Το σήμα για να ξεκινήσει το εγχείρημα σωτηρίας της Μαρινόπουλος, ουσιαστικά μέσω ενός bail out με πρωταγωνιστή τη Σκλαβενίτης, έδωσε η έδρα του Πρωτοδικείου Αθηνών, η οποία δέχθηκε το αίτημα της Μαρινόπουλος να χορηγηθεί στην εταιρεία και σε 3 ακόμη συγγενείς με αυτήν επιχειρήσεις προσωρινή διαταγή προστασίας από τους πιστωτές της έως τις 21 Σεπτεμβρίου, οπότε κι έχει οριστεί να εκδικαστεί η αίτηση υπαγωγής της εταιρείας στο άρθρο 99...
Στην ασφυκτικά κατάμεστη αίθουσα 3 του κτιρίου 13 του Πρωτοδικείου Αθηνών στην Ευελπίδων, στην οποία έδωσαν το "παρών" εκατοντάδες εργαζόμενοι της αλυσίδας και περισσότεροι από 100 δικηγόροι, παίχτηκε χθες η πρώτη πράξη σε ένα σίριαλ, η εξέλιξη του οποίου θα κρίνει όχι μόνο την τύχη της Μαρινόπουλος, των 3 συγγενών της επιχειρήσεων και των 12.500 εργαζομένων αυτής αλλά και για την εθνική οικονομία στο σύνολό της.
Η επόμενη ημέρα
Τρία είναι τα βασικά στοιχεία της υπόθεσης, μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Το πρώτο σημαντικό στοιχείο είναι η ανάγνωση στο δικαστήριο από τους δικηγόρους της Μαρινόπουλος, της επιστολής της Σκλαβενίτης με την οποία η αλυσίδα επιβεβαίωσε ότι είναι βασικός συνομιλητής και επί της ουσίας όπως προκύπτει εν δυνάμει επενδυτής για την επόμενη ημέρα της Μαρινόπουλος. Αν και μέσω της συγκεκριμένης επιστολής η αλυσίδα Σκλαβενίτης δεν αναλαμβάνει καμία δέσμευση, ωστόσο και μόνο η ύπαρξη της επιστολής, διαμορφώνει το πλαίσιο των επόμενων 60 κρίσιμων ημερών, που θα κρίνουν το μέλλον όχι μόνο για τον χειμαζόμενο όμιλο Μαρινόπουλο, τους εργαζομένους και τους προμηθευτές αυτού αλλά και για την εθνική οικονομία συνολικά.
Δεύτερον, κυρίως για την επόμενη ημέρα, είναι ότι το 45% των πιστωτών της εταιρείας τάχθηκαν υπέρ της αίτησης για υπαγωγή της σε καθεστώς προστασίας, προκειμένου να εξευρεθεί λύση. Αυτό είναι σημαντικό για τον πολύ απλό λόγο ότι η εταιρεία Σκλαβενίτης στην επιστολή με την οποία διατυπώνει το επενδυτικό της ενδιαφέρον, αναφέρει πως διερευνά τις πιθανότητες συμμετοχής της στις διαδικασίες εξυγίανσης της Μαρινόπουλος με βάση το άρθρο 99, σε συνεργασία πάντοτε με τους πιστωτές και τις δανείστριες τράπεζες.
Τρίτον, ότι το Δημόσιο δεν τάχθηκε υπέρ της αίτησης υπαγωγής της Μαρινόπουλος στο άρθρο 99, εν αντιθέσει με το ΙΚΑ, τις τράπεζες, τους εργαζομένους και πολλούς άλλους. Η απόφαση του Δημοσίου να ταχθεί κατά της αίτησης της Μαρινόπουλος για υπαγωγή της στο άρθρο 99, προκάλεσε την ενόχληση του Μεγάρου Μαξίμου και αυτό γιατί τις προηγούμενες ημέρες η Αντιπροεδρία της Κυβέρνησης, που υπέβλεπε και το θέμα, διέρρεε ότι το Δημόσιο θα στεκόταν στο πλευρό της Μαρινόπουλος ως εχέγγυο για την "εμπλοκή" της Σκλαβενίτης.
