζονταν φιλόσοφοι – θεατράνθρωποι – εικαστικοί – αρχιτέκτονες, κ.ά.) Ο Πικιώνης μέσα σε αυτές τις αρχές είναι αυτονόητο ότι αναβιώνει το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, αριθμώντας τον ρυθμό με ποσότητες, μεγέθη και υλικά που τοποθετούνται ειρηνικά και εναρμονισμένα στον περιβάλλοντα χώρο.
ΜΑΡΙΝΑΣ ΠΕΤΡΗ…κείμενο δημοσιευμένο στο περιοδικό …
• ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ---ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟ
erenzw
