Κατά μαρτυρία των Ελλήνων, υπήρχε εορτή που τελούσαν προς τιμή του Πλάτωνος, την γενέθλιο ημέρα του και φώναζαν οι Αθηναίοι ότι αυτή την ημέρα οι Θεοί έδωσαν τον Πλάτωνα στους ανθρώπους.
«καὶ Ἀθηναῖοι δὲ τὴν γενεθλιακὴν αὐτοῦ ἡμέραν ἐπιτελοῦντες ἐπᾴδοντες φάσκουσιν· «ἤματι τῷδε Πλάτωνα θεοὶ δόσαν ἀνθρώποισιν».»[1]
Οι Θεοί, λοιπόν, έδωσαν στους ανθρώπους τον Πλάτωνα, το θείο εκείνο δώρο που πραγματικά απεκάλυψε τα πάντα για Εκείνους.
Σε επίπεδο αποδόσεως τιμές προς το Θείο, οι Έλληνες είχαν τα Μυστήρια, την Μυθολογία και τη Φιλοσοφία. Εν γένει επικρατεί η άποψη ότι αυτά τα τρία μεταξύ τους δεν σχετίζονται, ειδικά η φιλοσοφία με τα άλλα δύο. Και όμως, όχι μόνο σχετίζονται αλλά ουσιαστικά είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα! Και εδώ εμφανίζεται η Πλατωνική Φιλοσοφία. Διότι, μέσω αυτής ως θα δούμε, επέρχεται η μύηση στα Μυστήρια και στη Μυθολογία!
Μυστηρία: Μυθήρια• μῦθος γὰρ ὁ λόγος. Βέλτιον οὖν, ἃ δεῖ μύσαντας τηρεῖν ἔνδον
(Βλ., Μέγα Ετυμολογικόν Λεξικό)
Μυθήρια: μύθοι, διηγήματα, λέξεις σχηματισθείσα υπό των γραμματικών προς παραγωγήν και ερμηνείαν της λέξεως «μυστήρια».
(Βλ., Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσηςτων Pappe-Passow-Κουμανούδη)
«ἡ γὰρ μυθολογία θεολογία τίς ἐστι»
(Βλ., Ερμείας «Σχόλια στον Φαίδωνα Πλάτωνος» 73.17)
«ἅπασα γὰρἡ παρ᾽ Ἕλλησι θεολογία τῆς Ὀρφικῆς ἐστὶ μυσταγωγίας ἔκγονος, πρώτου μὲν Πυθαγόρου παρὰ Ἀγλαοφήμου τὰ περὶ θεῶν ὄργια διδαχθέντος, δευτέρου δὲ Πλάτωνος ὑποδεξαμένου τὴν παντελῆ περὶ τούτων ἐπιστήμην ἔκ τε τῶν Πυθαγορείων καὶ τῶν Ὀρφικῶν γραμμάτων.»
(Βλ.,Πρόκλος «Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας»1.25.26 – 1.26.4)
Δηλαδή:
«Ολόκληρη η Θεολογία των Ελλήνων προέρχεται από την Ορφική μυσταγωγία, καθώς πρώτος ο Πυθαγόρας από τον Αγλαόφημο διδάχτηκε τα όργια των Θεών και δεύτερος ο Πλάτων δέχτηκε την παντελή περί τούτων επιστήμη από τα Πυθαγόρεια και τα Ορφικά συγγράμματα.»
Αναλυτικότερα για τους Πλατωνικούς Διαλόγους έχουμε:
«Τῶν Πλατωνικῶν διαλόγων καὶ πάσης, ὡς εἰπεῖν, τῆς φιλοσόφου θεωρίας ἀρχὴν κυριωτάτην καὶ βεβαιοτάτην εἶναι νομίζομεν τὴν τῆς ἑαυτῶν οὐσίας διάγνωσιν. ταύτης γὰρ ὀρθῶς ὑποτεθείσης καὶ τὸ ἀγαθὸν τὸ προσῆκον ἡμῖν καὶ τὸ τούτῳ μαχόμενον κακὸν πάντως που καταμαθεῖν ἀκριβέστερον δυνησόμεθα. πέφυκε γὰρ ἑκάστῳ τῶν ὄντων, ὥσπερ τὸ εἶναι διάφορον, οὕτω δὴ καὶ ἡ τελειότης τοῖς μὲν ἄλλη, τοῖς δὲ ἄλλη, κατὰ τὴν τῆς οὐσίας ὕφεσιν.»
(Βλ., Πρόκλος «Υπόμνημα εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδην» 1.1 – 1.9)
Δηλαδή:
«Η κυριότερη και σταθερότερη αρχή των Πλατωνικών Διαλόγων και όλης, θα έλεγε κάποιος της φιλοσοφικής θεωρίας είναι η διακρίβωση της Ουσίας του Εαυτού μας. Άπαξ, δηλαδή, και αυτή τοποθετηθεί με τον ορθό και κατάλληλο τρόπο, θα μπορούσε σε κάθε περίπτωση να κατανοήσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια [και να ενωθούμε με][2] το Αγαθό που μας ταιριάζει, όπως και το κακό που το αντιμάχεται. Φυσικό χαρακτηριστικό για κάθε ον, όπως το ότι είναι διαφορετικά μεταξύ τους, είναι και η τελείωσή/ολοκλήρωσή τους![3] Άλλη για το ένα και άλλη για το άλλο, κατά την καθοδική πορεία της ουσίας[3].»