Ο ρόλος της Σκλαβενίτης
Από το ποσοστό στήριξης που παρείχαν χθες στο δικαστήριο οι προμηθευτές της Μαρινόπουλος σε αυτή φαίνεται ότι "ποντάρουν" στην οικογένεια Σκλαβενίτης εκτιμώντας ότι είναι ίσως η μόνη λύση, πιθανότατα και η τελευταία, για να πάρουν τα λεφτά που τους οφείλει η Μαρινόπουλος και να επιστρέψει η αγορά σε μια κανονικότητα.
Ένα ακόμα κρίσιμο κομμάτι του παζλ είναι αν η νέα πρόταση διάσωσης που θα κατατεθεί, όπως αναμένουν όλοι από την αγορά, θα περιλαμβάνει κούρεμα και αν θα το δεχθούν οι προμηθευτές. Η λογική του "μη χείρον βέλτιστον" μπορεί να βρει αντίκρισμα σε μεγάλη μερίδα προμηθευτών οι οποίοι φοβούνται τα χειρότερα, δηλαδή να μην πάρουν τίποτε στο τέλος αν ο Μαρινόπουλος οδηγηθεί στην κατάρρευση ή υπαχθεί σε καθεστώς προστασίας από τους πιστωτές του.
Ωστόσο δεν είναι σίγουρο ότι θα βρει σε όλους ευήκοα ώτα, τη στιγμή που αντίστοιχο σχέδιο διάσωσης (σ.σ. πρόκειται για το deal Βερόπουλος – METRO) δεν προέβλεπε "κούρεμα" οφειλών προς τους προμηθευτές. Βέβαια κρίσιμος είναι και ο ρόλος των Τραπεζών και η χρηματοοικονομική στήριξη που θα παράσχουν εν προκειμένω στον Σκλαβενίτη για να γυρίσει τον Μαρινόπουλο, μέσω παροχής ρευστότητας η οποία μπορεί να ξεπεράσει τα 400 εκατ. ευρώ και αναδιάρθρωσης των υπαρχουσών δανειακών υποχρεώσεων της Μαρινόπουλος μέσω επιμήκυνσης αυτών.
Το παρασκήνιο με την αναγκαστική απόφαση για το άρθρο 99
Η αίτηση υπαγωγής της Μαρινόπουλος στο άρθρο 99, μπορεί να μην αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, ωστόσο όπως αναφέρουν πηγές κοντά στις διαπραγματεύσεις, η εταιρεία ήθελε να το αποφύγει και να βρει λύση μέσω επενδυτή. Τελικά οι εξελίξεις την πρόλαβαν, αφού αρκετοί εκ των προμηθευτών της κινήθηκαν νομικά απαιτώντας να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις που έχουν από την αλυσίδα.
Το σχέδιο
Στο σχέδιο που κατατέθηκε στο δικαστήριο το σχέδιο εξυγίανσης της Μαρινόπουλος προβλέπεται αποπληρωμή των εργαζομένων σε ένα έτος, αποπληρωμή των Ασφαλιστικών Οργανισμών (ΙΚΑ) σε 180 μηνιαίες δόσεις, αποπληρωμή των Ασφαλιστικών Οργανισμών (Λοιπά Ταμεία) σε 180 μηνιαίες δόσεις, αποπληρωμή του ελληνικού Δημοσίου σε 180 μηνιαίες δόσεις, αποπληρωμή προμηθευτών / λοιπών πιστωτών σε 15 έτη ενώ αντίστοιχα οι οφειλές προς τις τράπεζες, με βάση το σχέδιο είναι να αποπληρωθούν σε βάθος 15ετίας με τριμηνιαίες χρεολυτικές δόσεις, επιτόκιο Eur 3M + 3%.
