Μιλώντας στην εφημερίδα Freddo αναφέρει: «Δυστυχώς, λύγισα. Πονάω τόσο πολύ για τον άνθρωπό μου που αν δεν είχα τα παιδιά μου και το εγγόνι μας, δεν ξέρω που θα είχα φτάσει και τι θα είχα κάνει. Με έχει πάρει από κάτω, παιδί μου. Ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι που η έννοια ευτυχία δεν χωρά σε λέξεις. Και όμως μου τον πήρε ο Θεός».
O πόνος της αυτές τις μέρες είναι δισβάσταχτος.
«Πως να έρθει για μένα ο νέος χρόνος, όταν έχει σταματήσει εκεί που σταμάτησε και η καρδούλα του Γιώργου μου;», λέει σπαράζοντας στο κλάμα. Ενώ όταν ρωτήθηκε αν είχε πικρίες από ανθρώπους που τον βοήθησαν και τον ξέχασαν εκείνη απαντά «είχε καημό που δεν μπόρεσε να παίξει τα έργα που είχε παίξει στη δραματική σχολή, όπως τον Βασιλιά Λήρ. Από την άλλη δεν είχε πικρία με τους συναδέφλους τους, απλώς λυπόταν κάποιους ανθρώπους για τη συμπεριφορά τους απέναντί του».
Ενώ συμπληρώνει πως «τον τελευταίο καιρό, λόγω του προβλήματος με την υγεία του δεν ήθελε να πάει στη Σαλαμίνα, στο εξοχικό μας. Ήθελε να είναι στο σπίτι μας κοντά στην εγγονούλα του».
Η Λία Θερμογιάννη αναφέρει πως πίστευαν ότι ο Γιώργος θα γίνει καλά, αφού δεν υπήρχαν ιατρικά σημάδια πως δεν μπορούσε να παλέψει την κατάσταση. «Μια υποβόσκουσα λοίμωξη ήταν αυτή που τον οδήγησε μια μέρα στο νοσοκομείο. Μαζί περπατώντας πήγαμε να κάνει εξετάσεις στο Ιατρικό κέντρο. Το απόγευμα πριν φύγει κοιμήθηκε. Του λέω άντε Γιώργο να βγει το αποτέλεσμα να ηρεμήσουμε. Όπως ξάπλωσε μετά από μια ώρα μου λέει ο γιατρός Κυρία Βασιλείου βγείτε λίγο έξω από το δωμάτιο. Και ο Γιώργος είχε φύγει». Δεν μπορούσαν να του κάνουν ανάνηψη».
Όσο για τον αν πίστευε εκείνος ότι θα φύγει απαντά: «Σαφώς όχι. Ο Γιώργος δεν έφυγε από καρκίνο. Ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος και ο Θεός, όπως μας είπε και ο γιατρός του τον ήθελε δίπλα του. Έφυγε σαν πουλάκι», αναφέρει Μάλιστα τονίζει ότι τον αισθάνεται διαρκώς κοντά της. «Ο Γιώργος έρχεται στον ύπνο μου. Τον βλέπω συνέχεια»
