πραγματικότητα, κατακτώντας ένα Ολυμπιακό μετάλλιο.
Στάθηκε πολλές φορές άτυχος. Πέρασε πολλές αντιξοότητες. Πάλεψε όμως όσο κανείς και δεν το έβαλε κάτω. Για τον Σπύρο Γιαννιώτη, ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν όνειρο ζωής.
Στο Πεκίνο το 2008, ένα χτύπημα του στέρησε τη δυνατότητα να διεκδικήσει μια θέση στο βάθρο. Στο Λονδίνο το 2012, έχασε την τρίτη θέση και το χάλκινο για πέντε μόλις δευτερόλεπτα, τερματίζοντας τέταρτος.
Αυτή τη φορά όμως, ήταν η δική του στιγμή στο Ρίο. Τι κι αν ο Αυστραλός Τζάρον Πορτ έμοιαζε χιλιόμετρα μακριά από τον δεύτερο; Τι κι αν ο Γιαννιώτης μέχρι το τέλος σχεδόν αυτού του μαραθωνίου βρισκόταν πίσω από την 20η θέση; Τα αποθέματα ψυχικής και σωματικής δύναμης του Κερκυραίου κολυμβητή ήταν ανεξάντλητα.
Με μία εκπληκτική αντεπίθεση, στα 36 του χρόνια, στους τελευταίους του Ολυμπιακούς Αγώνες, ξεπέρασε τον εαυτό του και διεκδίκησε αυτό που ονειρευόταν μια ζωή: ένα μετάλλιο. Και τα κατάφερε! Πήρε το ασημένιο, ενώ για μια «χεριά» έχασε το χρυσό, καθώς τερμάτισε στον ίδιο χρόνο με τον Ολλανδό Φέρι Βέερτμαν (1:52.59.8) και χρειάστηκε το photo-finish για να κριθεί η πρώτη θέση.
ΠΗΓΗ