Επίσης, προβλέπεται με βάση το συγκεκριμένο σχέδιο "κούρεμα" οφειλών πιστωτών, προμηθευτών, εργαζομένων και Δημοσίου. Σημειώνεται, επίσης, πως οι υποχρεώσεις της εταιρείας προς όλους του πιστωτές της και προς το ελληνικό Δημόσιο ανέρχονται στα 1,324 δισ. ευρώ. Ειδικότερα οι υποχρεώσεις της προς το Δημόσιο ανέρχονται σε 100,839 εκατ. ευρώ, προς τους εργαζομένους 4,289 εκατ. ευρώ, σε δάνεια με εμπράγματες εξασφαλίσεις οι οφειλές ανέρχονται σε 126,679 εκατ. ευρώ ενώ στους υπόλοιπους πιστωτές οφείλει αθροιστικά 1,092 δισ. ευρώ.
Πώς η Μαρινόπουλος οδηγήθηκε έως εδώ
Η περίπτωση της Μαρινόπουλος προσομοιάζει με τον γίγαντα με τα πήλινα πόδια. Τα προβλήματα της αλυσίδας ήταν γνωστά, αν και κανείς ή σχεδόν κανείς δεν τολμούσε να ανοίξει το ντουλάπι με τους σκελετούς. Γιατί πολύ απλά οι περισσότεροι προμηθευτές της εταιρείας θέλοντας να παραμένουν μέσα στα ράφια της, δέχονταν να πληρώνονται ακόμη και με εννιάμηνες επιταγές και να "χρηματοδοτούν" την ανάπτυξή τους με τις πληρωμές από τους υπόλοιπους λιανέμπορους. Οπότε θα ήταν ψέμα να ειπωθεί ότι η αγορά έπεσε από τα σύννεφα. Όλοι γνώριζαν και παρότι φοβόντουσαν τα χειρότερα, συνέχιζαν να δέχονταν τους επαχθείς όρους πληρωμών της, γιατί ο μεγαλύτερος φόβος τους ήταν να μείνουν εκτός τα προϊόντα τους από τον μεγαλύτερο λιανέμπορο της χώρας βάσει δικτύου. Όλοι από την αγορά, προμηθευτές, τράπεζες, εργαζόμενοι και κυβερνήσεις, πόσο μάλλον και η ίδια η Μαρινόπουλος, ζούσαν με την εκτίμηση ότι κανείς δεν θα "τολμούσε" να αφήσει την τύχη του αυτόν τον γίγαντα. Τελικά και παρά τις προσπάθειες η κατάσταση ξέφυγε εντελώς το τελευταίο διάστημα με αποτέλεσμα τώρα –στο και ένα– να επιχειρείται να διασωθεί ό,τι είναι να διασωθεί για να αποτραπεί ένα ανεξέλεγκτο τσουνάμι που θα συμπαρασύρει εκατοντάδες επιχειρήσεις, χιλιάδες θέσεις απασχόλησης και φυσικά την ίδια την οικονομία.
Το διαζύγιο που κόστισε
Σταθμός στην αντίστροφη μέτρηση της αλυσίδας στάθηκε η έξοδος της Carrefour από την Ελλάδα, πριν από μια τετραετία, που σήμανε και την αντίστροφη μέτρηση της Μαρινόπουλος, η οποία συνέπεσε και με τη βαθιά οικονομική κρίση της χώρας. Αρνητική εντύπωση προκαλεί, επίσης, πως η εταιρεία τα τελευταία χρόνια, δηλαδή μετά την έξοδο της Carrefour, δεν δημοσιοποιούσε ισολογισμούς (με υπαίτιο το κράτος, αφού το πρόστιμο είναι μικρό στην περίπτωση αυτή), με αποτέλεσμα κανείς ή σχεδόν κανείς να μην έχει πλήρη εικόνα των προβλημάτων της.
Το ερώτημα, πάντως, που μένει να απαντηθεί είναι γιατί η οικογένεια δεν φρόντισε να ρίξει ζεστό χρήμα για να αποτραπεί αυτή η δυσάρεστη εξέλιξη και για ποιον λόγο ενώ είχε μια "άτυπη" προστασία από τις αναγκαστικές εκτελέσεις τον τελευταίο χρόνο λόγο της τραπεζικής αργίας και της απεργίας των δικηγόρων, δεν φρόντισε να εκπονήσει ένα business plan που να έχει πιθανότητες βιωσιμότητας.
Αναδημοσίευση από το "Κεφάλαιο" που κυκλοφορεί.
