Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι που βοηθούν και υποστηρίζουν άλλους ανθρώπους κάνουν καλό και στον εαυτό τους. Διεθνής μελέτη έδειξε ότι π.χ. οι παππούδες και οι γιαγιάδες που φροντίζουν τα εγγόνια τους ζουν περισσότερο από εκείνους που δεν το κάνουν.Οι ερευνητές ανέλυσαν περισσότερους από 500 ανθρώπους, ηλικίας 70-103 ετών, οι οποίοι παρείχαν περιστασιακά βοήθεια στα παιδιά τους, κρατώντας τα εγγόνια τους, με εκείνους που δεν το έκαναν και ηλικιωμένους που δεν είχαν παιδιά, αλλά παρείχαν κάπιου είδους βοήθεια στο κοινωνικό τους δίκτυο.
Τα αποτελέσματα της ανάλυσης ήταν αποκαλυπτικά, καθώς έδειξαν ότι αυτή η παροχή βοήθειας και φροντίδας έχει θετική επίδραση στη μείωση της θνητότητας των φροντιστών. Οι μισοί από τους παππούδες που φρόντιζαν τα εγγόνια τους, εξακολουθούσαν να ζουν, δέκα χρόνια μετά την πρώτη τους συνέντευξη στους επιστήμονες, εν έτει 1990. Το ίδιο ίσχυε και για τους ηλικιωμένους που δεν είχαν εγγόνια, αλλά βοηθούσαν τα παιδιά τους, π.χ. με τις δουλειές του σπιτιού. Αντίθετα, οι μισοί από εκείνους που δεν βοηθούσαν τους άλλους, πέθαναν εντός μιας πενταετίας.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι αυτή η προσφορά δεν περιοριζόταν μόνο στο να προσφέρουν βοήθεια στα μέλη της οκογένειάς τους. Η ανάλυση των δεδομένων έδειξε ότι και οι ηλικιωμένοι που δεν είχαν παιδιά, αλλά παρείχαν π.χ. συναισθηματική υποστήριξη σε άλλους, εμφάνιζαν τα ίδια ακριβώς οφέλη. Οι μισοί από όσους παρείχαν τέτοιου είδους φροντίδα, έζησαν 7 χρόνια μετά την πρώτη συνέντευξη, έναντι 4 ετών που έζησαν όσοι δεν βοηθούσαν.
"Η βοήθεια ωστόσο, δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ‘πανάκεια’ για μια μακρύτερη ζωή", σημειώνει ο Ralph Hertwig, Διευθυντής του Κέντρου Adaptive Rationality στο Ινστιτούτο Ανθρώπινης Ανάπτυξης Max Planck". Ένα μέτριο επίπεδο φροντίδας φαίνεται να έχει θετικές επιδράσεις για την υγεία. Προηγούμενες μελέτες ωστόσο, έδειξαν η πιο εντατική ανάμιξη γεννά άγχος και έχει αρνητικές επιδράσεις στη σωματική και στην ψυχική υγεία", σημείωσε ο Hertwig.
stogiatro.gr