«Τὰ προοίμια τῶν Πλατωνικῶν διαλόγων συνᾴδει πρὸς τοὺς ὅλους αὐτῶν σκοπούς, καὶ οὔτε δραματικῆς ἕνεκα ψυχαγωγίας μεμηχάνηται τῷ Πλάτωνι (πόρρω γάρ ἐστιν ὁ τρόπος οὗτος τῆς συγγραφῆς τῆς τοῦ φιλοσόφου μεγαλοφροσύνης) οὔτε τῆς ἱστορίας στοχάζεται μόνης, ὥσπερ τινὲς ὑπειλήφασιν· […] ὁμοῦ δὲ πάντα καθάπερ ἐν τελετῇ πρὸς τὴν ὅλην ἀνάγεται τῶν ζητουμένων τελείωσιν.»
(Βλ., Πρόκλος «Υπόμνημα εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδην» 18.13 – 19.8)
Δηλαδή:
«Τα προοίμια των Πλατωνικών Διαλόγων είναι εναρμονισμένα προς τους συνολικούς σκοπούς τους, και ο Πλάτων δεν τα κατασκεύασε ούτε για τη δραματική καθοδήγηση της ψυχής (μιας και πράγματι αυτός ο τρόπος συγγραφής απέχει πολύ από την υψηλή σκέψη του Φιλοσόφου), ούτε αποσκοπεί στην ιστορία μόνο, όπως το εξέλαβαν μερικοί.[…] και όλα μαζί, σαν να επρόκειτο για Τελετή, να υψώνονται προς τη σύνολη τελείωση/ολοκλήρωση των ζητουμένων»
«ὥσπερ οὖν ἐν ταῖς τελεταῖς καθάρσεις ἡγοῦνται καὶ περιρραντήρια καὶ ἁγνισμοί, ἃ τῶν ἐν ἀπορρήτοις δρωμένων καὶ τῆς τοῦ θείου μετουσίας γυμνάσματά εἰσιν, οὕτω μοι δοκεῖ καὶ ἡ φιλόσοφος τελεσιουργία προκαθαίρειν καὶ προπαρασκευάζειν εἰς τὴν ἑαυτῶν γνῶσιν καὶ τὴν αὐτοφανῆ τῆς οὐσίας ἡμῶν θεωρίαν τοὺς ἐπ᾽ αὐτὴν στελλομένους. ὥστε σκοπὸς μὲν οὗτός ἐστι τοῦ διαλόγου καὶ οὐκ ἄλλος·»
(Βλ., Πρόκλος «Υπόμνημα εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδην» 9.2 – 9.8)
Δηλαδή:
«Όπως, δηλαδή, στις Τελετές προηγούνται οι καθαρμοί, τα ραντίσματα και οι εξαγνισμοί, που είναι ασκήσεις των απόρρητων Μυστηριακών δρώμενων και της μετουσίας του Θείου, έτσι, και η φιλοσοφική Τελετουργία αποτελεί για εκείνους που στέλνονται προς την προκαταβολική κάθαρση και προετοιμασία της αυτογνωσίας και της αυτοφανέρωτης θέασης της ουσίας μας. Τούτος είναι ο σκοπός των διαλόγων και κανένας άλλος»
Αυτά είναι ένα μικρό δείγμα μέσα από τα κείμενα και τα λεξικά που μας δείχνουν ότι Μυστήρια, Μυθολογία, Θεολογία και Πλατωνική Φιλοσοφία ουσιαστικά ταυτίζονται!
________________
[1] Βλ., Ανώνυμα προλεγόμενα στην Πλατωνική Φιλοσοφία 6.16
[2] Προσθήκη δική μου, δεν υπάρχει στο ίδιο το αρχαίο κείμενο, αλλά είναι η σύνολη εικόνα που έχω λάβει από την προσωπική μου μελέτη και προσπάθεια κατανοήσεως των κειμένων.
[3] Δηλαδή, δεν υπάρχει ισότητα αποκλειστική στο Σύμπαν, και ως εκ τούτου κάθε προσπάθεια ανθρωπιστικών αντιλήψεων περί ισοτήτων κλπ κλπ, είναι πέρα για πέρα μη φυσική! Για να μην υπάρχει παρεξήγηση, δεν αναφέρομαι σε ανωτερότητες/κατωτερότητες, όπως έχουν διατυπωθεί από όλα τα ανθρώπινα πολιτικοκοινωνικά πρότυπα, όπως φασισμός, κομμουνισμός, εθνικοσοσιαλισμός, σιωνισμός κλπ κλπ
[4] Πρόοδος
eleysis69
