Στην Ευρώπη του 18ου αιώνα, υπήρχαν πολλές ενδιαφέρουσες ιατρικές θεωρίες...Ορισμένες επώδυνες, άλλες αποδείχτηκαν σωτήριες και άλλες… απλώς προκαλούν γέλιο στις μετέπειτα γενιές. Γιατί στην Αγγλία του 18ου αιώνα “ανέσταιναν” πνιγμένους, φυσώντας καπνό από πίσω τους (ναι εκεί που καταλάβατε).
Η πρακτική ήταν τόσο διαδεδομένη που στον Τάμεση, υπήρχαν παντού κρεμασμένοι οι ειδικοί “φυσητήρες”, έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε περίπτωση πνιγμού. Πίστευαν ότι ο καπνός θα στέγνωνε το εσωτερικό του σώματος και θα ενεργοποιούσε την καρδιά και τους πνεύμονες. Η ιδέα προερχόταν από τους ιθαγενείς της Αμερικής, που χρησιμοποιούσαν καπνό για να θεραπεύσουν διάφορες παθήσεις, όπως ο πονοκεφάλους. Οι Ευρωπαίοι γιατροί δεν άργησαν να τους ακολουθήσουν.
Το 1745 ο γιατρός Ρίτσαρντ Μιντ ανέφερε για πρώτη φορά το “κλύσμα με καπνό” για τα θύματα πνιγμού. Το 1746 πραγματοποιήθηκε η πρώτη επιτυχημένη επιχείρηση “κλύσματος”, όταν ένας άντρας έσωσε τη ζωή της γυναίκας του, χρησιμοποιώντας μία πίπα, πάνω στη οποία καιγόταν ακόμα τομπάκο. Δεν είναι γνωστό αν η γυναίκα ξύπνησε επειδή ο καπνός εισχώρησε μέσα της ή αν ένιωσε την φωτιά στο δέρμα της, αλλά η πρακτική σίγουρα λειτούργησε. Το 1774 οι γιατροί Γουίλιαμ Χος και Τόμας Κόγκαν δημιούργησαν το “Ινστιτούτο Για Άμεση Ανακούφιση Ατόμων που Πνίγηκαν”, όπου πλήρωναν τέσσερις γκινέες, ποσό αντίστοιχο των 750 ευρώ σήμερα, όποιον έβρισκε τρόπο να σώσει πνιγμένους.
Τα κλύσματα καπνού εφαρμόστηκαν αργότερα ακόμα για τη θεραπεία της χολέρας, του τυφοειδούς πυρετού και των πόνων της περιόδου. Σε περιπτώσεις που δεν υπήρχαν οι ειδικοί φυσητήρες, ο γιατρός θα χρησιμοποιούσε ένα απλό καλάμι ή ακόμα και το στόμα του. Η θεραπεία υποχώρησε από το 1811 και έπειτα, αφού ανακαλύφθηκε ότι η νικοτίνη είναι τοξική για την καρδιά.
